«Θέλω να τα πω»*…Στρατηγέ μου
Ιστορία 1η: Στις φετινές εκδηλώσεις του καλοκαιριού (λόγω της ενεργού συμμετοχής μου) γνώρισα τον Στρατηγό Διευθυντή της ΧΧης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας. Έναν άνθρωπο πρόσχαρο, ευδιάθετο με μεγάλη διάθεση να μας βοηθήσει και που χάρηκε, μαζί με όλο τον κόσμο, αρκετά καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης μας, γεγονός σπάνιο για στρατιωτικούς -λόγω δουλειάς- πολύ δε περισσότερο στις μέρες μας.
Ιστορία 2η: Χθες (Σ.Σ προχθές) το απόγευμα βρέθηκα στην πλατεία της πόλης μας και ενώ την είχα προσπεράσει, άκουσα κάτι σαν τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και κάτι φωνές που σκέπαζαν την γνωστή μελωδία. Γύρισα από περιέργεια να δω τι γίνεται, ποιοι «φωνασκούν» κατά τη διάρκεια του Εθνικού Ύμνου. Ήταν λοιπόν ένα στρατιωτικό άγημα για την υποστολή της σημαίας στην πλατεία και φυσικά με τα όπλα στο χέρι, στη θέσει «παρουσιάσατε», τραγουδούσε τον Εθνικό Ύμνο.
Θεούλη μου!!! Τέτοιο φάλτσο, τέτοια αρρυθμία, τέτοια ξευτίλα τελικά!!! Και που; Στον Εθνικό μας Ύμνο, παρακαλώ.
Φυσικά δεν φταίνε τα παιδιά αυτό είναι σίγουρο. Γιατί φαντάζομαι δεν είναι πάντα οι ίδιοι αλλά και που να βρεις ορθόφωνους κάθε φορά. Φταίνε αυτοί που κατάργησαν τις Στρατιωτικές μπάντες, έστω και τις ολιγομελείς με μόνον δέκα άτομα-όργανα).
Δεν παρασύρομαι από Εθνικοπατριωτικό παραλήρημα και άλλα τέτοια, αλλά νομίζω ότι αφορά όλους μας το θέμα και κάτι πρέπει να γίνει Στρατηγέ μου. Να ομορφύνει όπως της πρέπει αυτή η μικρή τελετή της έπαρσης και της υποστολής της σημαίας που γίνεται παραδοσιακά κάθε Κυριακή. Και πρέπει να ομορφύνει για πολλούς λόγους, τους οποίους, είμαι βέβαιος κι εσύ γνωρίζεις περισσότερο απ’ τον καθέναν μας.
Από την πλευρά μου θα είμαι στο πλάι σου να βοηθήσω όσο μπορώ από μουσικής πλευράς.
Ευχαριστώ
- Όχι από Α. Πάνου, αλλά από Κώστα Κατιώνη.
