Το Κοινό και η Μη Ιδιοκτησία, α’ μέρος

Σε ποιον ανήκει η γη που ανέκτησαν οι ζαπατίστας; Κανενός, δηλαδή, όλων. Δεν είναι των ζαπατίστας, δεν έχει κάποια ιδιοκτησία.

Υπάρχουν άνθρωποι που την δουλεύουν και την υπερασπίζονται από κοινού. Πρέπει να μιλούν μεταξύ τους. Αυτό είναι όλο.  Αυτό αποφασίστηκε στις κοινότητες: «Αυτό που κάναμε ήταν να προτείνουμε ένα μονοπάτι για να διασχίσουμε την καταιγίδα και να φτάσουμε στην άλλη όχθη με ασφάλεια», λέει το εικοστό και τελευταίο κείμενο, αλλά αυτοί προτιμούν να λεν «ανακοινωθέν», που ολοκληρώνει τη σειρά των είκοσι (μπορείτε να τα βρείτε όλα μέχρι τον αριθμό 17 εδώ qui και qui, τα άλλα βρίσκονται στο κάτω μέρος της σελίδας) που προηγείται του εορτασμού της 30ης επετείου από τον ξεσηκωμό της πρώτης ημέρας του Ιανουαρίου 1994, γνωστού και ως πόλεμος κατά της λήθης. Καλώς ήρθατε στην Μη Ιδιοκτησία

“Apri bene gli occhi, figliolo, e segui l’uccello Pujuy. Lui non si sbaglia. Il suo destino è come il nostro: camminare affinché gli altri non si perdano”, »Άνοιξε διάπλατα τα μάτια, παιδάκι μου και ακολούθησε το πουλί Pujuy. Αυτό δεν κάνει λάθος. Η μοίρα του είναι σαν τη δική μας: να περπατά ώστε να μη χαθούν οι άλλοι», Canek. Ermilo Abreu Gómez

Σε ορισμένες περιπτώσεις, πριν από μερικά χρόνια, οι ζαπατιστικές κοινότητες εξηγούσαν τον αγώνα «ημών ως γυναικών» υπογραμμίζοντας όχι ένα ζήτημα απλής θέλησης, διάθεσης ή μελέτης, αλλά την υλική βάση που είχε καταστήσει δυνατή αυτή την αλλαγή: την οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών ζαπατίστας.

Και δεν αναφέρονταν στο γεγονός πως είχαν μια δουλειά και ένα μισθό ή μια ελεημοσύνη σε χρήματα με τα οποία οι κυβερνήσεις σε όλο το πολιτικό φάσμα αγοράζουν ψήφους και μέλη-οπαδούς-υποστηριχτές.

Έδειχναν στη συλλογική εργασία ως γόνιμο έδαφος για αυτή την αλλαγή. Δηλαδή, η οργανωμένη εργασία που δεν είχε ως στόχο την ατομική ευημερία, αλλά εκείνη της ομάδας. Το ζήτημα δεν ήταν απλώς να συναντηθούμε για να μαστορέψουμε, να κάνουμε εμπόριο, να φροντίσουμε τα ζώα ή να ασχοληθούμε με την σπορά και συγκομιδή καλαμποκιού, καφέ, λαχανικών.

Επίσης και, ίσως, πάνω απ’ όλα, να φτιάξουμε τους χώρους μας, χωρίς άνδρες. Φανταστείτε σε εκείνες τις εποχές και τους τόπους για ποια πράγματα μιλούσαν και μιλούν μεταξύ τους: τον πόνο, τον θυμό τους, τις ιδέες τους, τις προτάσεις τους, τα όνειρά τους.

Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες:  οι συντρόφισσες έχουν τη δική τους φωνή, τη δική τους ιστορία και τη δική τους μοίρα. Το αναφέρω μόνο γιατί μένει να γίνει γνωστό ποια θα είναι η υλική βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί η νέα φάση που έχουν αποφασίσει οι κοινότητες των ζαπατίστας. Η νέα πρωτοβουλία, όπως θα την κατέτασσαν εκείνοι έρχονται από έξω.

Είμαι περήφανος που υπογραμμίζω ότι όχι μόνο ολόκληρη η πρόταση ήταν προϊόν, από τη σύλληψή της, της οργανωτικής ομάδας ηγεσίας των ζαπατίστας, ολόκληρη αίματος ιθαγενών με ρίζες Μάγια.

Επίσης πως η δουλειά μου περιορίστηκε στην παροχή πληροφοριών που «διασταύρωναν» τα ηγετικά μου στελέχη με εκείνα τα δικά τους και, στη συνέχεια, ψάχνοντας και επιχειρηματολογώντας αντιρρήσεις και πιθανές μελλοντικές αποτυχίες (την προαναφερθείσα «υπόθεση» στην οποία αναφέρθηκα σε προηγούμενο κείμενο).

Στο τέλος, όταν ολοκλήρωσαν την μελέτη τους και συγκεκριμενοποίησαν την κεντρική ιδέα ώστε να την υποβάλουν στη διαβούλευση όλων των κοινοτήτων, εξεπλάγην όπως ίσως θα είστε εσείς τώρα που το γνωρίζετε.

Σε αυτό το άλλο απόσπασμα της συνέντευξης με τον Εξεγερμένο Υποδιοικητή Moisés, μας εξηγεί πώς έφτασαν σε αυτή την ιδέα του «κοινού». Ίσως κάποιοι από εσάς θα μπορέσετε να εκτιμήσετε το βαθιά επαναστατικό και ανατρεπτικό νόημα αυτού όπου, φτάνει να μην αλλάξουμε, θέτουμε την ύπαρξή μας σε κίνδυνο.

El Capitán. Ο Καπετάνιος

-*-

Η ΜΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ.

Λοιπόν, συνοπτικά αυτή είναι η πρότασή μας: να καθιερωθούν οι επεκτάσεις της ανακτηθείσας γης ως κοινές. Χωρίς ιδιοκτησία δηλαδή. Ούτε ατομική, ούτε ejidal, ούτε δημοτική, ούτε ομοσπονδιακή, ούτε κρατική, ούτε εταιρική, ούτε οτιδήποτε άλλο.

Μια μη ιδιοκτησία της γης. Όπως λένε: «γη χωρίς έγγραφα». Έτσι, σε εκείνα τα εδάφη που θα καθοριστούν, αν ρωτήσετε σε ποιον ανήκουν αυτές οι γαίες ή ποιος είναι ο ιδιοκτήτης τους, η απάντηση θα είναι: «κανένας«, δηλαδή «κοινές«.

Αν ρωτήσετε αν είναι γη των ζαπατίστας, αυτών του κόμματος ή οποιουδήποτε άλλου, λοιπόν, δεν ανήκει σε κανέναν από αυτούς. Ή όλων, είναι το ίδιο πράγμα. Δεν υπάρχει κάποιος επίτροπος ή πράκτορας που να αγοράζει, να σκοτώνει, να εξαφανίζει. Αυτό που υπάρχει είναι άνθρωποι που εργάζονται και φροντίζουν αυτά τα εδάφη, αυτές τις γαίες. Και τις υπερασπίζονται.

Ένα σημαντικό μέρος είναι ότι, για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρξει μια συμφωνία μεταξύ των κατοίκων, ανεξάρτητα αν είναι των κομμάτων ή ζαπατίστας. Με άλλα λόγια, πρέπει να μιλάνε μεταξύ τους και όχι με τις κακές κυβερνήσεις. Το να ζητάς άδεια από τις κακές κυβερνήσεις οδήγησε μόνο σε διχασμούς και ακόμη και θανάτους μεταξύ των ίδιων των αγροτών.

Ως εκ τούτου, σεβόμενοι τις εκτάσεις-γαίες που είναι προσωπικής-οικογενειακής ιδιοκτησίας και εκείνες που προορίζονται για συλλογική εργασία, αυτή η μη ιδιοκτησία δημιουργείται στις εκτάσεις που ανακτήθηκαν σε αυτά τα χρόνια πολέμου.

Και προτείνεται να δουλευτούν από κοινού σε βάρδιες, ανεξάρτητα από το κόμμα στο οποίο ανήκετε, τη θρησκεία σας, το χρώμα σας, το ανάστημα ή το φύλο σας. Οι κανόνες είναι απλοί: πρέπει να υπάρχει μια συμφωνία μεταξύ των κατοίκων μιας περιοχής.

Μην καλλιεργείτε ναρκωτικά, μην πουλάτε τη γη, μην αφήνετε κάποια εταιρεία ή βιομηχανία να εισέλθει. Αποκλείονται οι παραστρατιωτικοί. Το προϊόν της εργασίας αυτών των γαιών ανήκει σε αυτούς που τις δουλεύουν εντός των συμφωνημένων χρόνων.

Δεν υπάρχουν φόροι, δεν πληρώνεται δεκάτη. Κάθε δομή που κατασκευάζεται αφήνεται στην επόμενη ομάδα. Παίρνετε μαζί σας μόνο το προϊόν της εργασίας σας. Αλλά για όλα αυτά θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά αργότερα.

Αυτό, με λίγα λόγια, είναι εκείνο που παρουσιάστηκε και τέθηκε σε διαβούλευση σε όλα τα χωριά των ζαπατιστών. Και ανακαλύφθηκε ότι η συντριπτική πλειοψηφία ήταν σύμφωνη. Και επίσης ότι σε ορισμένες περιοχές ζαπατίστας αυτό γίνονταν ήδη εδώ και χρόνια.

Αυτό που κάναμε ήταν να προτείνουμε μια διαδρομή για να διασχίσουμε την καταιγίδα και να φτάσουμε στην άλλη πλευρά με ασφάλεια. Και να μην κάνουμε αυτό το ταξίδι μόνοι ως ζαπατίστας, αλλά μαζί ως αυτόχθονες λαοί που είμαστε.

Φυσικά θα μάθουμε περισσότερα για αυτήν την πρόταση: για την υγεία, την παιδεία, τη δικαιοσύνη, την κυβέρνηση, τη ζωή. Ας πούμε ότι το θεωρούμε απαραίτητο για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την καταιγίδα.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος   Comune.info