Το βασίλειο της ελευθερίας

Δεν είναι εύκολο και οι κατηγορίες σκέψης που χρησιμοποιήθηκαν μέχρι στιγμής δεν είναι αρκετές, αλλά σίγουρα παραμένει απαραίτητο να αναρωτηθούμε ποιο ρόλος πρέπει να διαδραματίσει σήμερα η κριτική σκέψη, τα κοινωνικά κινήματα και η ανεξάρτητη επικοινωνία για να αλλάξουμε τον προβληματισμό μας σχετικά με το πώς θα μάθουμε να ζούμε ανάμεσα στα ερείπια της νεωτερικότητας come imparare a vivere tra le rovine della modernità και να τροφοδοτήσουμε ελπίδα.

Σύμφωνα με τον Marvi Maggio, πρόκειται για τη διατήρηση ενός οράματος για την πολυπλοκότητα των διαδικασιών αλλά και για την ιδιαιτερότητά τους, πρώτα απ’ όλα γι’ αυτήν που αναδύεται στις περιοχές, όπου διαδραματίζεται η ζωή της καθημερινότητας, χωρίς να προσκολληθούμε σε γενικευμένες κατηγορίες που κινδυνεύουν να κρύψουν τις συγκεκριμένες τοπικές διαδικασίες αντί να τις αποκαλύψουν.

Το θέμα είναι επίσης να ξεκινούμε από αυτό που υπάρχει, άρα και από την έλλειψη μεγάλων κοινωνικών κινημάτων. Από πού να αρχίσουμε; Για παράδειγμα, από τη λέξη ελευθερία, από την επιθυμία να ακολουθήσει κανείς μια μη αλλοτριωμένη ζωή για όλους και όλες, αλλά και ξεκινώντας μια κουβέντα παντού και με πολλούς τρόπους για το τι να παράγουμε, πού και πόσο.

Διεθνές εργαστήριο στη Γκρενόμπλ αφιερωμένο στην κατασκευή ποδηλάτων φορτίου: μια συνάντηση που τροφοδοτήθηκε από τους αγώνες πολλών εργαζομένων, από διαφορετικές ιδέες κινητικότητας, από την ικανότητα συνεργασίας και δημιουργίας νέων κόσμων. Μεταξύ των συμμετεχόντων και οι εργαζόμενοι στο Gkn Φλωρεντία Lavoratori Gkn Firenze

Totalità Ολότητα

Για τον ιακωβίνο Saint Just, Σαιν-Ζυστ, η λέξη ευτυχία ισοδυναμεί με την οικονομική ευημερία στην οποία όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν ισότιμα. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος είναι απαραίτητο να τροποποιηθούν ριζικά και επομένως να ανατραπούν οι κοινωνικές διαδικασίες που παράγουν ανισότητα και κατανέμουν τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο με τόσο άνισο τρόπο.

Έχει να κάνει με την δράση επί των αιτιών και όχι μόνο επί των αποτελεσμάτων, των συνεπειών. Για να εξαλείψουμε τη φτώχεια, πρέπει να εξαλείψουμε τον πλούτο. Ξέρουμε λοιπόν ότι δεν είναι τόσο πολύ και μόνο θέμα ανα-διανομής αυτού που παράγεται σήμερα, αλλά να παράγουμε με τρόπο διαφορετικό από τον καπιταλιστικό: με τη διαχείριση των μεταβολικών σχέσεων με τη φύση με τέτοιο τρόπο ώστε να ευνοείται η αναπαραγωγή της. οργανώνοντας την παραγωγή υλικών αγαθών, και τη παραγωγή και αναπαραγωγή της ανθρώπινης φύσης, μέσω ανανεωμένων κοινωνικών πρακτικών, που να οργανώνουν τις δραστηριότητες με συνεργατικό και μη ιεραρχικό τρόπο, χωρίς εκμετάλλευση και χωρίς διασπάθιση πόρων.

Σημαίνει ότι μόνο με την παραγωγή των υλικών βάσεων της ζωής με διαφορετικό τρόπο μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ξεπεράσουμε την περιβαλλοντική κρίση και την ανθρώπινη αποξένωση-αλλοτρίωση που αντιμετωπίζουμε.

Αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνουν ξεκινώντας από τις σημερινές συνθήκες, από την παρούσα κατάσταση πραγμάτων. Από τις κοινωνικές διεργασίες που δραστηριοποιούνται σήμερα, στις εδαφικές τους διαφορές και στους δεσμούς τους σε κάθε εδαφική κλίμακα, μέχρι να φτάσουμε σε εκείνη την πλανητική.

Αυτό που έχουμε μπροστά μας και στο οποίο βυθιζόμαστε είναι μια πλανητική ολότητα, σε συνεχή μεταμόρφωση, που αποτελείται από ένα δίκτυο συγκεκριμένων κοινωνικών σχέσεων και πρακτικών, που χτίζονται και εξελίσσονται μέσα από την ανθρώπινη δράση. Κάθε κατηγορία που χρησιμοποιούμε πρέπει να επαληθεύεται συνεχώς ως προς την ικανότητά της να καταγράφει τις διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Επειδή καμία κατηγορία, ούτε και αυτή που φαίνεται πιο αντικειμενική, είναι πραγματικά ικανή να κατανοήσει την πραγματικότητα στην πολυπλοκότητά της. Είναι πάντα μια συνεχής προσπάθεια να έρθουμε πιο κοντά στην κατανόηση μιας πραγματικότητας που εκτός από περίπλοκη, αλλάζει συνεχώς.

Σε ένα πλαίσιο νέων και παλαιών κοινωνικών και περιβαλλοντικών αδικιών, που διαστρωματώνονται αδιάκοπα, χρειαζόμαστε μεθόδους ανάλυσης των σύγχρονων συνθηκών και στρατηγικές κοινωνικού μετασχηματισμού που να βασίζονται στις τρέχουσες συνθήκες και τις κρίσεις που προκύπτουν.

Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ κοινωνικών κινημάτων και κριτικής σκέψης, μας επιτρέπουν να αναπτύξουμε μια βαθιά κατανόηση των σύγχρονων χωρο-χρονικών κοινωνικών διαδικασιών, διαβάζοντάς τες στην ολότητα και την ιδιαιτερότητά τους, ως συγκεκριμένες κοινωνικές, ιστορικές και εδαφικές πρακτικές και σχέσεις.

Σε αυτό το έργο-καθήκον, η ανεξάρτητη πληροφόρηση διαδραματίζει ένα καίριο ρόλο.

Πρέπει να έχουμε ένα όραμα, μια οπτική για το σύνολο των διαδικασιών αλλά και για την ιδιαιτερότητά τους, γιατί κάθε εδαφικό πλαίσιο έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες, παρόλο που υπόκειται σε οικονομικές διαδικασίες αλληλένδετες και που μοιράζονται κάποιους κανόνες και χαρακτηριστικά, αυτά του κεφαλαίου.

Η συνολική εικόνα πρέπει να ερμηνευθεί εξετάζοντας τη λειτουργία του κεφαλαίου ως οικονομικής μηχανής, αλλά πρέπει να αναγνωριστεί ότι αυτό αναπαράγεται μέσα στον καπιταλισμό ως κοινωνικός σχηματισμός, ο οποίος περιλαμβάνει τις εδαφικές ιδιαιτερότητες και τις συγκεκριμένες κοινωνικές διαστρωματώσεις που προέρχονται από τη συγκεκριμένη χωρική και χρονική ιστορία.

Δεν είναι δυνατόν να γενικεύονται αυτόματα αναγνώσεις διεργασιών και φαινομένων συγκεκριμένων περιοχών, εφαρμόζοντάς τες σε άλλες. Υπάρχουν συνολικές και κοινές διαδικασίες σε πλανητικό επίπεδο, αλλά πρέπει να εντοπιστούν με τη μέγιστη προσοχή και επαλήθευση. Η γενίκευση των κατηγοριών κινδυνεύει να κρύψει και να καλύψει συγκεκριμένες τοπικές διαδικασίες αντί να τις αποκαλύψει.

Οι οικονομικές διαδικασίες είναι συνυφασμένες με χωροχρονικές κοινωνικές διαδικασίες. Τα αποτελέσματα-συνέπειες αυτών των διαδικασιών είναι η εκμετάλλευση, η απαλλοτρίωση, η αλλοτρίωση, η καταστροφή της μη ανθρώπινης φύσης. Αυτές είναι οι επείγουσες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, που βρίσκουμε μπροστά μας.

Εστιάζουμε σε πρώτη φάση: στον ανταγωνισμό μεταξύ κρατών και μεταξύ ομάδων κρατών. την υπεροχή του στρατιωτικού βιομηχανικού συγκροτήματος· τη σχέση μεταξύ κράτους και οικονομικών· τον ανταγωνισμό μεταξύ καπιταλιστών. την ολοένα και στενότερη διαπλοκή μεταξύ κράτους και καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος.

Όταν κοιτάμε το κεφάλαιο στο σύνολο, στην ολότητα του, ο ταξικός χαρακτήρας γίνεται ξεκάθαρα ορατός.

Frammentazione Κατακερματισμός

Αντιμέτωπος με έναν κόσμο που λειτουργεί ως ένα διασυνδεδεμένο δίκτυο με την ολότητά του που αποτελείται από πολλές ιδιαιτερότητες, ο κόσμος της κριτικής σκέψης και των κινημάτων που στοχεύουν στον κοινωνικό μετασχηματισμό βρίσκονται κατακερματισμένοι για περίπου σαράντα χρόνια.

Γινόμαστε μάρτυρες ενός κατακερματισμού των αγώνων, των ζητημάτων που τίθενται, των στόχων. Ήταν ένα από τα αποτελέσματα της παλινόρθωσης της δεκαετίας του 1980, αυτό του νεοφιλελευθερισμού και της ενιαίας σκέψης, επί αυτής των δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες, τα οποία εξαλείφθησαν χρόνο με το χρόνο μαζί με την κοινωνική δύναμη όσων τα είχαν προωθήσει.

Στη δεκαετία του ’70 τα κινήματα είχαν ξεκάθαρο ότι όλοι οι τομείς της κοινωνίας έπρεπε να επηρεαστούν από την αλλαγή: οι τόποι παραγωγής και εργασίας, η οικογένεια, οι δημόσιες διοικήσεις, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, ο πολιτισμός, οι στρατώνες, οι φυλακές, η αγορά, ο κόσμος του θεάματος και της τέχνης, η πολιτική, οι δημόσιοι χώροι, οι οικιστικοί χώροι, οι γειτονιές. αυτό που έπρεπε να ανατραπεί ριζικά ήταν οι σχέσεις των τάξεων, του φύλου, οι σχέσεις της δύναμης, οι σχέσεις μεταξύ των γενεών.

Και την ονόμαζαν επανάσταση, που πραγματοποιήθηκε μέσω μιας συνεχούς κινητοποίησης, η οποία αφού ανέτρεψε τις εξουσίες στο εργοστάσιο, πέρασε στο να κυριεύει την πόλη (όπως υποδεικνύεται από την εκστρατεία της Lotta continua που εκδηλώθηκε το 1971) και η οποία συνέχισε να έχει απήχηση στα επόμενα χρόνια.

Στη δεκαετία του 1980, για να επιβιώσει μετά την αποκατάσταση φτιαγμένη από καταστολή και φυλακές, ξεκίνησε η πρακτική, στην αρχή συνειδητή και μετά αυτόματα, να προτείνονται μόνο μερικοί, τοπικοί και συγκεκριμένοι αγώνες που δήλωναν ανοιχτά ότι δεν ήθελαν να αλλάξουν τη συνολική δομή. αλλά μόνο ένα μικρό μέρος αυτής. Σε αυτό το εχθρικό και δύσκολο περιβάλλον, κανείς δεν τολμούσε πλέον να σκεφτεί σε ένα διεθνές, πλανητικό όραμα κοινωνικού μετασχηματισμού, δίνοντας ένα νέο νόημα και μια νέα διατύπωση σε εκείνο που στο παρελθόν ήταν η ελευθεριακή-κοινοτική-κομμουνιστική επανάσταση.

Υπήρξε το αποτέλεσμα μιας καταστολής όλης της αριστερής επαναστατικής σκέψης και της ηγεμονίας της εξουσίας της τάξης των αφεντικών που ακολούθησε τη σκληρή αντεπίθεση ενάντια στους μεταπολεμικούς αγώνες και ειδικότερα των χρόνων Εβδομήντα, που ήταν μάρτυρες μιας συνεχούς προόδου, προώθησης των αστικών κινημάτων, των εργαζομένων, των γυναικών, με μια σημαντική αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων.

Προερχόμαστε από μια μακρά περίοδο απαγορευμένων λέξεων: επανάσταση, τάξη, ταξική πάλη, καπιταλισμός, ταξική βία, σχέσεις δύναμης, σύγκρουση. Απαγόρευση που σημειώθηκε κατά την περίοδο της πιο άγριας και βίαιης ταξικής πάλης των τελευταίων δεκαετιών, καρυκευμένη με παραγωγή όπλων και πολέμους, τη συστηματική καταστροφή της μη ανθρώπινης φύσης στο όνομα του κέρδους, και την ανθρώπινη αλλοτρίωση πάντα στο όνομα της δημιουργίας πλούτου βασισμένης στη βία και την καταπίεση.

Η απαγορευμένη έννοια: να πεις ότι ο μετασχηματισμός πρέπει να είναι δομικός και συνολικός, ότι τα αίτια και επομένως οι διαδικασίες που παράγουν τα αρνητικά αποτελέσματα πρέπει να εντοπιστούν και να μετασχηματιστούν ριζικά, γιατί η δράση πάνω στα απλά αποτελέσματα-τις συνέπειες δεν επηρεάζει την αδιάκοπη παραγωγή τους.

Ότι πίσω από πολλές γενικεύσεις και έννοιες που επιβάλλονται ως αντικειμενικές, κρύβεται η συσκότιση της πραγματικότητας, η έλλειψη κατανόησής της και επομένως η αδυναμία μεταμόρφωσής της με μια έννοια εξισωτική, ομοιομορφίας.

Σήμερα λαμβάνει χώρα μια έλλειψη ικανότητας, από την πλευρά των δυνάμεων του μετασχηματισμού, να λογαριαστούν και να ανταποκριθούν στο επίπεδο της συνολικής λειτουργίας του κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος, με τα διάφορα μέρη του να συνδέονται και να λειτουργούν σε σχέση μεταξύ τους, οργανικά.

Με αυτόν τον τρόπο είναι πιο εύκολο για τις κυρίαρχες τάξεις να καταστήσουν ασήμαντες τις διεκδικήσεις, ακόμα και τις νίκες, και να αναπροσαρμόζουν το όλον. Οι μηχανισμοί παραγωγής της αδικίας παραμένουν αμετάβλητοι.

Δεν υπάρχουν τομείς πάλης ικανοί να φέρουν επανάσταση σε όλες τις στιγμές της κοινωνικής δομής. Ούτε υπάρχουν κοινωνικά υποκείμενα που από μόνα τους, λόγω της ιδιαίτερης κατάστασής τους, είναι σε θέση να οδηγήσουν τους πάντες στη συνολική μεταμόρφωση.

Αντίθετα, χρειάζονται όλο και περισσότερο αγώνες συνδεδεμένοι στο δίκτυο και να εμπλέκονται στις διαφορετικές στιγμές των κοινωνικών διαδικασιών που αφορούν την υλική βάση της παραγωγής και αναπαραγωγής της κοινωνίας: τεχνολογία και οργανωτικές μορφές. κοινωνικές σχέσεις, θεσμική οργάνωση και διοίκηση· συστήματα παραγωγής και διαδικασίες εργασίας· σχέσεις με τη φύση· αναπαραγωγή της καθημερινής ζωής και των ειδών· διανοητικές αντιλήψεις για τον κόσμο.

Ιστορικά, διάφορα κινήματα έχουν επικεντρωθεί σε μία μόνο από αυτές τις πτυχές, πιστεύοντας ότι και οι άλλες θα ακολουθούσαν το παράδειγμά τους, αλλά δεν είναι έτσι. Κάθε πεδίο χρειάζεται τους συγκεκριμένους αγώνες και μεταμορφώσεις του, τις αναλύσεις και τις προτάσεις. Η συνεισφορά καθενός από αυτούς πρέπει να τίθεται στο διαδίκτυο. Και εδώ η ανεξάρτητη πληροφόρηση παίζει καθοριστικό ρόλο. Όπως έχει και στη διάχυση της κριτικής σκέψης.

Rivoluzione Επανάσταση

Ο κοινωνικός μετασχηματισμός πρέπει να βλέπει τη μεγάλη εικόνα. Πρέπει να επιστρέψουμε στο να μιλάμε για επανάσταση, αλλά έχοντας επίγνωση ότι πρέπει να κοιτάζουμε όλους τους τομείς του μετασχηματισμού, που αντιστοιχούν στις διαφορετικές στιγμές των κοινωνικών διαδικασιών, οι οποίες δεν είναι μία, αλλά πολλαπλές, όλες σημαντικές, καμία από μόνης της δεν επαρκούν.

Επανάσταση δεν σημαίνει ακύρωση αυτού που υπάρχει και οικοδόμηση στο κενό, αλλά μεταμόρφωση αυτού που υπάρχει στη βάση νέων λειτουργιών οι οποίες να φέρνουν ριζική επανάσταση στο νόημά του, στη σημασία του.

Δεν μπορούμε να περιοριστούμε στην προώθηση μιας αναδιανομής αυτού που παράγεται κοινωνικά με βάση κανόνες εκμετάλλευσης, απαλλοτρίωση αγαθών και δικαιωμάτων, καταστροφή της φύσης, γιατί στάζει αίμα.

Θα διαιωνίζαμε μόνο τα κύρια χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής οικονομίας: εκμετάλλευση, διάλυση πόρων, καταστροφή της μη ανθρώπινης φύσης, αλλοτρίωση της ανθρώπινης φύσης, για να έχουμε ως αντάλλαγμα την εξασθένιση κάποιων επιπτώσεων, αφήνοντας την εικόνα ως έχει. Αντίθετα, πρέπει να φανταστούμε έναν άλλο τρόπο παραγωγής, μη ιεραρχικό, ικανό να βρει συνέργειες με τη μη ανθρώπινη φύση, και στον οποίο συμβάλλει ο καθένας με βάση τις ικανότητές του.

ο Marx στο Grundrisse (σ. 278) δηλώνει μιλώντας για το πώς εδραιώθηκε ο καπιταλισμός:

“Αυτό το ίδιο το οργανικό σύστημα, ως σύνολο, έχει τις προϋποθέσεις του. και η ανάπτυξή του σε αυτή την ολότητα συνίσταται ακριβώς στην υποταγή όλων των στοιχείων της κοινωνίας στον εαυτό του ή στη δημιουργία των δικών του οργάνων που ακόμη λείπουν. Αυτό είναι που κατέστη ιστορικά μια ολότητα”.

Μια άλλη κοινωνία μπορεί να οικοδομηθεί με παρόμοιο τρόπο: υποτάσσοντας όλα τα στοιχεία της υπάρχουσας κοινωνίας στον εαυτό της και χτίζοντας νέα όργανα αν λείπουν. Δίνοντας ένα νέο νόημα και μια νέα λειτουργία στα υπάρχοντα στοιχεία και χτίζοντας καινούργια.

Αυτό είναι δυνατό γιατί υπάρχει μια απροσδιοριστία στην οικοσυστημική ολότητα του καπιταλισμού προς μια ολόκληρη σειρά καινοτομιών που δημιουργούν ρήγματα, δηλαδή δυνατότητες μέσα από τις οποίες μπορεί να αναδυθεί μια σοσιαλιστική εναλλακτική.

Η μέθοδος κοινωνικής ανάλυσης του Μαρξ (1867) εξακολουθεί να είναι τόσο αποτελεσματική και γεμάτη δυνατότητες, επειδή προβάλλει την υλική βάση των κοινωνικών οργανώσεων που φαίνεται στην ολότητα και την ιδιαιτερότητά τους.

Ο Μαρξ ερμηνεύει την υλική βάση ως οργανικά συστήματα που φαίνονται στην ιστορική και γεωγραφική τους ανάπτυξη στο χωροχρόνο, σε αέναο μετασχηματισμό. Ο Μαρξ διερευνά την υλική βάση εξετάζοντας τα εργαλεία παραγωγής για τη διατήρηση της ζωής, ως διαφορετικές στιγμές της ίδιας διαδικασίας: τεχνολογία που δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία σχετίζεται με τη φύση. τη σχέση με τη φύση και το χτίσιμο μιας δεύτερης φύσης μέσω της αστικοποίησης και της κατασκευής φυσικών υποδομών· τις διαδικασίες παραγωγής μέσω των οποίων διατηρείται η ζωή· τα συστήματα παραγωγής και τις διαδικασίες εργασίας· την κοινωνική αναπαραγωγή ως αναπαραγωγή της καθημερινής ζωής και του είδους. τις κοινωνικές σχέσεις, όπως τις σχέσεις τάξης, φύλου και τις σχέσεις εξουσίας· την οργάνωση και την θεσμική διοίκηση, και τις αντιλήψεις για τον κόσμο.

Αποφασιστικά, η ανάλυση του Μαρξ για την υλική βάση της κοινωνικής οργάνωσης περιλαμβάνει την ιστορία και τις διαδικασίες της, αναγνωρίζοντας συνεχώς τις αλλαγές στο χώρο και στο χρόνο. Όλες οι στιγμές λειτουργούν ως ένα οργανικό σύστημα, μια ολότητα.

Η μεγαλύτερη δύναμη του μαρξισμού είναι το γεγονός ότι βασίζει τις στρατηγικές κοινωνικού μετασχηματισμού επάνω στις πραγματικές αντιφάσεις και κρίσεις στην εδαφική και ιστορική τους ιδιαιτερότητα ως μέρος του συνόλου.

Είναι το βασίλειο της αναγκαιότητας που πρέπει να φροντίσουμε. Πρέπει να βρούμε συλλογικούς, ισότιμους και ομοιόμορφους τρόπους για να διαχειριστούμε τις μεταβολικές σχέσεις με τη φύση, την παραγωγή υλικών αγαθών, τις υλικές αντιλήψεις για τον κόσμο και την παραγωγή και αναπαραγωγή της ανθρώπινης φύσης μας μέσω των υλικών πρακτικών.

Εάν ο καπιταλισμός πρέπει να σταματήσει να παράγει, πρέπει να ενεργοποιηθεί μια άλλη οικονομία που ακολουθεί μιαν άλλη λογική. Εξακολουθούμε να χρειαζόμαστε αγαθά και υπηρεσίες, σε μια διαφορετική κοινωνία, ακόμα κι αν χρειάζεται μια σοβαρή συζήτηση για το τι να παράγουμε, πού και πόσο, και σίγουρα αυτές οι παραγωγές που καταναλώνουν πολλούς πόρους χωρίς κανένα συλλογικό όφελος πρέπει να εξαλειφθούν, όπως συμβαίνει με τα αγαθά και τις υπηρεσίες πολυτελείας, σκεφτείτε μόνο στα σκάφη-yatch, που προορίζονται για πλούσιους και υπερπλούσιους, τα οποία σε μια ισότιμη και δίκαιη κοινωνία δεν θα υπήρχαν, καθώς δεν θα παράγονταν πλέον από την αφύσικη διαφορά εισοδήματος. Και σκεφτείτε μόνο την παραγωγή όπλων.

Για τον Μαρξ, ο κόσμος της ανάγκης, σε μια νέα κοινωνία, μπορεί να αποτελείται μόνο από συνδεδεμένους παραγωγούς που οργανώνουν ορθολογικά την παραγωγή και την αναπαραγωγή μέσω της ελάχιστης δαπάνης ενέργειας και στις πιο ευνοϊκές συνθήκες και άξιες της ανθρώπινης φύσης τους.

Αυτή η ιδέα έχει εμπνεύσει όλους τους αγώνες που βασίζονται στην αυτοδιαχείριση στους χώρους εργασίας και έχει υιοθετηθεί και στους αγώνες για την αναπαραγωγή, όπως τα κοινωνικά κέντρα.

Η ιδέα είναι ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να αναπτύξουν εναλλακτικούς τρόπους υποστήριξης της ζωής, με τρόπο που να σέβεται την ενεργειακή τους δαπάνη και την ανθρώπινη φύση τους: το αντίθετο της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης.

Και ο Marx υποδεικνύει στη μείωση του ωραρίου εργασίας τη βασική προϋπόθεση για να κινηθεί κανείς προς την κατεύθυνση του βασιλείου της ελευθερίας. Γιατί τότε, όπως και σήμερα, ξεκινάμε από το υπάρχον πλαίσιο, και πρέπει να αναζητούμε τον δρόμο για να το κάνουμε όλο και πιο πραγματικό.

Πέρα από το βασίλειο της αναγκαιότητας, αρχίζει το βασίλειο της ελευθερίας εκείνη η ανάπτυξη της ανθρώπινης ενέργειας που έχει από μόνο του έναν σκοπό, το αληθινό βασίλειο της ελευθερίας, η οποία, ωστόσο, μπορεί να ανθίσει μόνο με βάση το βασίλειο της αναγκαιότητας.

Η νέα κοινωνία πρέπει να αναλάβει την παραγωγή της υλικής της βάσης, για να απελευθερώσει χρόνο. Και δεν είναι τυχαίο ότι η μείωση των ωρών εργασίας είναι προϋπόθεση για το βασίλειο της ελευθερίας, διότι το βασίλειο της ελευθερίας είναι αυτό του χρόνου ελεύθερου από την εργασία, που πρέπει να αυξάνεται όλο και περισσότερο. Ο χρόνος που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας για να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει είναι το πεδίο των δυνατοτήτων και όχι της υποχρέωσης.

Το καθήκον αυτών που θέλουν να μεταμορφώσουν αυτό που υπάρχει με μια ισότιμη και δίκαιη έννοια είναι να σχεδιάσουν έναν νέο τρόπο, να χτιστεί κομμάτι-κομμάτι, να διαχειριστούν τις μεταβολικές σχέσεις με τη φύση. να παράγουν τα υλικά αγαθά που χρειαζόμαστε, να παράγουν και αναπαράγουν την ανθρώπινη φύση μέσα από τις υλικές πρακτικές.

Είναι απαραίτητο να οργανωθεί μια οικονομία που να φροντίζει τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις υλικές επιθυμίες και να δημιουργεί ελεύθερο χρόνο για να επιδιώκει μια μη αλλοτριωμένη ζωή.

Bibliografia Βιβλιογραφία

Maggio, Marvi, (2021), Ri-prendiamoci la città, Comune-info

Maggio, Marvi, (2021) La GKN e un’idea diversa del lavoro, Comune-info

Maggio, Marvi (2019), Come ne vogliamo uscire, Comune-info

Maggio, Marvi, (2018), Non si difende qualsiasi lavoro, Comune-info

Maggio, Marvi, (2017), 1977, una storia appena iniziata, Comune-info

Maggio, Marvi, (2022), Conoscenza, partecipazione e libertà, Ed. PerUnaltracittà, Firenze (pdf)

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος     comune.info