Βαρύτητα: του Τάσου Βιζικίδη

Σηκώθηκα απ΄ το κρεβάτι με ευχάριστη διάθεση.

Ψιθυρίζοντας το τραγούδι που άκουσα πριν κοιμηθώ, ετοιμάζω τον καφέ μου, ανάβω τσιγάρο. Πλησιάζω στο παράθυρο, τραβάω στην άκρη τις κουρτίνες. Βλέπω, δέντρα, λουλούδια, να κουνιούνται πέρα-δώθε ανήσυχα.

Δυνατός αέρας συνέχεια τα πειράζει…, κάποια νεράντζια δεν το αντέχουν, φεύγουν μακριά κατρακυλώντας. Απ΄ τα λουλούδια αρπάζει τα χρωματιστά τους κομμάτια. Φύλλα και πολύχρωμα γεράνια στροβιλίζονται, πότε ανεβαίνουν ψηλά, πότε προσγειώνονται απότομα, κάνοντας φιγούρα στα πεσμένα νεράντζια.

Κάποιες φορές συμμετέχει και η σκόνη του δρόμου, μετακινείται με χάρη απ΄ το ένα μέρος στο άλλο, σαν πρίμα μπαλαρίνα. Η πόρτα της βεράντας μαζί και τα παραθυρόφυλλα κάνουν θόρυβο, χειροκροτούν ενθουσιασμένα τη χορογραφία.

Ζηλεύω, δεν αντέχω, παρατάω τον καφέ και βγαίνω στο μπαλκόνι. Περιμένω να στροβιλιστώ, να ανέβω ψηλά, να νιώσω για λίγο πως ξέφυγα απ΄ την βαρύτητα…