Ζει ο άνθρωπος χωρίς αυταπάτες;

Γράφει ο Αθανάσιος στην Ανώτατη Σχολή Κακών Τεχνών πως: ΕΑΝ τα βάλουμε κάτω και δούμε το πλήθος των αυταπατών που μας καθορίζει, που μας καταδυναστεύει, θα τρομάξουμε. Γιατί όμως να μην τρομάξουμε; Είναι αυταπάτη να νομίζουμε ότι θα εξοβελίσουμε τον τρόμο. Ήρθε η εποχή που ο δυτικός πολιτισμός, ο δυτικός άνθρωπος, θα συνειδητοποιήσει το πλήθος των αυταπατών που τρέφει κι αυτό δεν θα γίνει ανώδυνα. Θα μας πάρει χρόνο –  εάν τα καταφέρουμε, κάτι θα αλλάξει. Ένας νέος πολιτισμός θα προκύψει μόνο εάν αντιμετωπίσει το φάσμα των αυταπατών που βιώνουμε καθημερινά.

Θα συμφωνήσω. Έχω όμως γράψει κι εγώ πως:

Για την αγάπη του αγώνα

Όταν γοητεύτηκα από το Θείο, κάποια λίγα λόγια με έκαναν να νιώσω βαθιά ολοκληρωμένος, όταν αισθάνθηκα μέσα μου πλήρες, το μεγαλείο τους. Είναι η διδαχή γέροντα προς τον μαθητή του και λέει πως: »η Παράδεισος έχει κλείσει, δεν χωράει πλέον κανείς, να είσαι με το καλό για την αγάπη και μόνο, απλά γιατί αγαπάς, δεν υπάρχει ανταμοιβή».

Έτσι είναι και με τον αγώνα για την ελευθερία και την χειραφέτηση, κοινωνική και προσωπική. Θέλει αγώνα, καθημερινό, η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός, παλεύεις για τον αγώνα, για ένα καλύτερο αύριο, για να είσαι καλύτερος άνθρωπος. Αυτά τα δυο πάνε πακέτο, αγάπη αγώνας, αυτονομία ελευθερία, δέσμευση χειραφέτηση, στράτευση αξιοπρέπεια!

Από μικρός αγάπησα τον αθλητισμό. Όπως λέει και η Ανθή: »–Γιατί οι πρόγονοί μου έστεφαν απλώς με κλαδί ελιάς τους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων; Γιατί μόνο αυτό;
-Επειδή η ουσιαστική επιβράβευση είχε έρθει ήδη ενόσω ο αθλητής προετοιμαζόταν και αγωνιζόταν, εαυτέ μου. Αυτό ήταν το έπαθλο· ο ίδιος ο «ιδρώτας» και η υπέρβαση των ορίων των δυνατοτήτων που ο αθλητής θεωρούσε ανυπέρβλητα για εκείνον ως τότε. Μια νίκη είχε συντελεστεί ήδη κατά τη διάρκεια της συνειδητής εργασίας του για ανύψωση. Το κλαδί ήταν απλώς ο συμβολισμός. Ένας συμβολισμός· το επιστέγασμα του άθλου που είχε φέρει εις πέρας».

και: Ο τολμών νικά, ήδη ενόσω τολμά. Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου »εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα»

Αυτή είναι η σχέση μας με όλες τις αυταπάτες, με όλες τις βεβαιότητες μας. Ο καθημερινός αγώνας, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό, στις βεβαιότητες μας. Εάν αυτός ο αγώνας είναι καθημερινός και αέναος, ειλικρινής επίσης, τότε υπάρχει ελπίδα να νικηθεί η αντεπανάσταση, για την οποίαν μιλούσαμε χθες! Ο άνθρωπος καθίσταται άτρωτος όταν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και τους γύρω, ειλικρινής όμως, έχοντας κάνει τον απαραίτητο, αυτόνομο αυτοέλεγχο του πρώτα. Και πιστέψτε με, παρατήρηση χρειάζεται μοναχά, και μια στιγμή σκέψης, ειλικρινούς, πριν βιαστούμε να δώσουμε απαντήσεις!

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος