2 Ιουλίου 1935: Nanni Balestrini

Για να θυμηθούμε την εξαιρετική φιγούρα του NanniBalestrini, γεννημένου στο Μιλάνο στις 2 ιουλίου 1935, ποιητή, συγγραφέα και δοκιμιογράφου, δημοσιεύουμε τη συνέντευξη που περιέχεται στον τόμο «Glioperaisti, Οι εργατιστές«. (DeriveApprodi 2005)

2 Luglio 1935: Nanni Balestrini

Ποια ήταν η πολιτική και πολιτιστική σου πορεία και οι απαρχές της πολιτικής σου εμπειρίας;

Παρόλο που δεν ήμουν πλέον φοιτητής εκείνη την εποχή, το ’68 αντιπροσώπευε μια καμπή στη στάση μου απέναντι στην πολιτική κατάσταση. Είχα ξεκινήσει ένα πολιτιστικό ταξίδι αρχικά ως μέλος της Ομάδας 63-Gruppo 63 και μετά σε ένα περιοδικό που λεγόταν «Δεκαπέντε-Quindici».

Σε αυτό το περιοδικό, που φτιάχτηκε από συγγραφείς, το οποίο ξεκίνησε να δημοσιεύεται το ’67, υπήρχε ήδη ένα αρκετά ευρύ ενδιαφέρον για τα τρέχοντα πολιτικά ζητήματα: θυμάμαι ότι υπήρχαν άρθρα του Pagliarani που είχε κάνει ένα ταξίδι στην Κούβα, άρθρα των Facchinelli, Manganelli για το θέμα της άμβλωσης. ήταν ένα περιοδικό λογοτεχνίας και πολιτισμού, αλλά με ένταση προς την επικαιρότητα.

Σε όλα αυτά ήταν ακριβώς το ’68 και οι πυρκαγιές πριν από το ’68, ο θάνατος του Τσε Γκεβάρα, η κατάληψη του Palazzo Campana το 1967 και άλλα σημαντικά πολιτικά γεγονότα. Μετά από πέντε τεύχη αυτού του μηνιαίου περιοδικού, φτιάξαμε ένα αφιερωμένο στο φοιτητικό κίνημα του Palazzo Campana.

Ο Φιλιππίνι-Filippini είχε πάει στο Τορίνο και είχε φέρει μια σειρά από υλικό, είχαμε φτιάξει ένα μεγάλο ένθετο αυτοδιαχειριζόμενο από τους σπουδαστές και μια αφίσα του Palazzo Campana, σε μια εποχή που δεν υπήρχε κάποια άλλη δημοσίευση – τα «Quaderni Piacentini» το έκαναν αργότερα. – που φρόντισαν να δώσουν απευθείας τη φωνή στους σπουδαστές.

Μετά τον Ιανουάριο του 1968, ένα αγοράκι ήρθε σε μένα και μου έφερε φυλλάδια από τις πρώτες αναταραχές στο ρωμαϊκό πανεπιστήμιο, ο φοιτητής αυτός ήταν ο OresteScalzone! Αργότερα έφτιαξα ένα άλλο περιοδικό που ονομαζόταν «Compagni, Σύντροφοι», αλλά η κατάσταση άλλαζε αφού γεννιούνταν τα περιοδικά που συνδέονταν με τις ομάδες και το έργο που συνδέθηκε με το «Fifteen-Δεκαπέντε» δεν είχε πια νόημα, πράγματι βγήκαν μόνο δύο τεύχη.

Εκείνη την εποχή δούλευα για τον Feltrinelli, τον χειμώνα του ’69 μετά την Piazza Fontana μπήκε στην παρανομία, αλλά εγώ συνέχισα να έχω σχέση μαζί του μέχρι τον θάνατό του, το 1972. Στο μεταξύ είχα γράψει το βιβλίο Θέλουμε τα πάντα, που γεννήθηκε μετά το ταξίδι μου στο Τορίνο το ’69, την περίοδο της κατάληψης της Fiat, όπου γνώρισα τον Αλφόνσο και τους τορινέζους συντρόφους, αλλά βγήκε το ’71.

Εν τω μεταξύ, γεννήθηκε το Potereoperaio-εργατική Εξουσία, η ίδρυση πραγματοποιήθηκε στο σπίτι μου στη Ρώμη, μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν οι Negri, Piperno, Scalzone, Daghini, Greppi, Dalmaviva, Bologna.

Από εκεί και πέρα ​​ασχολήθηκα πάντα με το εκδοτικό κομμάτι, δηλαδή την εφημερίδα «potereoperaio», που είχε διαφορετικά σχήματα και κατασκευές, και τα τετράδια «Lineadimassa-μαζική γραμμή». Η σύνταξη ήταν στο Μιλάνο στο σπίτι του Giairo Daghini, κάθε εβδομάδα μαζί του και με τον Scalzone πηγαίναμε στην τυπογραφία στη Ρώμη και σε μια μέρα σελιδοποιούσαμε και φτιάχναμε την εφημερίδα.

Κάτι παρόμοιο έγινε και το ’76 για το «Rosso-Κόκκινο», στην προκειμένη περίπτωση υπήρχε και ο Bifo, τον οποίο γνώρισα πολύ μικρό. το 1975 πήγα να ζήσω στο Μιλάνο και ξεκίνησα έναν εκδοτικό οίκο με το όνομα Area, ο οποίος ήταν στην πραγματικότητα μια κοινοπραξία εκδοτικών οίκων που δημιουργήθηκε για να μοιράζονται λειτουργίες που είναι πολύ ακριβές για έναν μικρό εκδοτικό οίκο, όπως το συντακτικό προσωπικό, τις πωλήσεις και το γραφείο τύπου.

Κάποια υπήρχαν ήδη, άλλα γεννήθηκαν για την περίσταση, υπήρχαν τα Libri Rossi, L’Erba Voglio, οι εκδόσεις των AutAut, Squilibri και άλλες. Είχαμε φτάσει στο σημείο να συγκεντρώσουμε μια ντουζίνα από αυτούς τους εκδοτικούς οίκους, αυτό μας επέτρεπε να είμαστε εκδότες χωρίς να έχουμε όλες τις επαγγελματικές δεξιότητες για να το κάνουμε, αφού υπήρχε η Area που το φρόντιζε: φρόντιζε για τη σελιδοποίηση, την τυπογραφία, το γραφείο τύπου και τη διανομή.

Όλα αυτά μπλόκαραν λόγω της καταστολής που εκείνα τα χρόνια άρχιζε να είναι βαριά, για παράδειγμα με έψαξαν αρκετές φορές, αλλά κυρίως, αυτό ανακαλύφθηκε λίγο αργότερα, υπήρχε ένα άλλο γεγονός. Στο σχέδιο υπήρχε ένας άλλος συνεργάτης, ο Luigi D’Urso, φίλος του Bifo, ο οποίος καταγόταν από μια πολύ πλούσια οικογένεια, ο πατέρας του ήταν σημαντικός δικηγόρος.

Ο Λουίτζι έβαλε αρχικά κάποια χρήματα στο σχέδιο του Area και δούλεψε σε αυτό με εμένα και άλλους, και προφανώς αυτό ενόχλησε, τόσο πολύ που ένα πρωί του 1977 στη Ρώμη ένας λοχίας των καραμπινιέρων πήγε στο σπίτι του πατέρα του για να του εξηγήσει ότι ο γιος του έκανε κάτι κακό.

Οι γονείς τρόμαξαν, πήραν τον γιο τους, τον έστειλαν στο εξωτερικό και έκλεισαν το σχέδιο: στην πραγματικότητα είπαν αρχικά ότι έπρεπε να σταματήσουμε για μια στιγμή και τελικά η στιγμή δεν είχε ένα τέλος και όλα σταμάτησαν, και μεταξύ άλλων έχασαν επίσης πολλά χρήματα.

Εκείνη τη στιγμή το κλίμα ήταν πολύ βαρύ, εγώ σκέφτηκα να φτιάξω ένα περιοδικό που θα έβαζε τους διανοούμενους μπροστά σε αυτή την κατάσταση, μπροστά σε αυτό που συνέβαινε. Στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα υπήρχε ένας σχεδόν συγκινητικός ενθουσιασμός των διανοουμένων, όταν το παιχνίδι άρχισε να γίνεται λίγο σκληρό, με την ισχυρή καταστολή και τη γέννηση των ερυθρών Ταξιαρχιών, άρχισαν να υποχωρούν, όχι όλοι, αλλά σίγουρα ένα μέρος υποχώρησε, η γενική υποχώρηση έγινε μετά την απαγωγή του Μόρο και στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Έτσι έστησα ένα περιοδικό που ονομαζόταν «Alfabeta», με μια ομάδα συμπεριλαμβανομένων των Umberto Eco, Maria Corti, Leonetti, Rovatti και άλλων, εκδότης ήταν ο Gianni Sassi. Στην αρχή το περιοδικό πήγαινε μια χαρά, πούλησε πολύ, οι άνθρωποι που δούλευαν εκεί ήταν πολύ παθιασμένοι με το έργο, συναντιόντουσαν μια φορά την εβδομάδα, ακόμα κι αν το περιοδικό ήταν μηνιαίο.

Δεν συμμετείχα σε όλα αυτά εγώ, το πρώτο τεύχος βγήκε στις 20 Απριλίου, μετά την 7η Απριλίου, και δεν ήμουν πια στην Ιταλία. Δεν ήξερα ότι ήμουν ανάμεσα στους καταζητούμενους, έμενα στο Μιλάνο, υπήρχαν τρία άτομα που δεν συνελήφθησαν, ο ένας ήταν ο Piperno, μετά υπήρχε ο Marongiu που ήταν στο πλοίο από τη Σαρδηνία στην Ιταλία και μετά ήταν ένας τρίτος που οι εφημερίδες έλεγαν μη γνωρίζοντας ποιος είναι.

Αγόρασα μια εφημερίδα το απόγευμα, μια εβδομάδα μετά τις συλλήψεις, και διάβασα στον τίτλο του πρωτοσέλιδου ότι ο τρίτος καταζητούμενος ήταν ο Μπαλεστρίνι. Σκέφτηκα να το σκάσω αμέσως, πήγα στο σπίτι ενός φίλου υπεράνω υποψίας και μετά ενώθηκα με την αδερφή μου στο Courmayeur και ντυμένος σκιέρ έκανα το βήμα κάνοντας σκι, έφτασα στη Γαλλία και πήγα στο Παρίσι. Με αναζήτησαν στη Ρώμη στο σπίτι μιας πρώην συντρόφου μου, της Letizia Paolozzi, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο γιατί δεν με αναζήτησαν στο Μιλάνο. κάποιοι λένε ότι δεν ήθελαν πραγματικά να με βρουν.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος    infoaut.org