3 Δεκέμβρη*: του Τάσου Βιζικίδη

Αποφεύγεις να μιλάς μαζί μου, έχεις την πεποίθηση πως σέρνω πίσω μου τη δυστυχία. Δειλιάζεις, δεν με κοιτάς στα μάτια. Φοβάσαι πως θα δεις, απελπισία, κενό… Νομίζεις πως τελείωσαν τα όνειρα για μένα, πως με λύγισε το κακό που με βρήκε.

Πως αν μπορούσα θα έβαζα τέλος στα βάσανα μου. Όταν θέλεις να δείξεις την ανθρώπινη πλευρά σου, με αγκαλιάζεις, ενώ κατά βάθος σιχαίνεσαι την αδυναμία μου… Άλλες φορές πάλι, βγάζεις το άχτι σου πάνω μου. Με κυνηγάς, ορμάς σαν αγρίμι, μου κλείνεις το δρόμο, δείχνεις απειλητικά τα κίτρινα, σάπια, δόντια σου. Με φτύνεις με τα λόγια σου, «Ασχημαίνεις την πόλη, κρύψου, εξαφανίσου…»

Νομίζεις πως καταδικάστηκα σε αιώνια θλίψη, αφού ακόμα και ο τυφλός έρωτας στέκει απέναντί μου με ορθάνοικτα μάτια… Απορείς που βρίσκω τη ζωή ωραία, υποψιάζεσαι πως παίζω θέατρο… Όμως να ξέρεις, η ζωή είναι ωραία, ακόμα ξετυλίγω το δώρο της. Δεν παραπονιέμαι, πήρα αντάλλαγμα για τις δυσκολίες, πήρα ελεύθερο χρόνο… Αν θέλω, μπορώ να μην κάνω τίποτα, μόνο να ονειρεύομαι… Αν βαρεθώ τη ρουτίνα, ταξιδεύω, φεύγω… Άλλες φορές πάλι, όταν θέλω να νιώσω ένταση, να γευτώ αδρεναλίνη, βουτάω από αεροπλάνα, σκαρφαλώνω βουνά…

Μπορώ και νιώθω ευτυχισμένος, όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται.

Αν θες, σου δείχνω τους δρόμους που διέσχισα ως τώρα…

Είμαι πρόθυμος να απαντήσω και στις πιο άβολες ερωτήσεις σου…

Όμως, πρέπει να αλλάξεις…

*Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία