6 Σεπτεμβρίου 1971: Η απόδραση από την Punta Carretas και 20 Σεπτεμβρίου 1971: «Στην Άττικα πεθαίνουν»

Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1971, είναι μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα, και στην φυλακή της Punta Carretas βασιλεύει εκείνη η φαινομενική ηρεμία που πάντοτε ανακοινώνει πως κάτι μεγάλο πρόκειται να συμβεί.

Όντως, όταν οι φύλακες βάζουν στα κελιά τους κρατούμενους, αντιλαμβάνονται πως λείπουν για τα καλά εκατόν έντεκα. εκατόν έξι τουπαμάρος, περιλαμβανομένου του RaulSendic, που από τους αντάρτες είναι ο αναγνωρισμένος αρχηγός, και μια ολόκληρη ομάδα ληστών τραπεζών, ‘batteria’ dirapinatoridibanche, εκείνη του NegroVinas, ενός ‘atracador’, ληστού, που πολιτικοποιήθηκε στην φυλακή.

Οι αστυνομικοί που προχωρούν προς τα πίσω το τούνελ, διαμέσου του οποίου οι tupamaros-τουπαμάρος το έσκασαν, βρήκαν ένα σημείωμα που έγραφε : »σήμερα όπως πάντα, στον αγώνα για την ελευθερία». οι αντάρτες είχαν όντως αποδράσει χρησιμοποιώντας στο μεγαλύτερο μέρος του το τούνελ που είχαν σκάψει πριν σαράντα χρόνια ο Roscigna και οι άνθρωποί του.

σύμφωνα με τον διοικητή της οργάνωσης και σήμερα σενατόρε-γερουσιαστή στην Uruguay, τον Eleuterio Fernández Huidobro, η γέννηση του κινήματος των Tupamaros πηγαίνει πίσω στα 1965.
ξεκίνησαν με δράσεις ληστειών σε τράπεζες, με επιθέσεις σε λέσχες και άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες στα πρώτα χρόνια του εξήντα, και ακολούθησε η διανομή στις φτωχογειτονιές του Montevideo τροφής και χρημάτων.

Με τα χρόνια οι τουπαμάρος απέκτησαν γρήγορα λαϊκή αποδοχή αναγκάζοντας και το κομουνιστικό κόμμα της Ουρουγουάης να συνυπάρχει με το κίνημα, αφού όμως στην αρχή είχε καταδικάσει τις ενέργειες του.

Από το 1968 και μετά η καταστολή, αστυνομική και στρατιωτική, που πραγματοποίησε η κυβέρνηση σκλήρυνε, αποδίδοντας την σύλληψη πολλών διαφωνούντων που στη συνέχεια, συστηματικά, βασανίζονταν σύμφωνα με τις τεχνικές που οι αμερικανοί δίδασκαν στα στρατιωτικά καθεστώτα, στους διάφορους στρατιωτικούς λατινοαμερικάνικους μηχανισμούς. Έτσι οι tupamaros ξεκινούν να διαπράττουν πολιτικές απαγωγές και εκτελέσεις, όπως αυτή του Dan Mitrione, του πράκτορα του FBI που κατηγορήθηκε πως εκπαίδευσε σε τεχνικές βασανιστηρίων τις αστυνομικές δυνάμεις σε διάφορες χώρες της νοτίου και κεντρικής Αμερικής.

Τον Ιούλιο του 1973 οι στρατιωτικοί αναλαμβάνουν την εξουσία στην Uruguay και η καταστολή γίνεται ακόμα πιο βίαιη με την σύλληψη των διοικητών τουπαμάροςRaúlSendic, EleuterioFernándezHuidobro, MauricioRosencof, JoséMujica, AdolfoWasem, JulioMarenales, HenryEngler, JorgeManera και JorgeZabalza, που φυλακίστηκαν σε συνθήκες κτηνώδους απανθρωπιάς, συνεχών βασανιστηρίων, προσπαθώντας να τους εμποδίσουν οποιαδήποτε επικοινωνία, και υπό την απειλή της εκτέλεσης στην περίπτωση που κάποια δράση θα είχε διαπραχθεί από πλευράς MLN-T, οποιασδήποτε φύσεως και αν ήταν αυτή.

Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ουρουγουάη το 1985, οι Tupamaros επέστρεψαν στην δημόσια ζωή σαν μέρος ενός πολιτικού κόμματος, το Κίνημα Λαϊκής Συμμετοχής, ilMovimiento de Participación Popular (MovimentodiPartecipazionePopolare)

https://www.youtube.com/watch?v=E9DteAWjGDQ

στις 20 σεπτεμβρίου 1971, ο Martino Zicchitella, σύντροφος κρατούμενος στη φυλακή του Porto Azzurro, γράφει μια επιστολή σε ανάμνηση των έγκλειστων που έσβησαν στην φυλακή της Attica, στη Νέα Υόρκη.

20 σεπτεμβρίου. Κάποιες ημέρες νωρίτερα, οι 1289 άνδρες κρατούμενοι στην φυλακή των ηνωμένων πολιτειών, είχαν ξεκινήσει μια θεαματική εξέγερση για να ζητήσουν την βελτίωση των συνθηκών κράτησης: ενώθηκαν στην D-Yard, μια από τις τέσσερις πτέρυγες προαυλισμού της φυλακής, και κατάφεραν να επικοινωνήσουν απευθείας με τα τηλεοπτικά δίκτυα, κι έτσι με τον εξωτερικό κόσμο. Έχοντας πάρει υπό τον έλεγχό τους την φυλακή οι κρατούμενοι κρατούν ομήρους έντεκα φρουρούς, σαν εγγύηση για να επιτύχουν αμνηστία.

Η μεγάλη και δυνατή συμμετοχή στην εξέγερση πολιτικών κρατουμένων, φέρνει τους συμμετέχοντες στην ανταρσία να ετοιμάσουν ένα ντοκουμέντο με είκοσι οκτώ αιτήματα, που αφορούν κυρίως την τροφή, τις επαφές με τους συγγενείς, τις συζυγικές επισκέψεις, την υγεία, την πρόσβαση στην μάθηση και την εκπαίδευση και το δικαίωμα στην θρησκευτική πρακτική, όμως τα πιο σημαντικά αιτήματα ήταν σίγουρα τα τελευταία τρία, που αποκαλέστηκαν ‘αντιμπεριαλιστικά’, δηλαδή αμνηστία γι’ αυτούς που είχαν πάρει μέρος στον ξεσηκωμό, την αντικατάσταση του διευθυντή της φυλακής, και την μεταφορά, γι’ αυτούς που το επιθυμούσαν, σε μια αντιιμπεριαλιστική χώρα.

Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν τέσσερις ημέρες, και μια ειρηνική επίλυση φαίνονταν πιθανή, μέχρις ότου, στις 13 σεπτεμβρίου, ο κυβερνήτης Nelson Rockfeller είχε δώσει την διαταγή να εκκενώσουν με οποιοδήποτε κόστος: οι δυνάμεις της τάξης εισήλθαν στον χώρο πυροβολώντας για τρεις ώρες επί των κρατουμένων και, αφού πήραν τον έλεγχο της κατάστασης στη φυλακή, βασάνισαν με αγριότητα τα μέλη που είχαν πρωτοστατήσει στην εξέγερση: συνολικά στην Attica σκοτώθηκαν 39 άνθρωποι, ανάμεσα στους οποίους οι δέκα όμηροι, ογδόντα εννέα ανάμεσα στους φυλακισμένους είχαν υποστεί σοβαρά τραύματα.

Ο Martino Zicchitella βρίσκεται κρατούμενος στην φυλακή του Porto Azzurro, στην Ιταλία, όταν έρχεται εις γνώση των γεγονότων της Attica: τορινέζος, είχε συλληφθεί το 1966 για ληστεία, και από το 1968, ύστερα από την γνωριμία του και αφού έγινε και αυτός ένας »πολιτικός κρατούμενος», έχοντας πλησιάσει τους Nap, ένοπλους προλεταριακούς Πυρήνες, βρίσκεται επικεφαλής πολλών εξεγέρσεων στις φυλακές. Το 1971, είναι από τους οργανωτές της εξέγερσης στις φυλακές Nuove του Torino, ενώ το 1975 παίρνει μέρος στην συντονισμένη επιχείρηση ανάμεσα σε εσωτερικό και εξωτερικό της φυλακής με σκοπό την απόδραση. Το 1976, έχοντας μεταφερθεί στην φυλακή της Lecce για τιμωρία, και αφού υπέστη παρενοχλήσεις και ψυχολογικά βασανιστήρια, καταφέρνει, μαζί με άλλους μαχητές των Nap, να οργανώσει μια ένοπλη δράση που επιτρέπει την απόδραση σε 11 κρατουμένους. θα πεθάνει λίγους μήνες αργότερα, στη διάρκεια ένοπλης αναμέτρησης στη Ρώμη.

Αυτά είναι τα λόγια με τα οποία ο Martino Zicchitella μιλά για την εξέγερση της Attica:

» (…) ο καπιταλιστικός πολιτισμός, ο διαφημιζόμενος πολιτισμός, ο πολιτισμός όπου ο κλήρος αναδεικνύει θεωρίες που επάγουν στην συγχώρηση και την φιλανθρωπία, άλλο δεν είναι παρά ένας πολιτισμός όπου οι βαρβαρότητες αλληλοδιαδέχονται η μια την άλλη, και εναλλάσσονται μεταξύ τους με έναν ακατάπαυστο ρυθμό και εντυπωσιακή σκληρότητα. Ποιος είναι πιο άθλιος από αυτόν που σκοτώνει έναν ανήμπορο; στην Attica υπήρχαν άνθρωποι αγανακτισμένοι, άνθρωποι που με τις αποσκευές της δυστυχίας τους, ήθελαν να επιστρέψουν να είναι ελεύθεροι άνθρωποι, για να μπορούν να είναι χρήσιμοι σε μια νέα μορφή κοινότητας, να είναι αρωγοί σε άλλους συντρόφους που μάχονται και συνδιαλέγονται. Σφαγιάστηκαν διότι αξίωναν τα δικαιώματά τους, διότι αρνούνταν να αποδεχτούν το σύστημα με το οποίο αντιμετωπίζονταν βάναυσα, απογοητευμένοι από τον εαυτό τους, άνθρωποι που είχαν καταντήσει νούμερα, απογυμνωμένοι από την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους, στερημένοι από τους αγαπημένους τους. (…)

Έχω ζήσει τις φοβερές στιγμές που έζησαν οι σύντροφοι της Attica, μπορώ να αντιληφθώ το δράμα τους, στις Nuove του Torino από θαύμα απέφυγα τις ριπές απ’ το αυτόματο όπλο, η μυρωδιά από τα αέρια βρίσκεται ακόμη στα ρουθούνια μου, η εικόνα κάποιων πληγωμένων συντρόφων που από τύχη τραυματίστηκαν και δεν σκοτώθηκαν, στο Torino. Στην Attica αντιθέτως εκτελέστηκαν, και όλα τελείωσαν μέσα σε μια λίμνη αίματος, μια παράλογη σφαγή, άξια ενός τρελού δικτάτορα. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ξεχάσουμε την χειρονομία εκείνων των τόσο θαρραλέων ανθρώπων, τόσο ενωμένων στην διαμαρτυρία τους, τόσο άξιων να ορίζονται και να ονομάζονται πραγματικοί σύντροφοι, πραγματικοί επαναστάτες, πραγματικοί ήρωες. στην πλειοψηφία τους ήταν νέγροι, συνδεδεμένοι με το κίνημα των Μαύρων Πανθήρων.

Τώρα σφαγιάστηκαν, αυτό που έχουν αφήσει πίσω τους είναι κάτι τεράστιο, είναι μέρος μιας μεγάλης οικοδόμησης, οι πυλώνες μιας νέας κοινότητας, όπου η ισότητα και τα δικαιώματα των συντρόφων θα βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, δίχως οποιονδήποτε διαχωρισμό και διάκριση, φύσεως, φύλου, όλοι μαζί προς έναν μοναδικό στόχο, προς την κατάργηση των φυλακών, του διαχωρισμού, της απομόνωσης ενός ανθρώπου από άλλον άνθρωπο. συμβάντα όπως αυτό της Attica μας δείχνουν πως το σωφρονιστικό σύστημα σε ισχύ είναι βαρβαρότητα και δεν πρέπει να υπάρχει. (…)
Addio, σύντροφοι της Attica!»

Infoaut.org

«ATTICA!» – «ATTICA! «REMEMBER ATTICA! »

Η μυθική ατάκα του AlPacino στην Σκυλίσια Μέρα (1975) που ήταν ένα ευγενικό fuck the police, έμεινε ως μια από τις πλέον εμβληματικές στην ιστορία του Αμερικανικού κινηματογράφου.

Mιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος