Αμπράξας

Υπάρχει ένας θεός τον οποίο δεν γνωρίζουμε, γιατί η ανθρωπότητα τον ξέχασε. τον αποκαλούμε με το όνομα του, ΑΜΠΡΆΞΑΣ. είναι περισσότερο ακαθόριστος από θεός και διάβολος […]

Η δύναμη του Αμπράξας είναι διπλή. όμως δεν το βλέπεις, επειδή οι αμυντικές προστασίες των ματιών σου μπροστά σε αυτή τη δύναμη έχουν εξολοθρευτεί. Όταν μιλά ο θεός ήλιος, αναβλύζει ζωή. Τα λόγια του διαβόλου είναι θάνατος.

Όμως ο Αμπράξας προφέρει εκείνη τη φωτοστεφανωμένη και καταραμένη λέξη που είναι ταυτόχρονα ζωή και θάνατος. Ο Αμπράξας γεννάει αλήθεια και ψέμα, καλό και κακό, φως και σκοτάδι, στην ίδια λέξη και στην ίδια πράξη. έτσι ο Αμπράξας είναι τρομερός.

Είναι θαυμάσιος σαν το λιοντάρι τη στιγμή που βάζει κάτω το θύμα του. Είναι όμορφος σαν μια ανοιξιάτικη ημέρα. Είναι ο ίδιος ο μεγάλος και ο μικρός Πάνας μαζί. Είναι ο Πρίαπος. Είναι το τέρας του κάτω κόσμου, ένας πολύποδας με χίλια χέρια, ένα κουλουριασμένο σύμπλεγμα τρελών φτερωτών φιδιών.

Είναι ο ερμαφρόδιτος της πρώιμης αρχής. Είναι ο κύριος των βατράχων, που ζουν στο νερό και βγαίνουν στη στεριά, των οποίων η χορωδία ανυψώνεται το μεσημέρι και τα μεσάνυχτα. Είναι η αφθονία που επιζητεί την ένωση με την κενότητα. Είναι ο ιερός γεννήτορας. Είναι η αγάπη και ο φονιάς της αγάπης.

Είναι ο άγιος και ο προδότης του. Είναι το λαμπρότερο φως της ημέρας και η σκοτεινότερη νύχτα της τρέλας. Το να τον αναζητάς είναι τρέλα. Το να τον γνωρίζεις είναι αρρώστια. Το να τον λατρεύεις είναι θάνατος. Το να τον φοβάσαι είναι σοφία. Το να μην του αντιστέκεσαι είναι σωτηρία.

Ο Θεός κατοικεί πίσω από τον ήλιο, ο διάβολος πίσω από την νύχτα. Ότι ο Θεός φέρνει στο φως, ο διάβολος το απορροφά μέσα στη νύχτα. Αλλά ο Αμπράξας είναι ο κόσμος, το γίγνεσθαι και το πέρασμα του. Σε κάθε δώρο που έρχεται από το θεό ήλιο, ο διάβολος βάζει την κατάρα του.

Οτιδήποτε ικετεύει από το θεό ήλιο, γεννά ένα έργο του διαβόλου. Οτιδήποτε δημιουργεί με το θεό ήλιο, δίνει αποτελεσματική δύναμη στο διάβολο. Αυτός είναι ο τρομερός Αμπράξας. Είναι το ισχυρότερο πλάσμα και μπροστά σε αυτό το δημιούργημα φοβάται τον εαυτό του.

Είναι η εκδηλωμένη αντίθεση των δημιουργημάτων προς την Ολοκλήρωση και την κενότητα. Είναι ο τρόμος του γιου προς την μητέρα. Είναι η αγάπη της μητέρας για τον γιο. Είναι η ευχαρίστηση της γης και η σκληρότητα των ουρανών.

Απέναντι στη θωριά του ο άνθρωπος γίνεται σαν πέτρα. Απέναντι του δεν υπάρχει ερώτηση ούτε απάντηση. Είναι η ζωή των πλασμάτων. Είναι η λειτουργία της διάκρισης. Είναι η αγάπη του ανθρώπου. Είναι ο λόγος του ανθρώπου.

Είναι η εμφάνιση και η σκιά του ανθρώπου. Είναι η πλανερή πραγματικότητα. ‘Δεν κατάφερα να βρω τις Ομιλίες μέχρι τον θάνατο του Γιούνγκ. τελικά τις ανακάλυψα στο Λονδίνο. ήταν η αγγλική έκδοση του 1925. σε αυτό το καταπληκτικό βιβλίο ο Γιούνγκ μιλάει για τον Αμπράξας, με τον ακόλουθο τρόπο’

Από το βιβλίο του Miguel Serrano Herman Hesse – Carl Jung, Μνήμες

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος