Άσπονδος εχθρός: Του Τάσου Βιζικίδη

Σαν να ΄ταν χθες που σε βρήκα κρεμασμένο απ΄ το πόδι στη σπασμένη κούνια. Έκλαιγες γοερά, αιμορραγούσες στο κεφάλι. Δίχως δεύτερη σκέψη έτρεξα να βρω τη μάνα σου, θυμάμαι την αγωνία της. Με παρακάλεσε να μείνω κοντά σου, να γίνω ο μεγάλος σου αδελφός, να σε προσέχω.

Υποσχέθηκα να γίνω τα μάτια της, να σ΄ ακολουθώ σε κάθε σου βήμα. Ήταν η στιγμή που γίναμε αδελφοποιτοί…, το τραύμα που αιμορραγούσε μας ένωσε για πάντα. Οι δικοί σου άνθρωποι χάρηκαν με τη φιλία μας, η διαφορά ηλικίας δεν ήταν πρόβλημα, ταιριάξαμε.

Κράτησα το λόγο μου, έγινα σκιά σου. Από τότε φροντίζω οι δρόμοι που βαδίζεις να βγάζουν σε ασφαλείς προορισμούς. Πάντα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα βράδια που μέναμε ξάγρυπνοι σχεδιάζοντας το μέλλον σου;

Τότε που θέλησες να κατακτήσεις τους ουρανούς και πήδηξα πρώτος στο κενό για να σ΄ ενθαρρύνω; Ή τότε που σε γλύτωσα από το πλήθος που χλεύαζες τα πιστεύω τους;

Τώρα τελευταία ξέκοψες, λες σε φίλους και γνωστούς πως αρκετά ανέχτηκες τις παραξενιές μου. Θέλεις να αλλάξεις την καθημερινότητά σου, σε κούρασε η φιλία μας. Φτηνή δικαιολογία, πάντα έτσι κάνεις, ενθουσιάζεσαι με καινούρια πράγματα, με νέες ιδέες και εμένα με ξεχνάς.

Κι όμως, είμαι πάντα διακριτικός, πάντα αποτραβιέμαι χωρίς να το ζητήσεις. Σήμερα που ανταμώσαμε με κόσμο η συμπεριφορά σου περιφρονητική, δεν με σύστησες, έκανες σαν να μην υπάρχω. Με θυμάσαι όμως όταν βρεθείς σε ανάγκη, τότε γίνομαι ξανά ο καλός σου φίλος…

Τότε χρησιμοποιείς το όνομά μου, περηφανεύεσαι μάλιστα πως με ξέρεις καλά.

Καταλαβαίνω γιατί αισθάνεσαι άβολα μαζί μου. Ξέρω τις αδυναμίες σου και αυτό δεν σ΄ αρέσει. Μετανιώνεις για την μέρα εκείνη που μου τις μαρτύρησες. Τότε που γαντζωμένος πάνω μου παρακαλούσες να σε πάρω μακριά από τις σειρήνες…

Σε τρόμαζε η παράξενη μελωδία τους. Σου σιγοψιθύρισα τότε, σαν ξόρκι, το τραγουδάκι της καταιγίδας που σκαρώναμε κρυμμένοι κάτω απ΄ το τραπέζι. Τότε που για πρώτη φορά βλέπαμε τον ουρανό, σκοτεινό, θορυβώδη, να κόβεται στα δύο από λάμψεις τρομακτικές. Το τραγουδάκι αυτό, ανεβαίνει στα χείλη δίχως να το θέλεις, το ψελλίζεις, όταν λοξοδρομείς σε σκοτεινούς, άγνωστους δρόμους.

Το ξόρκι έγινε προσευχή…

Τώρα όμως λες πως σε ξεγελάω, σε εκμεταλλεύομαι. Σε κάνω να νιώθεις απειλή σε κάθε σου βήμα, σε έχω καταντήσει υποχείριο μου. Με κατηγορείς πως σου φτιάχνω αόρατους εχθρούς για να έχεις την ανάγκη μου.

Πολλές φορές αγανακτείς, εύχεσαι να μην είχαμε καν γνωριστεί.

Δεν σου θυμώνω, συνήθισα στην απαξιωτική συμπεριφορά σου. Έχω υπομονή, μπορώ να περιμένω. Ξέρω πως τα όνειρά σου σε μένα θα τα εκμυστηρευτείς και πάλι. Εμένα θα ψάχνεις να βρεις με την άκρη του ματιού σου όταν τα πράγματα δυσκολέψουν. Αν γίνομαι φορτικός, επίμονος, είναι πάντα για το καλό σου.

Δεν θα βρεις φίλο πιο πιστό από μένα.

Ακόμα κι όταν η σκιά σου σ΄ εγκαταλείπει… εγώ είμαι εκεί, όπως σήμερα που το ξόρκι δεν έπιασε…

Σε νιώθω να στριφογυρνάς ανήσυχος στο κρεβάτι…

Ξέρω πως θα με χρειαστείς.

Έλα λοιπόν μην διστάζεις, στηρίξου επάνω μου, εμπιστέψου ξανά τον φίλο σου τον Φόβο…