09/04/2025
[Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα απόσπασμα από τον καουμπόη της Μπολόνια, Bologna cowboy, που κυκλοφόρησε πριν από μερικές εβδομάδες από τους τύπους του DeriveApprodi. Ο Mauro Baldrati, ο συγγραφέας, προσαρμόζει ένα θρίλερ που περιέχει ένα στοιχείο νουάρ στο περιβάλλον της Μπολόνια του 2047.
Στον ειδικό πράκτορα Nicodemo-Nικόδημο έχει ανατεθεί το καθήκον να εντοπίσει ανθρώπινα λείψανα που βρέθηκαν σε έναν ανώνυμο λάκκο. Από ένα κείμενο σε γραφομηχανή προκύπτει η ιστορία ενός νεαρού φωτογράφου που δημιουργεί μια αναφορά, ένα ρεπορτάζ κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης που ακολούθησε τη δολοφονία του Francesco Lorusso το 1977. LC]
Για να λέμε την αλήθεια, ο Toni Rinaldi, γνωστός ως Jimi Hendrix της Romagna, δεν ήταν ποτέ ένας σπουδαίος πολιτικός. Σύχναζε στο περιβάλλον, στα κοινωνικά κέντρα, ήταν φίλος με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, αλλά δεν κατάφερνε να ριχτεί σωματικά και ψυχικά στην πραγματική πολιτική στράτευση.
Ήταν στις διαδηλώσεις. Είχε επίσης φέρει τις σημαίες και κρατήσει τα πανό, συμμετείχε σε κάποιες περιφρουρήσεις μπροστά σε εργοστάσια, μοίρασε φυλλάδια. Όμως φτερούγιζε πού και πού, χάνονταν πίσω από τη μουσική, τον κινηματογράφο, τα βιβλία, τις διακοπές.
Λοιπόν, ας το παραδεχτούμε: πάνω απ’ όλα ήθελε να διασκεδάζει, χωρίς να αποκλείει να τσακώνεται κάποιες φορές. Και χάνονταν πίσω από τη Milonga, που εκείνη την εποχή ήταν το φως των μπλουζ του. Πράγματι, τον δεκέμβριο εκείνης της ταραγμένης χρονιάς του 1976, είχε γίνει μια εξαιρετική επιχείρηση μικτής φυλής στα σκληρά σύνορα της Mezzaluna, ένα τμήμα της πεδιάδας της Ραβέννας είκοσι χιλιόμετρα από την Αδριατική θάλασσα.
Η ομάδα του Τζίμι, πρώην χίπις και ποιητές κάντρι, λίγο χαμένοι αλλά ενωμένοι παρά το σπάσιμο της στρατιωτικής θητείας που τους είχε απαγάγει για 15 μήνες (τους πιο άτυχους για δύο χρόνια, στο ναυτικό) συγχωνεύτηκαν με μια ομάδα πρώην μαρξιστών λενινιστών, με τη σειρά τους λίγο διασκορπισμένων λόγω των συνεχών διασπάσεων και των αμοιβαίων συκοφαντικών κατηγοριών, αλλά ενωμένων ξανά σε μια κολεκτίβα στον χώρο του Μανιφέστο.
Από την άλλη, πώς θα μπορούσαν δύο ομάδες εναλλακτικές του PCI-ΚΚΙ, που είχε πάνω από το 80% των ψήφων στη Mezzaluna, να παραμείνουν ξένες; Πώς θα μπορούσαν να αγνοήσουν η μια την άλλη; Η συνάντηση δημιούργησε νέες ανακαλύψεις, νέες φιλίες. Οι πρώην μ-λ ήταν μεγαλύτεροι και σχεδόν όλοι σε σχέση, ενώ οι πρώην χίπις ήταν σχεδόν όλοι ελεύθεροι.
Από την άλλη πλευρά, ο Τζίμι και οι φίλοι του είχαν από καιρό παρατηρήσει ότι στον πολιτικοποιημένο κόσμο υπήρχαν πανέμορφα κορίτσια τριγύρω, ενώ για τους ποιητές θεωρητικούς της σεξουαλικής απελευθέρωσης, δεν βρέχει στις δυτικές χώρες, που σημαίνει πως θα υπάρχει πρόοδος.
Με λίγα λόγια, αυτή η διασταύρωση ήταν ιδιαίτερα συμφέρουσα κυρίως για τα πρώην φρικιά. Τα κορίτσια ήταν ενεργά στα φεμινιστικά κινήματα, μερικά από τα οποία ήταν εξαιρετικά ριζοσπαστικά, αν και στις τάξεις τους βασίλευε μια ασυμφωνία μεταξύ πολιτικής και ιδιωτικής δράσης.
Οι φεμινίστριες που διαδήλωναν με καρτέλες του τύπου Δάχτυλο, δάχτυλο, εγγυημένος οργασμός ή Ψωλή, ψωλή, χάλια οργασμός, Dito, dito, orgasmo garantito, oppure Cazzo, cazzo, orgasmo da strapazzo, το βράδυ συναντιούνταν με τον γκόμενο, με άλλα ζευγάρια γκόμενων, όπως παλιές σύζυγοι και παλιοί σύζυγοι σε μια μονότονη σχέση μπουρζουάδων.
Του μίλησε σχετικά η ιστορική φίλη, αρραβωνιαστικιά ενός από τους αρχηγούς τους, του Kocis, γνωστή ως Milonga. Βρίσκονταν στην Casa delle Aie, το μεγάλο εστιατόριο κοντά στη Cervia σε ένα κτίριο του δέκατου όγδοου αιώνα που ήταν μια «pignarola» (ένα κτίριο που χρησιμοποιείται για την αποθήκευση και την επεξεργασία κουκουναριών).
Μετά από ένα πλούσιο δείπνο με τεράστια πιάτα ταλιατέλες, στιφάδο με μανιτάρια και πολέντα, όλα ποτισμένα με γιγάντια ποτήρια Sangiovese, ο Jimi και η Milonga βγήκαν έξω για μια ανάσα καθαρού αέρα και ένα τσιγάρο.
Του άρεσε η Μιλόνγκα, ήταν λίγο παχουλή, με ένα μικρό κράνος μαύρα μαλλιά, πάντα ευδιάθετη, ειρωνική. Όποτε έβγαιναν όλοι μαζί, έβρισκαν τους εαυτούς τους να στέκονται κοντά, ο ένας απέναντι στον άλλο. Αν ο Τζίμι την κοιτούσε, διασταύρωνε πάντα τα μάτια της να τον κοιτάζουν. Και το αντίστροφο.
Ήταν ένα κρύο, διαυγές βραδάκι στα μέσα ιανουαρίου. Έγειραν σε έναν φράχτη και κοίταξαν το φεγγάρι. Ένα μισοφέγγαρο, ψηλά στον καθαρό ουρανό. «Ξέρεις πόσο καιρό είμαστε μαζί με τον Κότσις;» είπε ξαφνικά η Μιλόνγκα.
«Όχι. Πόσο καιρό;» «Οκτώ χρόνια», είπε, σκύβοντας το κεφάλι. Έμειναν σιωπηλοί για λίγα δευτερόλεπτα. Ο Τζίμι φαινόταν να νιώθει τον ήχο του μυαλού του παγιδευμένου σε έναν ανεμοστρόβιλο σκέψεων. «Οκτώ χρόνια», επανέλαβε. «Ήμουν ένα κοριτσάκι, δεν τον άφησα ποτέ».
Ο Τζίμι άκουγε τον τόνο της φωνής της. Έδειχνε λυπημένος. Ή παραιτημένος. «Είμαστε σαν παντρεμένοι», συνέχισε. «Στην πραγματικότητα, είμαστε παντρεμένοι. Είμαστε πάντα μαζί, εκτός από τις περιπτώσεις που είμαι στη Μπολόνια στο πανεπιστήμιο. έρχεται συχνά να με βρει, μετά τη δουλειά.
Κοιμόμαστε μαζί και νωρίς το πρωί αυτός βγαίνει για να επιστρέψει στη Ραβέννα, στο γραφείο του συνδικάτου.» Ο Τζίμι κοίταζε μπροστά του, στην έναστρη νύχτα, τον σκοτεινό όγκο των πεύκων πέρα από τη βεράντα. Φυσούσε τον καπνό του τσιγάρου που έτρεμε νευρικά στον κρύο αέρα.
«Μιλάμε συχνά γι’ αυτό, με τις συντρόφισσες, στις συναντήσεις. Επικρίνουμε αυτήν την αντίφαση ανάμεσα της μάχης για την χειραφέτηση μας από την εξουσία του άνδρα, που όσο κι αν δηλώνει κομμουνιστής, το βράδυ απαιτεί τη χαλάρωση του πολεμιστή για να γυρίσει μετά από ην άλλη, και ροχαλίζει σαν αρκούδα.
Είμαστε οι συντρόφισσες, είμαστε οι αρραβωνιαστικές, σε μια κλειστή σχέση και αντιδραστική. Καταλαβαίνεις; Αρραβώνας; Δεν ήταν πρακτικό. “Τέλος πάντων, αν και έχουμε υιοθετήσει το σύνθημα ότι το προσωπικό είναι πολιτικό, στην πραγματικότητα τα δύο επίπεδα συνεχίζουν να είναι διακριτά. Και σε σύγκρουση».
Ο Τζίμι πήρε μια ανάσα καθαρού αέρα και έσβησε το τσιγάρο. Δεν είχε τίποτα να πει. Σίγουρα δεν ήθελε να την παρηγορήσει. «Οκτώ χρόνια», είπε ο Μιλόνγκα, με χαμηλωμένη φωνή. «Μια ζωή». Του άρεσε το προφίλ της, η μικρή της μύτη, το στρογγυλό της πρόσωπο πλαισιωμένο από ίσια μαλλιά.
Για πρώτη φορά ήταν μόνοι, μετά από αμέτρητες ανταλλαγές ματιών και σιωπηλών συζητήσεων πίσω από τα τραπέζια των εστιατορίων. «Κι εσύ Τζίμι; Είσαι αρραβωνιασμένος;» ρώτησε, με ένα υπαινικτικό χαμόγελο. Ήξερε καλά ότι δεν ήταν.
«Εμ, όχι. Τώρα όχι..” Ποιος ξέρει, ίσως το είπε με έναν αμήχανο και αστείο τόνο, γιατί αυτή γέλασε και του έριξε μια γροθιά στο στομάχι, κάνοντας τον να λυγίσει στα δυο, πάνω απ’ όλα από έκπληξη. Και βρέθηκε μόλις λίγα εκατοστά από το πρόσωπό της. Τότε την αγκάλιασε, την κράτησε σφιχτά και τα στόματά τους ενώθηκαν.
[Οι δημοσιευμένες φωτογραφίες ανήκουν σε μια τεκμηρίωση για τις υποκουλτούρες της νεολαίας που δημιουργήθηκε από τον Mauro Baldrati μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του ’70 και των αρχών της δεκαετίας του ογδόντα, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο]
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος Carmilla on line
https://www.carmillaonline.com/2025/04/07/bologna-cowboy/
