Έρως: του Τάσου Βιζικίδη

Κρύβομαι από έναν θεό θυμωμένο.

Με ψάχνει, γυρεύει να δηλώσω ξανά την πίστη μου. Την πρώτη φορά που το ‘κανα, δεν ήξερα. Μ΄ ένα κάψιμο στο στήθος με μύησε και ύστερα άλλαξαν όλα. Οι πόθοι μου απέκτησαν υπόσταση… Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, δεν σκεφτόμουν. Στα στοιχεία του αέρα προστέθηκε το άρωμα της.

Ό,τι άγγιζε, ό,τι επιθυμούσε αποκτούσε σημασία Δεν υπήρχαν άνθρωποι στη γη, μόνο εκείνη και εγώ. Ταξιδεύαμε κάτω απ’ το δέρμα, μέσα σε όνειρα. Κάθε μας σκέψη, κάθε μας βήμα και μια υπόσχεση, μαζί ως το τέλος…

Μπορούσα να σηκώσω στους ώμους μου ολόκληρο το σύμπαν. Δεν με τρόμαζε τίποτα. Η αλφαβήτα πέντε μόνο γράμματα. Όμως, ξαφνικά, ο κόσμος της γέμισε μ’ ανθρώπους κι εγώ…, εγώ στάθηκα στο χείλος της αβύσσου.

Βλαστήμησα την ώρα που ερωτεύτηκα. Είπα ποτέ ξανά…

Τι μ’ αυτό; Μέρες τώρα ακούω ένα φτερούγισμα γρήγορο, νευρικό, νιώθω ξανά το κάψιμο στο στήθος…

Τριγύρω, δεν υπάρχει ψυχή.

Ερωτεύομαι τη μοναξιά μου.