Η εποχή είχε τελειώσει προ πολλού… Η δική μου

και γιατί το λέω αυτό; Γράφω στο βιβλίο μου “εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα”:

….Τα πρωινά καφεδάκι στη Μυροβόλο του Σωτήρη, τα βράδια στο Vanitas του Σαλαβάτη ή στο Νησί του Σιμήτα. Ο Νίκος έγραψε τη δική του ιστορία στην αυθεντική πλευρά της πόλης, μας λείπει πολύ. Γνήσιος. Να είναι καλά ο Παύλος ο Φιλίδης που του συμπαραστάθηκε, ήταν δίπλα του την τελευταία περίοδο της ζωής, και όχι μόνο.

…Τεράστιος φίλος ο Παύλος, εξαιρετικός άνθρωπος και χαρακτήρας. Και ο Γιώργος γράφει ιστορία, είναι πλέον μακράν ο παλαιότερος στην μουσική νύχτα της πόλης με τα διάφορα Νησιά του, μικρά ή μεγαλύτερα.

…Έφτιαξα τη δουλειά στη θάλασσα, με γνώρισε όλη η πόλη, κι αυτοί που δεν με ήξεραν από τις ‘περιπέτειες’ μου με την δικαιοσύνη. Σταθερός φίλος ο Παύλος, μου στάθηκε όσο κανένας άλλος.
‘Συχνάζεις στο Μικρό Καφέ κι εγώ στη Μυροβόλο’ τραγουδά για την αγαπημένη του ο Αργύρης. Είναι τότε που φτιάχνονται καινούρια στέκια στην πόλη, για τους λιγότερο πολιτικοποιημένους, οι παλιοί ‘ψηφίζουν’ σταθερά τα προαναφερθέντα.

…Μικρό Καφέ λοιπόν και Μπαλάντα στην Ερυθρού Σταυρού όπου δημιουργείται κατάσταση, μαζεύεται εκεί η νεολαία της πόλης, που ξεμυτά σιγά σιγά απ’ το σπίτι [θέλω να καταλάβετε πως τα πρώτα μπαράκια φτιάχτηκαν ακριβώς πάνω στην ανάγκη των νέων να ξεφύγουν από το σφιχταγκάλιασμα του γονιού, φυσικό λοιπόν να δημιουργηθούν από τους πιο ανήσυχους. Οι υπόλοιποι, κυρίως στη συνέχεια, το είδαν σαν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για να βγάλουν χρήματα].
Λίγο μετά γίνεται το Κύτταρο και πάει λέγοντας, στην Ερυθρού Σταυρού βρίσκεις τους νέους της πόλης, πρωί βράδυ για πολλά χρόνια.

…Θυμάμαι όλη τη διαδρομή μέχρι να αλλάξουν τα δεδομένα Ο Καράς με τον Κώστα τον Γκάλη στη μουσική σκηνή, φέρνουν στο προσκήνιο την ποιοτική μας μουσική. Μέχρι τότε μοναχά ο Σαλαβάτης και ο Σιμήτας ‘έπαιζαν’ τα ακούσματα που έκρυβε το κατεστημένο. Διαδρομή που περιελάμβανε και τη διαμάχη ανάμεσα στους ροκάδες και τους καρεκλάδες, όπως αποκαλούσαμε τους άλλους

...Έχει σαλτάρει λίγο νωρίτερα από την ταράτσα ο Γιαννάρας με την Ελπίδα, κλείνει η Μυροβόλος γιατί ο Σωτήρης φεύγει Θεσσαλονίκη, μεταφέρεται το Νησί… Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στο ‘Νησί’ του Αη Γιάννη, κάποιοι ίσως αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους.

‘Παλιέ μου φίλε γνώριμε συμμαθητή θαμώνα, αφήνω την κιθάρα μου και παίρνω την σφεντόνα’

Έρχομαι λοιπόν να πω γιατί το δικό μου τέλος εποχής γράφτηκε πολύ νωρίτερα. Για διάφορους λόγους που δεν θα αναλύσω αυτή τη στιγμή, η σχέση μου με τη νυχτερινή ζωή της πόλης τέλειωσε περίπου, χοντρά χοντρά την εποχή του τέλους του δεύτερου Νησιού. όχι πως δεν ακολούθησα τον Γιώργο στην επόμενη πορεία του, όμως οι νυχτερινές μου έξοδοι άρχισαν να αραιώνουν σιγά σιγά, μετά από κάποια στιγμή, μέχρι που ελαττώθηκαν σημαντικά, για να ακυρωθούν σχεδόν τελείως.

Η εκτίμηση και η φιλία μου με τον Γιώργο, την Μαριγώ, [γνωριζόμαστε από παιδιά, με πολύ στενή συμπαθητική σχέση] και την Αφροδίτη κυρίως, την Αθηνά δεν την γνώρισα ποτές, την έχω συναντήσει μοναχά μια δυο φορές, θα είναι παντοτινές.

Χάρηκα πολύ με το αφιέρωμα του kavala post για το Νησί, ήταν εξαιρετικό, συγχαρητήρια. ευτύχισα να δω τόσες πολλές όμορφες φωτογραφίες, ξαναείδα τον Νικόλα τόσο ζωντανό, είδα και πολλούς άλλους φίλους καλούς, να ξεχωρίσω τον Βασίλη τον Μαρουλά, τον Κώστα τον Γκάλη και τον ‘φευγάτο’ επίσης Μανώλη Κελαϊδίτη, αν ξεχνώ κάποιους άλλους να με συγχωρούν

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος