Η Οδύσσεια ενός ψηφιακού γράμματος

Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος

Ασχολούμενος με τον σχολιασμό της λεγόμενης μακρονικής μεταρρυθμίσεως συντάξεως, (αύριο Τρίτη 7 Μαρτίου είναι ημέρα διαδηλώσεων και απεργίας), ο υπογράφων όλο και ανέβαλλε την γραφή του σημερινού σημειώματος για τις επελθούσες αλλαγές στα ταχυδρομεία.

Ακούγοντας όμως τις… ψηφιακές περιπέτειες ενός φίλου, ενθέρμου εν τούτοις υποστηρικτή της μοντερνοποιήσεως της ζωής, άλλαξε γνώμη. Είχε διαβάσει ή ακούσει ήδη από τις πρώτες ημέρες του τρέχοντος έτους, τα δυσμενή σχόλια πολλών Γάλλων, για τις δυσκολίες αποστολής ενός γράμματος από τα ταχυδρομεία ονομαζόμενα στο παρελθόν PTT.

Προνοητικός στο έπακρον, ο Γάλλος φίλος για τις τυχόν παρουσιαζόμενες επιστολικές ανάγκες του, είχε αγοράσει μια δεκάδα γραμματοσήμων για να αποφύγει το πέρασμα από ένα ταχυδρομείο όπου η ουρά των πελατών μπροστά σε μια θυρίδα, παρόλη την ψηφιοποίηση της αλληλογραφίας, είναι συνήθως εκνευριστική.

Δυο μήνες μετά την αλλαγή, δεν έπαυσε να διαμαρτύρεται για την κατάργηση του «κόκκινου γραμματοσήματος». Περί τίνος ακριβώς πρόκειται; Στην χώρα, όπου πάλαι ποτέ τραίνα και ταχυδρομεία λειτουργούσαν άψογα, υπήρχαν πριν την 1η Ιανουαρίου, δυο γραμματόσημα: το κόκκινο και το πράσινο.

Το πρώτο που ήταν πιο ακριβό (1,43) αποσκοπούσε θεωρητικά στην αποστολή και την παράδοση μιας επιστολής μέσα σε ένα διάστημα μη υπερβαίνoν το 24ωρο,το δε δεύτερο πιο φτηνό (1,16) απαιτούσε και απαιτεί πάντοτε για την παράδοσή του δυο ή και τρεις ημέρες αργότερα. Τώρα το κόκκινο δεν υπάρχει και αντικαταστάθηκε από την ψηφιακή ηλεκτρονική διαβίβαση ενός γράμματος.

Πριν την κατάργησή του, με το κόκκινο η επιστολή έφθανε στον προορισμό της την επομένη αρκεί να την ρίχνατε στο πιο κοντινό ταχυδρομικό κουτί που όλο και πιο πολύ λιγοστεύουν. Οιαναγνώστες του Τύπου δεν ξέχασαν ακόμη τις διαφημίσεις της διευθύνσεως των Ταχυδρομείων δημοσιευόμενες τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου επί σειρά ημερών στις καθημερινές εφημερίδες προπαγανδίζοντας την ηλεκτρονική αποστολή ενός κειμένου.

Διαβεβαίωνε τους πελάτες της (ακόμα) δημόσιας υπηρεσίας: «Ξανασκεφτήκαμε τις αποστολές (σας) για να είναι πιο απλές, πιο άνετες, πιο σίγουρες, πιο ψηφιακές και πιο σεβαστές». Ο φίλος και το σατιρικό «Αλυσοδεμένο Παπί» (To Canard Enchaîné) όμως έχοντας κάνει την εμπειρία της «καινοτομίας», βάζουν τα πράγματα στην θέση τους, η πραγματικότητα είναι χίλιες φορές πιο πολύπλοκη από το να κολλήσεις απλώς ένα ακόμη ισχύον πράσινο γραμματόσημο σε ένα φάκελο με την σφραγίδα και την ημερομηνία του ταχυδρομείου που θα φθάσει έστω και με αργοπορία.

Το σκωπτικό περιοδικό την περιγράφει κατά τρόπο παραστατικότατο. Ιδού πως εξελίσσεται: Για να στείλετε δια μέσου του ιντερνέτ ένα γράμμα με την σφραγίδα της δημόσιας υπηρεσίας ελπίζοντας να φτάσει στον προορισμό του σε λίγη ώρα πρέπει εν πρώτοις να διαθέτετε ηλεκτρονικό υπολογιστή, πού όλοι λίγο-πολύ έχουμε σήμερα.

Εν συνεχεία πρέπει να προβείτε στους απαραίτητους χειρισμούς που δεν είναι εύκολοι για τους ηλικιωμένους προς συμπλήρωση της φόρμουλας-αγγελίας του ταχυδρομείου. Ειρήσθω εν παρόδω ότι στην Γαλλία υπάρχουν 13 εκατομμύρια πολίτες που είναι ανίκανοι να εκτελέσουν τις χειρονομίες που απαιτεί ο χειρισμός του ιντερνέτ.

Εάν το κατορθώσουν οφείλουν να ανοίξουν στο όνομα τους ένα διαδικτυακό λογαριασμό. Προς τούτο πρέπει να εγγράψουν την διεύθυνσή τους, να δώσουν τον αριθμό του τηλεφώνου τους και την συνθηματική λέξη (passe).

Έπειτα απαιτείται να κάνουν ένα κλικ στο σήμα ονγκλέ (onglet, σχήμα μιας μικρής εξογκώσεως που τους επιτρέπει την κατευθείαν πρόσβαση στο ζητούμενο ντοκουμέντο). Συνεχίζουν το…ταξίδι τους πηγαίνοντας στην στήλη την φέρουσα την φράση«στείλτε μια επιστολή δια μέσου του διαδικτύου».

Κτυπούν το κείμενο που δεν πρέπει να ξεπερνά περισσότερες από τρεις σελίδες. Δεν έχουν το δικαίωμα να εσωκλείσουνε μια επιταγή στην επιστολή τους. Εάν είστε ο ίδιος χρήστης πρέπει να εισάγετε τα στοιχεία του παραλήπτη, να αναγράψετε το νούμερο της τραπεζικής κάρτας σας, να πληρώνετε 1,49 ευρώ και να κάνετε κλικ.

Το ταχυδρομείο στο οποίο απευθυνθήκατε θα αποστείλει το κείμενό σας στο πιο κοντινό ταχυδρομείο του παραλήπτη. Εκεί ένας υπάλληλος θα το σκανάρει, θα το τυπώσει και θα το βάλλει μέσα σε ένα φάκελο στον οποίο θα αντιγράψει την διεύθυνση του παραλήπτη.

Ένας ταχυδρόμος θα το παραδώσει στον ενδιαφερόμενο, τουτέστιν ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Ο Γάλλος φίλος που μου διηγήθηκε την οδύσσεια της ψηφιακής αποστολής της επιστολής,μου διευκρίνισε ότι μετεβλήθη σε άσπονδο εχθρό της επιβολής και εφαρμογής της ψηφιακής πολιτικής στην καθημερινή ζωή.

Θα αγοράζει,μου είπε, τα ακόμη υπάρχοντα πράσινα γραμματόσημα, όχι όμως από το ταχυδρομείο όπου με την μείωση του προσωπικού οι ουρές των πελατών μακρύνουν μέρα με την μέρα αλλά από το περίπτερο—μπιστρό και με την ευκαιρία θα κατεβάζει και το καφεδάκι του.

Ο υπογράφων επιμένει ακόμη να γράφει τα γράμματα του σε φίλους και γνωστούς με το απηρχαιωμένο μπικ των ετών 60 και να μεταβαίνει αυτοπροσώπως σε μια δημόσια υπηρεσία για την περαίωση μιας υποθέσεως παρά να περνάει ώρες και ώρες μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή μη καταλαβαίνοντας γρι για τη συμπλήρωση της προτεινόμενης από το δημόσιο φόρμουλας που αφορά την αίτησή του…