Ilan Pappé: «Είναι το σκοτάδι πριν την αυγή… αλλά η Ισραηλινή αποικιοκρατία εποικισμού είναι στο τέλος της»

Ο καθηγητής Ilan Pappe μίλησε στην ετήσια Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας της IHRC (Ισλαμική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο στις 21 Ιανουαρίου 2024, σχετικά με την ανάγκη να κατανοήσουμε ότι η γενοκτονία των παλαιστινίων στην οποίαν γινόμαστε μάρτυρες, όσο βάναυση κι αν είναι, είναι επίσης το τέλος αυτού που ονομάζεται εβραϊκό Κράτος.

Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να φανταστούμε έναν νέο κόσμο πέρα ​​από αυτό-αυτόν. Η ιδέα ότι ο σιωνισμός είναι αποικιοκρατία εποικισμού δεν είναι νέα. Οι παλαιστίνιοι μελετητές που εργάστηκαν στη Βηρυτό στο Ερευνητικό Κέντρο της PLO τη δεκαετία του 1960 είχαν ήδη καταλάβει ότι αυτό που αντιμετώπιζαν στην Παλαιστίνη δεν ήταν ένα κλασικό αποικιακό σχέδιο.

Δεν πλαισίωναν το Ισραήλ απλώς ως μια βρετανική ή αμερικανική αποικία, αλλά το θεωρούσαν ως ένα φαινόμενο που υπήρχε σε άλλα μέρη του κόσμου, που χαρακτηρίζονταν ως αποικιοκρατία εποικισμού.
Είναι ενδιαφέρον ότι για 20-30 χρόνια η έννοια του σιωνισμού ως εποικιστικής αποικιοκρατίας εξαφανίστηκε από τον πολιτικό και ακαδημαϊκό λόγο.

Επέστρεψε όταν μελετητές από άλλα μέρη του κόσμου, ιδιαίτερα τη Νότια Αφρική, την Αυστραλία και τη Βόρεια Αμερική, συμφώνησαν ότι ο σιωνισμός είναι ένα παρόμοιο φαινόμενο με το κίνημα των ευρωπαίων που δημιούργησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τη Νότια Αφρική.

Αυτή η ιδέα μας βοηθά να κατανοήσουμε πολύ καλύτερα τη φύση του σιωνιστικού έργου-σχεδίου στην Παλαιστίνη από τα τέλη του 19ου αιώνα έως σήμερα, και μας δίνει μια ιδέα για το τι να περιμένουμε στο μέλλον.

Πιστεύω ότι αυτή η συγκεκριμένη ιδέα της δεκαετίας του 1990, η οποία συνέδεε τόσο ξεκάθαρα τις ενέργειες των ευρωπαίων εποίκων, ειδικά σε μέρη όπως η Βόρεια Αμερική και η Αυστραλία, με τις ενέργειες των εποίκων που έφτασαν στην Παλαιστίνη στα τέλη του 19ου αιώνα, έχει ξεκαθαρίσει καλά τις προθέσεις των εβραίων εποίκων που αποίκησαν την Παλαιστίνη και τη φύση της τοπικής παλαιστινιακής αντίστασης σε αυτόν τον αποικισμό.

Οι άποικοι ακολούθησαν την πιο σημαντική λογική που υιοθέτησαν τα αποικιακά κινήματα εποίκων, δηλαδή πως για να δημιουργηθεί μια επιτυχημένη αποικιακή κοινότητα εκτός Ευρώπης είναι απαραίτητο να εξαλειφθούν οι αυτόχθονες πληθυσμοί της Χώρας στην οποία εγκαταστάθηκαν.

Αυτό σημαίνει ότι η αντίσταση των ιθαγενών σε αυτή τη λογική υπήρξε ένας αγώνας ενάντια στην εξάλειψη και όχι μόνο απελευθέρωσης. Αυτό είναι σημαντικό όταν σκεφτόμαστε τη λειτουργία της Χαμάς και άλλων παλαιστινιακών αντιστασιακών επιχειρήσεων από το 1948.

Οι ίδιοι άποικοι, όπως στην περίπτωση πολλών ευρωπαίων που έφτασαν στη Βόρεια Αμερική, την Κεντρική Αμερική ή την Αυστραλία, ήταν πρόσφυγες και θύματα διώξεων. Μερικοί από αυτούς ήταν λιγότερο άτυχοι και απλώς αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή και καλύτερες ευκαιρίες.

Αλλά οι περισσότεροι από αυτούς ήταν περιθωριοποιημένοι στην Ευρώπη και προσπαθούσαν να δημιουργήσουν μια Ευρώπη σε ένα άλλο μέρος, μια νέα Ευρώπη, αντί για την Ευρώπη που δεν τους ήθελε. Στις περισσότερες περιπτώσεις, επέλεξαν ένα μέρος όπου ζούσε ήδη κάποιος άλλος, οι ιθαγενείς. Έτσι, ο πιο σημαντικός πυρήνας ανάμεσά τους ήταν αυτός των ηγετών και ιδεολόγων που παρείχαν θρησκευτικές και πολιτιστικές δικαιολογίες για τον αποικισμό της γης κάποιου άλλου.

Σε αυτό μπορούμε να προσθέσουμε την ανάγκη να βασιστούν σε μια Αυτοκρατορία για να ξεκινήσουν τον αποικισμό και να τον διατηρήσουν, ακόμα κι αν εκείνη την εποχή οι άποικοι εξεγέρθηκαν ενάντια στην Αυτοκρατορία si ribellarono all’Impero που τους είχε βοηθήσει και ζήτησαν και απέκτησαν την ανεξαρτησία, την οποία σε πολλές περιπτώσεις απέκτησαν και στη συνέχεια ανανέωσαν τη συμμαχία με την Αυτοκρατορία.

Η αγγλοσιωνιστική σχέση που μετατράπηκε σε αγγλο-ισραηλινή συμμαχία είναι ένα παράδειγμα. Η ιδέα ότι μπορείς να εξαφανίσεις με τη βία τους ανθρώπους της γης που θέλεις είναι μάλλον πιο κατανοητή -όχι δικαιολογημένη- στο πλαίσιο του 16ου, 17ου και 18ου αιώνα, γιατί συμβάδιζε με την πλήρη έγκριση του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας.

Τροφοδοτήθηκε από την κοινή απανθρωποποίηση των άλλων μη δυτικών και μη ευρωπαϊκών λαών. Αν απανθρωποποιείς τους ανθρώπους, είναι πιο εύκολο να τους εξαφανίσεις. Η μοναδική πτυχή του σιωνισμού ως αποικιακού κινήματος εποικισμού είναι ότι εμφανίστηκε στη διεθνή σκηνή σε μια εποχή που οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν αρχίσει να ξανασκέπτονται το δικαίωμα εξολόθρευσης των αυτόχθονων πληθυσμών, εξάλειψης των ιθαγενών, και έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε την προσπάθεια και την ενέργεια που επενδύθηκε από τους σιωνιστές και αργότερα από το Κράτος του Ισραήλ στην προσπάθεια να συγκαλύψει τον πραγματικό στόχο ενός αποικιακού κινήματος εποικισμού όπως ο σιωνισμός, που ήταν η εξάλειψη των αυτόχθονων.

Αλλά σήμερα στη Γάζα εξαφανίζουν τον γηγενή πληθυσμό μπροστά στα μάτια μας, οπότε πώς γίνεται να έχουν σχεδόν εγκαταλείψει τα 75 χρόνια προσπάθειας να κρύψουν τις πολιτικές τους εξάλειψης; Για να κατανοήσουμε αυτό, πρέπει να εκτιμήσουμε τη μεταμόρφωση στη φύση του σιωνισμού στην Παλαιστίνη με τα χρόνια.

Στα πρώτα στάδια του σιωνιστικού αποικιακού σχεδίου, οι ηγέτες του προωθούσαν τις πολιτικές τους εξάλειψης-εξολόθρευσης σε μια γνήσια προσπάθεια να τετραγωνίσουν τον κύκλο, υποστηρίζοντας ότι ήταν δυνατό να οικοδομηθεί μια δημοκρατία και να εξαλειφθεί ο γηγενής πληθυσμός ταυτόχρονα.

Υπήρχε μια έντονη επιθυμία να ανήκει στην κοινότητα των πολιτισμένων εθνών και οι ηγέτες υπέθεταν, ιδιαίτερα μετά το Ολοκαύτωμα, ότι οι πολιτικές εξάλειψης δεν θα είχαν αποκλείσει το Ισραήλ από αυτή τη σύνδεση.

Για να τετραγωνιστεί ο κύκλος, η σιωνιστική ηγεσία επέμεινε ότι οι ενέργειες εξάλειψης κατά των Παλαιστινίων ήταν «αντίποινα» ή μια «απάντηση» στις παλαιστινιακές ενέργειες. Πολύ σύντομα όμως, όταν αυτή η ηγεσία θέλησε να προχωρήσει σε πιο ουσιαστικές ενέργειες εξάλειψης, εγκατέλειψε το ψεύτικο πρόσχημα των «αντιποίνων» και έπαψε να δικαιολογεί τις ενέργειές της.

Από αυτή την άποψη, υπάρχει μια συσχέτιση μεταξύ του τρόπου που αναπτύχθηκε η εθνοκάθαρση το 1948 και των επιχειρήσεων των Ισραηλινών στη Γάζα σήμερα. Το 1948, η ηγεσία δικαιολογούσε στον εαυτό της κάθε σφαγή που διαπράχθηκε, συμπεριλαμβανομένης της περιβόητης του Deir Yassin στις 9 Απριλίου, ως αντίδραση σε μια παλαιστινιακή ενέργεια: θα μπορούσε να είναι η ρίψη πετρών ενάντια σε λεωφορείο ή η επίθεση σε έναν εβραϊκό οικισμό, αλλά έπρεπε να παρουσιαστεί εσωτερικά και εξωτερικά ως κάτι που δεν προερχόταν από το πουθενά, ως αυτοάμυνα.

Πράγματι, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο ισραηλινός στρατός ονομάζεται «Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις». Αλλά δεδομένου ότι πρόκειται για ένα αποικιακό εποικιστικό έργο-σχέδιο, δεν μπορεί πάντα να υπολογίζει στα «αντίποινα».

Οι σιωνιστικές δυνάμεις ξεκίνησαν την εθνοκάθαρση κατά τη διάρκεια της Νάκμπα τον Φεβρουάριο του 1948, για ένα μήνα όλες αυτές οι επιχειρήσεις παρουσιάστηκαν ως αντίποινα για την παλαιστινιακή αντίθεση στο σχέδιο διχοτόμησης του ΟΗΕ του Νοεμβρίου 1947.

Στις 10 Μαρτίου 1948, η σιωνιστική ηγεσία σταμάτησε να μιλά για αντίποινα και υιοθέτησε ένα γενικό σχέδιο για την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης. Από τον μάρτιο του 1948 έως το τέλος του 1948, η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης, η οποία οδήγησε στην εκδίωξη του μισού παλαιστινιακού πληθυσμού, στην καταστροφή των μισών χωριών και στην απο-αραβοποίηση των περισσότερων πόλεων, πραγματοποιήθηκε ως μέρος ενός σκόπιμου συστηματικού γενικού σχεδίου εθνοκάθαρσης.

Ομοίως, μετά την κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας τον Ιούνιο του 1967, όποτε το Ισραήλ ήθελε να αλλάξει ριζικά την πραγματικότητα ή να εμπλακεί σε μια επιχείρηση εθνοκάθαρσης μεγάλης κλίμακας, απέφυγε την ανάγκη για μια δικαιολόγηση.

Σήμερα παρακολουθούμε ένα παρόμοιο μοτίβο. Αρχικά οι ενέργειες παρουσιάστηκαν ως αντίποινα για την επιχείρηση Tufun al-Aqsa, αλλά τώρα μιλάμε για τον πόλεμο που ονομάζεται «σπαθί του πολέμου», ο οποίος στοχεύει να επαναφέρει τη Γάζα υπό τον άμεσο ισραηλινό έλεγχο, αλλά με εθνοκάθαρση του πληθυσμού της μέσω μιας εκστρατείας γενοκτονίας.

Το μεγάλο ερώτημα είναι: γιατί οι δυτικοί πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί έπεσαν στην ίδια παγίδα που έπεσαν το 1948; Πώς μπορούν να πιστεύουν ακόμη σήμερα ότι το Ισραήλ αμύνεται στη Λωρίδα της Γάζας;

Πως αντιδρά στις ενέργειες της 7ης Οκτωβρίου; Ή μήπως δεν πέφτουν στην παγίδα. Ίσως γνωρίζουν ότι αυτό που κάνει το Ισραήλ στη Γάζα είναι να χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την 7η Οκτωβρίου. Σε κάθε περίπτωση, μέχρι στιγμής, ο ισχυρισμός του Ισραήλ για ένα πρόσχημα κάθε φορά που επιτίθεται στους παλαιστίνιους, βοήθησε το Κράτος να διατηρήσει-υποστηρίξει την ασπίδα της ασυλίας που του επέτρεψε να συνεχίσει τις εγκληματικές του πολιτικές χωρίς να φοβάται καμία σημαντική αντίδραση από πλευράς της διεθνούς κοινότητας.

Το πρόσχημα συνέβαλε στο να τονιστεί η εικόνα του Ισραήλ ως μέρος του δημοκρατικού και δυτικού κόσμου, επομένως πέρα ​​από κάθε καταδίκη και κυρώσεις. Το όλο θέμα της άμυνας και των αντιποίνων είναι σημαντικό για την ασπίδα της ασυλίας που απολαμβάνει το Ισραήλ από τις κυβερνήσεις του Παγκόσμιου Βορρά.

Όμως, όπως το 1948, έτσι και σήμερα το Ισραήλ, με την επιχείρηση του, παραιτείται από το πρόσχημα, και αυτή είναι η στιγμή που ακόμη και οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του δυσκολεύονται να στηρίξουν τις πολιτικές του.
Το μέγεθος της καταστροφής, οι μαζικές δολοφονίες στη Γάζα, η γενοκτονία, είναι σε τέτοιο επίπεδο που οι ισραηλινοί δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να πείσουν ακόμη και τον εαυτό τους ότι αυτό που κάνουν είναι στην πραγματικότητα αυτοάμυνα ή αντίδραση. Ως εκ τούτου, είναι πιθανό ότι στο μέλλον όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα δυσκολεύονται να αποδεχτούν αυτήν την ισραηλινή εξήγηση της γενοκτονίας στη Γάζα.

Για τους περισσότερους ανθρώπους είναι σαφές ότι χρειάζεται ένα πλαίσιο, μια προοπτική και όχι μια δικαιολογία. Ιστορικά και ιδεολογικά, είναι πολύ ξεκάθαρο ότι η 7η Οκτωβρίου χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για να ολοκληρωθεί αυτό που το σιωνιστικό κίνημα δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το 1948.

Το 1948, το αποικιακό κίνημα εποικισμού του σιωνισμού χρησιμοποίησε ένα συγκεκριμένο σύνολο ιστορικών συνθηκών-συγκυριών, για τις οποίες έγραψα λεπτομερώς στο βιβλίο μου La pulizia etnica della Palestina-Η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης, για να εκδιώξει τον μισό παλαιστινιακό πληθυσμό.

Όπως αναφέρθηκε, στην πορεία κατέστρεψαν τα μισά παλαιστινιακά χωριά, κατέστρεψαν τις περισσότερες παλαιστινιακές πόλεις, και παρόλα αυτά οι μισοί παλαιστίνιοι παρέμειναν μέσα στην Παλαιστίνη. Οι παλαιστίνιοι που κατέστησαν πρόσφυγες εκτός των συνόρων της Παλαιστίνης συνέχισαν την παλαιστινιακή αντίσταση, έτσι το αποικιακό ιδεώδες του εποικισμού με στόχο την εξάλειψη της ιθαγενούς παρουσίας δεν υλοποιήθηκε και σταδιακά, το Ισραήλ χρησιμοποίησε όλη του τη δύναμη από το 1948 έως σήμερα για να συνεχίσει αυτή τη διαδικασία εξάλειψης.

Η εξάλειψη των αυτόχθονων, από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν περιλαμβάνει μόνο μια στρατιωτική επιχείρηση, με την οποία καταλαμβάνεται ένας τόπος, σφαγιάζονται ή εκδιώκονται οι άνθρωποι. Η εξάλειψη πρέπει να δικαιολογηθεί ή να προχωρήσει με τη δύναμη της αδράνειας και ο τρόπος για να γίνει αυτό είναι η συνεχής απανθρωποποίηση αυτών που έχει σκοπό να εξαλείψει. Δεν μπορούμε να σκοτώνουμε ή να διαπράττουμε μαζικά γενοκτονία σε ένα άλλο ανθρώπινο ον εκτός και αν το απανθρωποποιούμε.

Έτσι, η απανθρωποποίηση των παλαιστινίων είναι ένα σαφές και σιωπηρό μήνυμα που μεταδίδεται στους ισραηλινούς εβραίους μέσω του εκπαιδευτικού τους συστήματος, του συστήματος κοινωνικοποίησης του στρατού τους, των μέσων ενημέρωσης και του πολιτικού λόγου. Αυτό το μήνυμα πρέπει να μεταδίδεται και να διατηρείται εάν υπάρχει η θέληση να ολοκληρωθεί η εξάλειψη.

Γινόμαστε λοιπόν μάρτυρες μιας νέας και σκληρής προσπάθειας να ολοκληρωθεί η εξάλειψη. Ωστόσο, δεν είναι όλα απελπιστικά. Πράγματι, ειρωνεία της τύχης, αυτή η συγκεκριμένη απάνθρωπη καταστροφή της Γάζας δείχνει την αποτυχία του σιωνιστικού αποικιακού σχεδίου.

Αυτό μπορεί να φαίνεται παράλογο, γιατί περιγράφω μια σύγκρουση μεταξύ ενός μικρού κινήματος αντίστασης, του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος και ενός ισχυρού Κράτους με στρατιωτική μηχανή και ιδεολογική υποδομή που εστιάζει αποκλειστικά στην καταστροφή των αυτόχθονων πληθυσμών της Παλαιστίνης.

Αυτό το απελευθερωτικό κίνημα δεν έχει μια ισχυρή συμμαχία πίσω του, ενώ το Κράτος που αντιμετωπίζει έχει μια ισχυρή συμμαχία πίσω του – από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι πολυεθνικές εταιρείες, εταιρείες ασφαλείας στρατιωτικής βιομηχανίας, mainstream μέσα ενημέρωσης και κατεστημένη ακαδημαϊκή κοινότητα – μιλάμε για κάτι που φαίνεται σχεδόν απελπιστικό και καταθλιπτικό, διότι υπάρχει αυτή η διεθνής ασυλία για τις πολιτικές εξάλειψης από τα πρώτα στάδια του σιωνισμού μέχρι σήμερα.

Θα μοιάζει ίσως με το χειρότερο κεφάλαιο στην ισραηλινή προσπάθεια να μεταφέρει, να οδηγήσει τις πολιτικές εξάλειψης σε ένα νέο επίπεδο, σε μια πολύ πιο συγκεντρωμένη προσπάθεια να σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως δεν τόλμησε να κάνει ποτέ νωρίτερα.

Πώς μπορεί λοιπόν να είναι και μια στιγμή ελπίδας; Πρώτα απ ‘όλα, αυτού του είδους η πολιτική οντότητα, ένα Κράτος, που πρέπει να διατηρήσει την απανθρωποποίηση των παλαιστινίων για να δικαιολογήσει την εξάλειψή τους, είναι μια πολύ αδύναμη βάση αν κοιτάξουμε το πιο μακρινό μέλλον.

Αυτή η δομική αδυναμία ήταν ήδη εμφανής πριν από τις 7 οκτωβρίου και μέρος αυτής της αδυναμίας είναι το γεγονός ότι εκτός από το σχέδιο εξάλειψης, υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που ενώνουν την ομάδα ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως το εβραϊκό έθνος στο Ισραήλ.

Αν παραβλέψουμε την ανάγκη να πολεμήσουν και να εξαφανίσουν τους παλαιστινίους, απομένουν δύο αντιμαχόμενα εβραϊκά στρατόπεδα, τα οποία είδαμε να μάχονται στους δρόμους του Τελ Αβίβ και της Ιερουσαλήμ μέχρι τις 6 Οκτωβρίου 2023.

Τεράστιες διαδηλώσεις μεταξύ των κοσμικών Εβραίων, εκείνων που αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι –κυρίως ευρωπαϊκής καταγωγής– και που πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ένα πλουραλιστικό δημοκρατικό Κράτος διατηρώντας την κατοχή και το απαρτχάιντ εναντίον των Παλαιστινίων εντός του Ισραήλ, ήρθαν αντιμέτωποι με ένα νέο είδος του μεσσιανικού σιωνισμού που αναπτύχθηκε στους εβραϊκούς οικισμούς στη Δυτική Όχθη, αυτό που ονόμασα αλλού Κράτος της Ιουδαίας, το οποίο εμφανίστηκε ξαφνικά ανάμεσά μας, πιστεύοντας ότι είχε έναν τρόπο να δημιουργήσει ένα είδος σιωνιστικής θεοκρατίας χωρίς καμία εκτίμηση για τη δημοκρατία, και πιστεύοντας ότι αυτό είναι το μόνο όραμα για ένα μελλοντικό εβραϊκό Κράτος.

Δεν υπάρχει τίποτα κοινό μεταξύ αυτών των δύο απόψεων, εκτός από ένα πράγμα: και τα δύο στρατόπεδα δεν νοιάζονται για τους παλαιστίνιους, και τα δύο στρατόπεδα πιστεύουν ότι η επιβίωση του Ισραήλ εξαρτάται από τη συνέχιση των πολιτικών εξόντωσης έναντι των παλαιστινίων.

Αυτό δεν θα κρατήσει. Θα διαλυθεί και θα εκραγεί εκ των έσω, γιατί στον 21ο αιώνα ένα Κράτος και μια κοινωνία δεν μπορούν να κρατηθούν μαζί με βάση ότι η κοινή αίσθηση του ανήκειν πρέπει να είναι μέρος ενός γενοκτονικού σχεδίου εξάλειψης.

Σίγουρα μπορεί να λειτουργήσει για κάποιους, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει για όλους. Έτσι, πιστεύω πραγματικά ότι σε αυτήν την πολύ σκοτεινή στιγμή, αυτή που βιώνουμε –και είναι μια σκοτεινή στιγμή γιατί η εξάλειψη των παλαιστινίων έχει περάσει σε ένα νέο επίπεδο– είναι άνευ προηγουμένου.

Όσον αφορά τον λόγο που χρησιμοποιεί το Ισραήλ και την ένταση και το εύρος των πολιτικών της εξάλειψης, δεν έχει υπάρξει παρόμοια περίοδος στην ιστορία, αυτή είναι μια νέα φάση βαρβαρότητας εναντίον των παλαιστινίων.

Ακόμη και η Nakba, η οποία ήταν μια ασύλληπτη καταστροφή, δεν συγκρίνεται με αυτό που βλέπουμε τώρα και αυτό που θα δούμε τους επόμενους μήνες. Κατά την άποψή μου, βρισκόμαστε στους πρώτους τρεις μήνες μιας περιόδου δύο ετών που θα δει το χειρότερο είδος φρικαλεοτήτων που μπορεί να επιφέρει το Ισραήλ στους παλαιστίνιους.

Αλλά ακόμη και σε αυτή τη σκοτεινή στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε ότι χρησιμοποιούνται πάντα τα χειρότερα μέσα όταν προσπαθούν να σώσουν τα καταρρέοντα σχέδια του αποικιακού εποικισμού.
Αυτό συνέβη στη Νότια Αφρική και το Νότιο Βιετνάμ.

Δεν το λέω ως ευχή και δεν το λέω ως πολιτικός ακτιβιστής: το δηλώνω ως μελετητής του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, με όλη την εμπιστοσύνη-σιγουριά των ακαδημαϊκών μου προσόντων. Με βάση τη νηφάλια επαγγελματική εξέταση, δηλώνω ότι γινόμαστε μάρτυρες του τέλους του σιωνιστικού σχεδίου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό.

Αυτό το ιστορικό έργο-σχέδιο έφτασε στο τέλος του, και είναι ένα βίαιο τέλος – τέτοια έργα συνήθως καταρρέουν βίαια, επομένως είναι μια πολύ επικίνδυνη στιγμή για τα θύματα αυτού του σχεδίου, και τα θύματα είναι πάντα οι παλαιστίνιοι μαζί με τους εβραίους, επειδή και οι εβραίοι είναι θύματα του σιωνισμού.

Έτσι, η διαδικασία της κατάρρευσης δεν είναι μόνο μια στιγμή ελπίδας, αλλά είναι και η αυγή που θα αναδειχθεί μετά το σκοτάδι, και είναι το φως στο τέλος του τούνελ. Μια τέτοια κατάρρευση, ωστόσο, δημιουργεί ένα κενό.

Το κενό εμφανίζεται ξαφνικά. είναι σαν ένας τοίχος που σιγά σιγά διαβρώνεται από ρωγμές, αλλά στη συνέχεια καταρρέει σε μια σύντομη στιγμή. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αυτές τις καταρρεύσεις, για την εξαφάνιση ενός Κράτους ή τη διάλυση ενός σχεδίου αποικιακού εποικισμού.

Είδαμε τι συνέβη στον αραβικό κόσμο, όταν το χάος του κενού δεν καλύφθηκε από κανένα εποικοδομητικό και εναλλακτικό σχέδιο. σε αυτή την περίπτωση το χάος συνεχίζεται. Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: όσοι σκέφτονται μια εναλλακτική λύση στο σιωνιστικό Κράτος δεν πρέπει να αναζητούν στην Ευρώπη ή τη Δύση μοντέλα που μπορούν να αντικαταστήσουν το Κράτος που καταρρέει.

Υπάρχουν πολύ καλύτερα μοντέλα που είναι τοπικά και αποτελούν κληρονομιά του πρόσφατου και πιο μακρινού παρελθόντος του Μασράκ-Mashraq (της ανατολικής Μεσογείου) και του αραβικού κόσμου συνολικά. Η μακρά οθωμανική περίοδος έχει τέτοια πρότυπα και κληρονομιές που μπορούν να μας βοηθήσουν να πάρουμε ιδέες από το παρελθόν για να κοιτάξουμε στο μέλλον.

Αυτά τα μοντέλα μπορούν να μας βοηθήσουν να οικοδομήσουμε ένα πολύ διαφορετικό είδος κοινωνίας, μια κοινωνία που σέβεται τις συλλογικές ταυτότητες και τα ατομικά δικαιώματα, και που χτίζεται από την αρχή-από το μηδέν ως ένα νέο είδος μοντέλου που επωφελείται από τη διδαχή από τα λάθη της αποαποικιοποίησης σε πολλά μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του αραβικού κόσμου και της Αφρικής.
Με αυτόν τον τρόπο ελπίζεται να δημιουργηθεί ένα διαφορετικό είδος πολιτικής οντότητας που θα έχει τεράστιο και θετικό αντίκτυπο στον αραβικό κόσμο στο σύνολό του.

(*) Παρμένο από mronline.org.

Ιταλική μετάφραση Resistenze.org.

ο Ilan Pappé είναι Καθηγητής Ιστορίας και Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παλαιστινιακών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Έξετερ. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος      La Bottega del Barbieri