Κάτω από τον ουρανό του Πάλμι

SUDCOMUNE – Francesco Cirillo

Ο τρίτος τόμος του Gli autonomi-Οι αυτόνομοι αφιερωμένος στον Νότο και συγκεκριμένα στις περιοχές Basilicata, Puglia, Calabria και Σικελία κυκλοφόρησε στα τέλη Οκτωβρίου 2022. Το κείμενο που προτείνουμε εδώ έχει άμεση σχέση με τα εν λόγω θέματα στον τόμο.

* * *

Με μια απλή υπουργική απόφαση, ν. 450 Μαΐου 1977 ιδρύθηκαν οι ειδικές φυλακές. Η επιλογή που ανατέθηκε στον στρατηγό των καραμπινιέρων Carlo Alberto Dalla Chiesa είχε σκοπό να περιορίσει τους αγώνες που ξέσπασαν σε όλες τις ιταλικές φυλακές και τη συνεχιζόμενη πολιτικοποίηση των κοινών κρατουμένων από οργανώσεις που συνδέονται με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και τους προλεταριακούς ένοπλους πυρήνες. Ο Dalla Chiesa είχε καθήκον να επιλέγει και να ανακαινίζει κτίρια, εργασίες εξωτερικής επιτήρησης και εσωτερικού ελέγχου και επιθεώρησης. Έτσι, τη νύχτα μεταξύ 16ης και 17ης Ιουλίου 1977, με μεγάλη μυστικότητα και με ευρεία ανάπτυξη δυνάμεων και μέσων, κάνοντας επίσης εκτεταμένη χρήση ελικοπτέρων, μερικές εκατοντάδες σύντροφοι και προλετάριοι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στις πρώτες ειδικές φυλακές που στήθηκαν. Με την ίδρυση των ειδικών φυλακών, το ιταλικό σωφρονιστικό σύστημα διαμορφώνεται ως σύστημα δύο κυκλωμάτων: ένα «ειδικό» για τις πρωτοπορίες του φυλακισμένου προλεταριάτου, για τους πιο μάχιμους κρατούμενους και για τους συντρόφους που έχουν γίνει πλέον πολυάριθμοι ονομάζεται με τον κωδικό «κύκλωμα των γιδιών»; το άλλο ονομάστηκε «κανονικό» για τη μάζα του αιχμάλωτου προλεταριάτου. Μέσα σε τρία χρόνια, τέθηκαν σε λειτουργία οι ακόλουθες ειδικές φυλακές: Asinara, Cuneo, Novara, Fossombrone, Trani, Favignana, Palmi, Badu e’ Carros, Termini Imerese, Ascoli Piceno, και για τις γυναίκες, Latina, Pisa και Messina, δημιουργήθηκαν επίσης ειδικά τμήματα σε όλες τις δικαστικές φυλακές των μεγάλων πόλεων όπου κρατούμενοι από το ειδικό κύκλωμα μεταφέρονταν στις πόλεις για δίκες ή άλλα. Η πρώτη διαδήλωση κατά των ειδικών φυλακών στην Ιταλία οργανώθηκε από τις ανταγωνιστικές και αναρχικές συλλογικότητες της Τυρρηνικής ακτής της Κοζέντσα, στις 10 αυγούστου 1977 στην Praia a Mare, ένα τόπο που επιλέχθηκε για την έντονη εργατική παρουσία και για ένα μικρό κίνημα αγώνα για το σπίτι που οδήγησε στο τέλος της διαδήλωσης στην κατάληψη περίπου είκοσι δημόσιων κατοικιών. Στο νότο υπήρχαν δύο ειδικές φυλακές: Πάλμι και Τράνι. Σε αυτή του Πάλμι κατέληξαν εκεί οι αυτόνομοι καλαβροί, μεταξύ των οποίων κι εγώ. Ήταν σεπτέμβριος του 1980.

Στο βαν και λίγο έξω από τη Lucera, ένας λοχίας που κάθεται μπροστά από το σκυλίσιο κελί μου, μου λέει τον προορισμό. Σούπερ φυλακή του Πάλμι. Και μου το λέει αυτό με κάποια επισημότητα, σαν να μου έλεγε «έτσι για να μάθεις να κάνεις τον τρομοκράτη». Τουλάχιστον, σκέφτηκα, θα έβλεπα ξανά τον Giancarlo και τον Nino, τους συν-κατηγορούμενους μου που ήδη ήταν κλεισμένοι στο Πάλμι εδώ και μερικούς μήνες. Ωστόσο, κάτι μου έλεγε ότι θα ήμουν καλύτερα απ’ ότι στη Lucera, ένα μίνι lager στην επαρχία της Φότζια. Σε εκείνη τη φυλακή υπάρχει μια πλάκα στην είσοδο που τιμά τη μνήμη του συνδικαλιστή Ντι Βιτόριο και το κελί του είναι ένα μικρό μουσείο. Εδώ οι φρουροί επιφύλασσαν σε κάθε νέα άφιξη έναν ξυλοδαρμό σε ένα υπόγειο κελί που έμοιαζε με σφαγείο. Με έφεραν εδώ και μου είπαν να βγάλω τα ρούχα μου. Στη συνέχεια, ενώ γδυνόμουν, ένας φρουρός με ρώτησε γιατί με συνέλαβαν, και απάντησα ότι κατηγορούμαι ως επικεφαλής των Br της Καλαβρίας, ενός ανύπαρκτου σχηματισμού. Και μόλις άκουσαν την απάντησή μου, ένας από αυτούς μου ζήτησε να ντυθώ και με πήγαν στο κελί μου. Στο Πάλμι, σκέφτηκα ότι σίγουρα θα έβρισκα ενότητα μεταξύ των κρατουμένων, και οπωσδήποτε η διοίκηση δεν οργάνωνε άθλιες προκλήσεις. Από τη Lucera το πούλμαν περνά από το Μπάρι, για να επιβιβαστεί ένας άλλος κρατούμενος με προορισμό τη φυλακή του Reggio Calabria. Μένουμε στη φυλακή του Μπάρι για μισή ώρα και μετά, στα πρόθυρα να φύγουμε το βαν χαλάει ανάμεσα στις κατάρες των καραμπινιέρων και τα γέλια μας. Άλλη μια ώρα στην αυλή περιμένοντας ένα νέο βαν από το Trani. Δράττουμε την ευκαιρία να πιούμε κάτι και να κάνουμε κάποιες σωματικές ανάγκες. Μόλις ήρθε το νέο βαν, φεύγουμε. Πολύ βαρετό και πολύ δύσκολη κατάσταση.

Οι κρατούμενοι σε αυτά τα ταξίδια βρίσκονται πάντα σε ένταση από το φόβο των τροχαίων ατυχημάτων και ότι θα καταλήξουν σαν τον αρουραίο. Πώς μπορείς να μείνεις ήρεμος δεμένος με χειροπέδες με πολύ βαριά σίδερα και επιπλέον σε κλουβί μέσα στο βαν, ενώ ο οδηγός τρέχει με πάνω από 120/130 την ώρα. Τέλος πάντων, φτάνουμε στην Πάλμι γύρω στις 6 μ.μ. Βλέπω, έστω και σε κομμάτια, την Καλαβρία μου, τη γαλάζια θάλασσα της, τους πράσινους και κίτρινους λόφους, τα όμορφα βουνά. Και μετά νιώθω τον αέρα, και τον αναπνέω σε όλη τη διαδρομή. Μπαίνουμε στη σούπερ φυλακή. Οι καραμπινιέροι στο βαν είναι τσαντισμένοι γιατί ζητάνε και σε αυτούς τα χαρτιά. Βλέπω τεράστιους τοίχους από οπλισμένο σκυρόδεμα, ατελείωτα δίχτυα, πύλες και σούπερ πύλες, σκυλιά, ελικόπτερα να πετούν πάνω από τη φυλακή, αλεξίσφαιρα γιλέκα γεμάτα ανθρώπινη σάρκα, σκέφτομαι τον πόλεμο ή μάλλον το θέαμα του πολέμου. η φυλακή ως θέαμα πολέμου. Ενός πολέμου που δεν κηρύχθηκε ποτέ. Θα δούμε πώς θα είναι μέσα. Συνεχίζω να περνάω από πύλες και σούπερ πύλες, θωρακισμένες και αυτόματες πόρτες, τελικά με σταματούν σε ένα κελί. Είναι το τράνζιτ, δεν έχω φτάσει ακόμα στον προορισμό μου. Σε τμήμα με τους άλλους θα πάω την επόμενη μέρα. Ξεκινά η πολλοστή αναζήτηση όλων των πραγμάτων μου. Δρόμο το ραδιόφωνο διαμόρφωσης συχνότητας, δρόμο τα χρώματα τέμπερας, δρόμο οι μαρκαδόροι, τα διαφόρων στυλό, τα τσόκαρα, το ρολόι. με κάνουν να γδυθώ γυμνός. παγιωμένη πλέον συνήθεια στη Λουτσέρα. Αλλά εδώ τώρα θέλουν να σκύψω για εξέταση πρωκτού. Σφίγγομαι, κάνω ότι δεν καταλαβαίνω, δεν επιμένουν πολύ, μαζεύουν όλα μου τα πράγματα και με αφήνουν μόνο στο κελί με τα εσώρουχά μου. Μετά από λίγα λεπτά επιστρέφουν με ένα δίσκο καλό κοτόπουλο με πατατάκια, ψωμί και ένα ποτήρι κρασί. Οι φρουροί παρουσιάζονται αρκετά ευγενικοί, ακόμα κι αν δεν μου έχουν επιτρέψει να πάω να φάω με τους συντρόφους στον επάνω όροφο. Σε κάθε περίπτωση, θα κοιμηθώ καλά.

Στην για όλο το καλοκαίρι ξυπνούσα στις τρεις το βράδυ. Όταν έκλεινε η δεύτερη εξωτερική πόρτα, οι φρουροί έκαναν όσο το δυνατόν περισσότερο θόρυβο, αρχικά φώναζαν πολύ και στη συνέχεια χτυπούσαν δυνατά τη σιδερένια πόρτα του κελιού κάθε κρατουμένου. Ένας κολασμένος θόρυβος για τρεις συνεχόμενους μήνες. Τώρα προσπαθώ να κοιμηθώ ήσυχος περιμένοντας το αύριο, σίγουρα όχι καλύτερο αλλά έτσι κι αλλιώς διαφορετικό. Και τελικά στις 8 το πρωί βρίσκομαι στο τμήμα με τους άλλους. Είμαι στο κελί αριθμό έξι στον δεύτερο όροφο. Περικυκλωμένος από συντρόφους που έχουν έρθει να με χαιρετήσουν. Υπάρχει ο Τζιανκάρλο και ο Νίνο, οι μόνοι δύο καλαβροί που συμμετέχουν στην ίδια έρευνα με τη δική μου. Και μετά είναι ο Maraschi, πρώην Br τιμωρημένος, περιορισμένος στο κελί του από τις ίδιες τις εΤ, ο Faina της επαναστατικής Δράσης, Azione rivoluzionaria, ο Alunni, delle Formazioni combattenti comuniste, των κομουνιστικών μαχόμενων Σχηματισμών και ο Palmieri di Prima Linea, της Πρώτης Γραμμής, όπως και ο Biancini. Είναι οι νέοι σύντροφοι και φίλοι με τους οποίους θα μοιραστώ τις επόμενες μέρες μου, σίγουρα λιγότερο βαρετές από ό,τι στη Lucera. Τα πράγματα που ειπώθηκαν για αυτή τη σούπερ φυλακή βλέπω αμέσως ότι ήταν εντελώς ψευδή. Εν τω μεταξύ, καμία σωματική βία. Υπάρχει ένας τύπος αφανισμού που τείνει περισσότερο σε ψυχολογική παρά σωματική καταστροφή. Και η τάση είναι να δίνει στον κρατούμενο την αίσθηση της ήττας, της αποτελεσματικότητας του Κράτους που θέλουμε να πολεμήσουμε και του ανέφικτου ορισμένων ιδεολογιών. Τοίχοι επάνω σε τοίχους, πύλες και πάλι πύλες και μετά κάμερες, σούπερ θωρακισμένες και τηλεκατευθυνόμενες πόρτες, διπλές πόρτες στα κελιά και αναλογία φρουρών ανώτερη από τους κρατούμενους. Ελέγχεται επίσης η εσωτερική κοινωνικότητα. Στις αυλές της βόλτας το πολύ δεκαπέντε άτομα, στα κελιά να τρώμε μέχρι έξι, να κοιμηθούμε μέχρι τέσσερις.

Βομβαρδίζομαι με ερωτήσεις, το ίδιο κάνω κι εγώ προς τον Τζιανκάρλο και τον Νίνο. Συζητάμε τη σύλληψή μας, βάζουμε μαζί κομμάτια σαν σε παζλ, συνειδητοποιούμε αμέσως και με αρκετά ξεκάθαρο τρόπο το κατασκεύασμα που υφαίνεται απέναντί ​​μας. Στο κελί όπου θα κοιμηθώ, εκτός από τον Νίνο και τον Τζιανκάρλο, βρίσκεται και ο Gianfranco Faina, ένας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γένοβας που συνελήφθη ως ιδεολόγος της Επαναστατικής Δράσης, μιας αναρχικής ομάδας που κατηγορείται για πολυάριθμες επιθέσεις σε δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ο Gianfranco είναι ένας αληθινός σύντροφος, ειλικρινής και ανοιχτός, έτοιμος να συζητήσει τα πάντα και με όλους ξεκινώντας από τον εαυτό του. Η συζήτηση μαζί του είναι ευχάριστη, η πολιτική του ιστορία απίστευτη και συναρπαστική. Ξεκινά στη μακρινή δεκαετία του ’50, πρώτα στο Κκι, Pci, μετά στον λουδισμό, μετά στον καταστασιακό αναρχισμό, περνώντας από όλα τα ιστορικά γεγονότα της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κινήματος. Ο Gianfranco αφηγείται τις ιστορίες του με ταπεινότητα και με μια μεγάλη νότα ειρωνείας και αυτοειρωνείας, αποδραματοποιώντας και απομυθοποιώντας επεισόδια ένοπλων και μη αγώνων, δίνοντας τη σωστή βαρύτητα και τη σωστή αξία σε πολλά πράγματα. Η «ζωή μη ζωή» στη σούπερ φυλακή κυλά με έναν πολύ φυσιολογικό και σε κάθε περίπτωση βαρετό τρόπο. Βόλτες στην αυλή, πολύωρες αναγνώσεις, μακρές συζητήσεις, παιχνίδια σκακιού. Μετά ξαφνικά ξεσπά η υπόθεση Φαίνα. Είναι μέρες έντασης.

ο Gianfranco δεν αισθάνεται καθόλου καλά και από την πλευρά των γιατρών και της διεύθυνσης της φυλακής υπάρχει η πιο πλήρης αδιαφορία. Έχει έναν έντονο πόνο στα πλευρά του. Πιστεύεται ότι χτύπησε βίαια και ακούσια μια μισάνοιχτη καγκελόπορτα. Δύσκολα μπορεί να περπατήσει, αναγκάζεται να μένει στο κρεβάτι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Έπρεπε να τον πείσω μαζί με άλλους συντρόφους να επιστρέψει στο μεγάλο δωμάτιο μαζί μας όπου τόσο εγώ όσο και οι άλλοι σύντροφοι θα μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε με περισσότερη ευκολία και συνέχεια. Ο Τζιανφράνκο δεν ήθελε να ενοχλήσει κανέναν και με τις πρώτες αδιαθεσίες πήγε μόνος του σε ένα κελί, κάτι που επιτρέπονταν στο Πάλμι. Νιώθει ότι βρίσκεται στα τελευταία του και το επαναλαμβάνει ξανά και ξανά. Εμείς τον στέλνουμε σε εκείνη τη χώρα που γνωρίζεις, αλλά ίσως έχει δίκιο, τον βλέπουμε να χάνεται μέρα με τη μέρα χωρίς προφανή λόγο. Τώρα οι πόνοι δεν προέρχονται μόνο από τα πλευρά αλλά και από την πλάτη. Είμαστε συνεχώς κοντά του και τον φροντίζουμε σε όλα. Παίζουμε χαρτιά, προσπαθούμε να τον κάνουμε να γελάσει, του λέω ιστορίες του χωριού μου από τις οποίες είναι γοητευμένος. Με αποκαλεί επαναστάτη και συντηρητικό βιβλιοπώλη για το πώς σύμφωνα με τον ίδιο κατάφερα να συνδέσω στους αγώνες την παράδοση της Καλαβρίας με τις επαναστατικές ιδέες. Υπόσχεται να έρθει να με δει.

Αλλά περνούν ελάχιστα βράδια για τον Τζιανφράνκο να υποστεί μια πολύ βίαιη επίθεση. Ξαφνικά άσπρισε και από το στόμα του, από τα βάθη του κορμιού του βγήκε μια κραυγή πόνου που την έχω ακόμα στα αυτιά μου. Καλούμε αμέσως τους φρουρούς, φωνάζουμε να καλέσουν γρήγορα ένα γιατρό, στο μεταξύ ενημερώνουμε τους συντρόφους των άλλων κελιών για το τι συμβαίνει. Αρχίζουμε να χτυπάμε με κάθε τρόπο τα σίδερα όλων των κελιών, τις πόρτες, τα τραπέζια. Και από κάθε κελί ξεκινούν να κάνουν σαματά. Είναι ένας χαμός. Χτυπάει ο συναγερμός σε όλη τη φυλακή. Ο Τζιανφράνκο ακούγοντας όλο αυτό το χάος έχει τη δύναμη να χαμογελάσει. Γιατροί, νοσηλευτές και όλο το τρένο των φρουρών φτάνουν αμέσως. Το ασθενοφόρο, μας λένε, έχει κληθεί, και είπαν να σταματήσουμε το χάος, υπόσχονται να μεταφέρουν αμέσως τον Τζιανφράνκο σε νοσοκομείο, κάτι που έπρεπε να είχαν κάνει πριν από μήνες. Επιτέλους ανοίγει η σιδερένια πόρτα του κελιού. Μπαίνουν ο γιατρός και οι νοσοκόμοι, προστατευμένοι από δεκάδες φρουρούς. Τοποθετούμε γρήγορα τον Τζιανφράνκο σε φορείο. Είναι μια δραματική στιγμή για όλους, στα βλέμματα πίσω από τα ματάκια διαβάζουμε το ζωηρό συναίσθημα που διατρέχει όλους μας με ζωώδη τρόπο, ξέραμε ότι δεν θα ξαναδούμε τον αγαπητό μας Τζιανφράνκο. Του δίνω ένα βιβλίο για να περνάει το χρόνο στο νοσοκομείο μεταξύ του ενός πόνου και του άλλου. Του χαϊδεύω το μέτωπο και μετά τον παίρνουν.

Ο Massimo κι εγώ καθόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο σιωπηλοί, μιλάμε χωρίς να ανοίγουμε το στόμα μας, χωρίς να βγαίνουν λόγια. στα μάτια μπορούμε να διαβάσουμε τον θυμό για την ανικανότητά μας μπροστά σε έναν φόνο που καταναλώνεται μπροστά μας μέρα με τη μέρα. Το νερό που αναγκάζεται να πιει κάθε προλετάριος σε κάθε στρατώνα των καραμπινιέρων και αστυνομικό στρατώνα είναι βασανιστήριο, το να σε χτυπούν κάτω από τα πόδια είναι βασανιστήριο, κι αυτό είναι βασανιστήριο, να συνειδητοποιείς την κακή υγεία ενός επαναστάτη και να τον εγκαταλείπεις χωρίς θεραπεία. Αργότερα μάθαμε ότι ο Τζιανφράνκο είχε μεταφερθεί στο Κλινικό Κέντρο της Μεσσήνης.

Η φυλακή του Palmi, όπως κάθε φυλακή όπου υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι ενός συγκεκριμένου επιπέδου, έχει πολύ συγκεκριμένους κανόνες, που αποφασίζονται όχι μόνο από τους νόμους του Κράτους αλλά και από αυτούς του αντί-Κράτους. Λοιπόν, οι Br έχουν τους ιστορικούς ηγέτες τους εδώ. Τουλάχιστον 70 αγωνιστές που έχουν εκπροσωπήσει στην Ιταλία, καλώς ή κακώς, μια ιστορία φτιαγμένη από προσωπικές θυσίες, από αγώνες που έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στα εργοστάσια, στα σχολεία, στις γειτονιές. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάνει μια πολύ σκληρή φυλακή για χρόνια και χρόνια, έχουν συχνά βασανιστεί, έχουν περιοριστεί σε σκοτεινά κελιά, έχουν μεταφερθεί από τη μια άκρη της χερσονήσου στην άλλη, έχουν βιώσει προσωπικές ρήξεις με τις οικογένειές τους, με τον κόσμο της εργασίας τους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει και κατακτήσει μια δική τους ισχύ, προσωπική και πολιτική. Και είναι λοιπόν σωστό στη φυλακή να έχουν την ευκαιρία να διαχειρίζονται, έστω και με μικρό τρόπο, χώρους προορισμένους να κάνουν την ύπαρξη όλων βιώσιμη. Εδώ στο Πάλμι, λοιπόν, υπάρχουν αποφάσεις που, πριν ληφθούν, πρέπει να εμπλέξουν την «Επιτροπή πεδίου» που είναι η πολιτική και δημοκρατική έκφραση των κρατουμένων που ζουν στα κάτεργα.

Σίγουρα δεν ανταποκρίνονται συχνά όλες οι αποφάσεις στα συμφέροντα του καθενός, με την έννοια ότι σε μια πολιτική φάση όπως η δική μας υπάρχουν και διάφορες πολιτικές εκφράσεις. Έτσι, όταν, για παράδειγμα, η πτέρυγα της Αυτονομίας, στην οποία ανήκα, φτάνει στο Palmi, κάποια πράγματα φαίνονταν κάπως αποκλίνοντα από μια κομμουνιστική νοοτροπία που αντίθετα θα έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο ανοιχτή, και σε κάθε περίπτωση να τείνει στη λογική, στη διαλεκτική. στην έστω και σκληρή αντιπαράθεση. Κανένας πολιτικός κρατούμενος στον χώρο μας δεν μπορούσε να συμμετάσχει στις διάφορες επιτροπές που είχε δημιουργήσει η φυλακή. Όχι στην επιτροπή κουζίνας, όχι σε αυτήν βιβλιοθήκης, όχι στα από κοινού αθλήματα, όχι σε αιτήματα που να μπορούν να μοιάζουν με υποχώρηση στο Κράτος. Λοιπόν, μέχρι που ήσασταν μόνο εσείς οι ταξιαρχίτες εδώ, μπορούσατε να τα σκέφτεστε αυτά τα πράγματα και να τα εφαρμόζετε, αλλά τώρα είμαστε κι εμείς εδώ, τους είπαμε. Αναρχικοί, αυτόνομοι, Πρώτη Γραμμή και άλλοι, οι κανόνες μπορούν επομένως, πρέπει να αλλάξουν. Και έτσι θα γίνει στη συνέχεια. Οι ερυθρές Ταξιαρχίες κατανοούν ότι τα πράγματα αλλάζουν έξω, και γρήγορα, και ότι είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουν ότι τα πολιτικά υποκείμενα που φτάνουν τώρα στις φυλακές δεν είναι πλέον μόνο «σκληρά και αγνά», αλλά και «μαλακά και σκεπτόμενα», και ως εκ τούτου, μετά από μια γεμάτη ζωντάνια συνάντηση στην αυλή, αποφασίζονται κάποια νέα πράγματα. Στην παρέμβαση μου δίνω το παράδειγμα των νησιών όπου στέλνονταν οι πολιτικοί περιορισμένοι από το φασισμό. Στις ομάδες που οργάνωναν οι αντιφασίστες συμμετείχαν όλοι οι πολιτικοί φορείς της εποχής, λίγο πολύ όπως είμαστε εμείς σήμερα. Πρέπει λοιπόν να ανοιχτείτε στις εσωτερικές επιτροπές. Πρώτα από όλες στη συμμετοχή μας στην επιτροπή κουζίνας.

Ένα άλλο ζήτημα αφορά τον Massimo Maraschi. Αυτός ο σύντροφος, που συνελήφθη για την απαγωγή Gancia, είναι ο πρώτος ταξιαρχίτης που, κατά τη διάρκεια μιας δίκης, «διαχωρίζει τη θέση του» από την απαγωγή Moro. Δεν αναφέρει ονόματα ή οτιδήποτε άλλο, απλώς λέει ότι δεν νιώθει πλέον πως ανήκει στην οργάνωση. Το Υπουργείο Χάριτος και Δικαιοσύνης, μετά τις δηλώσεις του, αντί να προστατεύσει αυτό το άτομο που είχε το θάρρος να αποστασιοποιηθεί από κάποιες ενέργειες, τον μεταφέρει από το Κούνεο στο Πάλμι. Σίγουρα ήθελαν κάποιος να τον σκοτώσει. Όμως στο Πάλμι βρίσκει, ευτυχώς για εκείνον, μια λύση που του επιβάλει, για την ασφάλειά του, να μην βγαίνει ποτέ στην αυλή και να παραμένει πάντα και μόνο στο δικό του κελί. Μια διπλή φυλακή. Τόσο ο Τζιανκάρλο όσο και εγώ, ο Νίνο και ο Φαίνα, του ζητάμε να να έρχεται στο δωμάτιό μας. Κάτι που ο Μάσσιμο κάνει αμέσως. Δεν είχε μιλήσει με κανέναν εδώ και μήνες και είναι πολύ ευχαριστημένος με την πράξη μας, η οποία σπάει κατά κάποιο τρόπο έναν μανδύα που είχε δημιουργηθεί γύρω του.

Ένα πρωί ακούμε απίστευτα νέα από τα ραδιόφωνά μας. Κραυγές ενθουσιασμού ακούγονται από τα κελιά των ταξιαρχιτών. Οι Br απήγαγαν τον δικαστή D’Urso. Πολύ υψηλή ένταση, αλυσιδωτές έρευνες, συνεχείς επεμβάσεις των καραμπινιέρων, αναστολή των επισκεπτηρίων. Ο δικαστής D’Urso δεν είναι ένα πρόσωπο δεύτερης κατηγορίας, είναι ο υπεύθυνος για τις μεταγωγές εντός των φυλακών, και επομένως υπεύθυνος για αρκετές βρωμιές, όπως αυτή που έγινε στον Μαράσκι. Τις επόμενες μέρες άλλα έκτακτα νέα από τις φυλακές Τράνι. Ξεσπά εξέγερση και οι κοινοί και πολιτικοί κρατούμενοι καταφέρνουν να πάρουν όμηρους περίπου είκοσι φρουρούς.

Μεταξύ των πολιτικών που είναι φυλακισμένοι στο Τράνι είναι ο Palmiro Spanò, ένας φίλος από το Monasterace που συμμετέχει στη δική μας έρευνα για την προλεταριακή Αυτονομία της Καλαβρίας. Οι καραμπινιέροι πραγματοποιούν μια ενέργεια αντάξια των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών για την απελευθέρωση των ομήρων. Εισβάλλουν στη φυλακή με βόμβες κατά προσωπικού και δακρυγόνα και χωρίς να προκαλέσουν θανάτους αναλαμβάνουν την κατάσταση. Ο Παλμίρο θα μας εξηγήσει αργότερα ότι οι κρατούμενοι ξυλοκοπήθηκαν όλοι άγρια ​​από τους φρουρούς αμέσως μετά την απελευθέρωση των ομήρων. Πραγματικό μακελειό με δεκάδες κρατούμενους να τραυματίζονται άσχημα και να καταλήγουν σε άθλια κατάσταση από τους συνεχείς ξυλοδαρμούς που υφίστανται. Αμέσως ξεσπούν ένοπλα αντίποινα. Στη Ρώμη, οι ερυθρές Ταξιαρχίες, που κρατούσαν ακόμη όμηρο τον δικαστή, σκοτώνουν σε ενέδρα τον στρατηγό των καραμπινιέρων Galvaligi, επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας των ειδικών φυλακών. Οπότε η ένταση εδώ εκτοξεύεται στα ύψη. Όλοι ετοιμάζονται για εξέγερση, οι εφημερίδες στρέφουν τα φώτα της δημοσιότητας στο Πάλμι. Όμως η απάντηση που αποφασίζεται να δοθεί στην Πάλμι είναι πιο έξυπνη και σε κάθε περίπτωση μη βίαιη. Αφήνοντας τα κελιά για μια απογευματινή βόλτα, βγαίνουμε οπλισμένοι με… μαρκαδόρους. Στους τοίχους όλων των διαδρόμων της φυλακής ζωγραφίζονται γραφές που ζητούν το κλείσιμο της ειδικής φυλακής της Asinara. Είναι το ίδιο αίτημα που έκαναν οι απαγωγείς του δικαστή. Σε αυτό το αίτημα προστίθεται ένα νέο που προέρχεται από το Πάλμι: η νοσηλεία σε νοσοκομείο του Φαίνα, που κρατείται ακόμη σε φυλακή της Γένοβα παρά την ασθένειά του. Σε κάθε περίπτωση, ακριβώς τα μεσάνυχτα, μέσα σε απόλυτη ησυχία, ο ιερέας της φυλακής περνάει μπροστά από τα κελιά και ανήγει μπουκάλια αφρώδους οίνου. Χέρια με χάρτινα ποτήρια βγαίνουν από τα ματάκια. Έτσι κάνουμε πρόποση για το νέο έτος 1981.

Στις εφημερίδες βέβαια, το ότι έχουμε γράψει μερικές προτάσεις στους τοίχους περνάει σαν εξέγερση και ρίχνουν στο χορό τον Curcio και άλλες βλακείες. Γράφεται και ακούγεται στην τηλεόραση ότι έχει γίνει εξέγερση στο Πάλμι και ότι μέσα επικρατεί ένας αέρας βίας και διαστροφής με συνεχείς ξυλοδαρμούς κατά των φρουρών και των κρατουμένων που δεν αποδέχονται τη δικτατορία των ταξιαρχιτών. Όλα αυτά είναι ανοησίες. Μεταξύ των κρατουμένων, όλοι κομμουνιστές, δεν υπάρχει κάποιο κλίμα τρόμου και καταπίεσης, αλλά μακριά από αυτό, υπάρχει μια μεγάλη πολιτιστική και πολιτική ανταλλαγή σε όλα τα επίπεδα. Η ζωή στις πραγματικές και υλικές δυνατότητες της οργάνωσης οργανώνεται συλλογικά. Τα εισερχόμενα χρήματα διαιρούνται και μοιράζονται, το ίδιο και τα ρούχα, τα βιβλία και οτιδήποτε άλλο. Ο σεβασμός και η ευγένεια μεταξύ όλων είναι πολύ υψηλός. Εγώ, που σίγουρα δεν είμαι ένας ταξιαρχίτης, ούτε ανήκω σε κάποια μαχόμενη ομάδα, προερχόμενος από μια εντελώς διαφορετική αν όχι αντίθετη πολιτική εμπειρία, δεν έχω δεχτεί ποτέ πιέσεις κανενός είδους. Και ετούτο για πάνω από έξι μήνες παραμονής στο Palmi. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε, σε όσους θέλουν να καταλάβουν, ποια είναι η αληθινή πραγματικότητα των κομμουνιστών που ζουν μέσα στις ειδικές φυλακές (πάνω από 8000 το 1981), έξω από τις επιλογές του καθενός, για τις οποίες θα αποφασίσει η ιστορία . Στις 8 Ιανουαρίου φτάνει μια καρτ ποστάλ από το αντικαρκινικό κέντρο του Μιλάνου: «Αγαπητέ Φραντσέσκο, είμαι η εικόνα του θανάτου αλλά λένε ότι είμαι ακόμα ζωντανός. Φιλάκια σε όλους, Τζιανφράνκο». Τα νέα μας γεμίζουν χαρά. Το να γνωρίζεις ότι ο Τζιανφράνκο δεν είναι στη φυλακή αλλά στο νοσοκομείο είναι σίγουρα ένα θετικό γεγονός.

Στις 15 Ιανουαρίου, μετά από μια εξαντλητική διαπραγμάτευση, οι Br απελευθeρώνουν τον δικαστή D’Urso. Είχαν ζητήσει από τους κρατούμενους του Palmi και του Trani να εκφραστούν σχετικά με την πιθανή θανατική του ποινή ή την απελευθέρωση του. Στο προαύλιο συναντιούνται άνθρωποι για να αποφασίσουν για τη ζωή αυτού του ατόμου και στην απόφαση συμμετέχει και ο χώρος των μη ταξιαρχιτών, και με ολοκληρωτική πλειοψηφία αποφασίζουν την απελευθέρωσή του. Στις 12 Φεβρουαρίου μαθαίνουμε με πόνο από τη ραδιοφωνική εφημερίδα τον θάνατο του Τζιανφράνκο. Μόλις δύο μέρες νωρίτερα είχε εξασφαλίσει την απελευθέρωση με όρους στο νεκροκρέβατό του, την ελευθερία να πεθάνει στο σπίτι του. Από εκείνο το βράδυ εδώ στο Πάλμι που τον πήγαν στο ιατρείο, για τον Τζιανφράνκο ήταν μια συνεχής δοκιμασία, ένας γολγοθάς. Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο στο κέντρο καρκίνου του Μιλάνου όπου έμαθε ανεπανόρθωτα τι είχε και τι τον περίμενε. Θα μπορούσε να έχει ανακτήσει την ελευθερία του από τότε. Θα είχε ζήσει τους τελευταίους τρεις μήνες της ζωής του δίπλα στη σύντροφό του και τον γιο του. Η ανθρωπιά, οι δημοκρατικές εγγυήσεις, βγαίνουν προς τα έξω μόνο όταν πρόκειται για δικαστές, εισαγγελείς, πολιτικούς, βουλευτές, στα χέρια των απαγωγέων.

Η εικόνα άνωθεν έχει παρθεί από τον τόμο Au pied du mur, L’insomniaque, Montreuil 2000

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος    machina deriveapprodi       αέναη κίνηση