Νίκος (Ασλάνης): Δε μου λες ρε φίλε, από δω ψηλά μπορείς να διακρίνεις την κοντή;
Χρήστος (Λυκόπουλος):Ναι μωρέ, νάτην, εκείνη η δυσδιάκριτη κουκίδα στο βάθος.
Νίκος:Δίκιο έχεις, την είδα. Γιατί κουνάει το δάχτυλο και φωνάζει;
Χρήστος:Με σένα τα ΄χει. Την έκανες λέει με ελαφρά πηδηματάκια, όπως την είχα κάνει κι εγώ το 2011. Είναι τέρμα νευριασμένη (όπως πάντα δηλαδή) και μας τα χώνει. Την ακούς;
Νίκος:Ναι, όταν θα ξανασυναντηθούμε, λέει, στην άλλη πλευρά… αλίμονό μας!
Χρήστος:Κι επί της ευκαιρίας… Καλώς μας ήρθες Νίκο…
Νίκος:Καλώς σας βρήκα Χρήστο…
Πρωτογνώρισα το Νίκο Ασλάνη διαδικτυακά, μέσα από το προφίλ του Θοδωρή Στρίκου στο fb, στις αρχές του 2016. Τα χώναμε αμφότεροι στον Θοδωρή και καμιά φορά οργανωμένα, χωρίς να ξέρω τι μέρος του λόγου ήταν. Μια μέρα μου έστειλε αίτημα φιλίας. Το αποδέχτηκα. Άρχισα να μελετώ τις πληροφορίες και τις αναρτήσεις του Νίκου. Ανακάλυψα ότι διέθετε σαρκαστικό ποιοτικό χιούμορ κι ενθουσιάστηκα. Διαπίστωσα ότι λάτρευε τη μουσική κι ενθουσιάστηκα περισσότερο. Αντιλήφθηκα ότι ήταν μηχανόβιος κι αγαπούσε τον Χρήστο Καφά. Τότε ήταν που αισθάνθηκα απόλυτα δικαιωμένη για την αποδοχή του αιτήματος φιλίας.
Όταν μ’ έπιανε το μεράκι και γέμιζα το προφίλ μου με μουσικές αναρτήσεις του παλιού καλού ροκ, με σεγκοντάριζε και βαθμολογούσε με 10’. Όταν ανέβαζα φωτογραφίες με μαγιό με δούλευε. Όταν του χωνόμουν άγρια για να τον προκαλέσω, με αφόπλιζε μ’ ένα απλό «Κι εγώ σ’ αγαπώ μανάρι μου» και με τάπωνε. Μου έστελνε αποφθέγματα για τις κοντές ξέροντας ότι θα ξεραθώ στα γέλια. Όταν συναντιόταν με τον Χρήστο Καφά, έσπευδε να βγάλει σέφλι, να μου τη στείλει στο messenger με το ειρωνικό σχόλιο: «Πάρτα μωρή άρρωστη… να σκάσεις απ’ τη ζήλεια σου!» για να του απαντήσω: «Απομάκρυνε τα χέρια σου από τον Καφά μας και κανείς δεν θα πάθει κακό!!!!!!!» Όποτε τολμούσα να ποστάρω τραγούδι από το YouTube σε επέτειο θανάτου κάποιου αγαπημένου καλλιτέχνη, γκρίνιαζε και μου ‘γραφε: «Πάλι τα μνημόσυνα άρχισες;» Τις μόνες θλιμμένες αναρτήσεις μου που ενέκρινε, ήταν εκείνες οι καλοκαιρινές, που αφορούσαν στο θάνατο του Χρήστου Λυκόπουλου.
Όταν γνωριστήκαμε και δια ζώσης, προσπαθούσαμε να βρούμε ευκαιρία για καφεδοποσία. Εκείνος προτιμούσε το πρωί κι εγώ, λόγω μεροκάματου, μπορούσα το βράδυ. «Έλα για νυχτερινές μπύρες στο ΠΩΛΕΙΤΑΙ», του έλεγα, ωστόσο μου εξηγούσε ότι επειδή φρόντιζε τη μητέρα του τα ωράριά του ήταν πιεσμένα. Την περίοδο που εργάστηκε ως συμβασιούχος στον Δήμο Καβάλας τύχαινε κάποιες φορές να συναντηθούμε στο δρόμο. Τότε μας έπαιρνε χαμπάρι όλο το κέντρο της πόλης. Κόρναρε κι αναβόσβηνε τα φώτα στο φορτηγάκι που οδηγούσε, κρεμιόταν ο μισός έξω από το παράθυρο και μου φώναζε: «Που ‘σαι μωρή κοντή; Με το ζόρι διακρίνεσαι…» κι εγώ τσίριζα: «Άντε να χαθείς μηχανόβιο μανάρι μου»!
Ύστερα έμαθα πως έφυγε για την Κοζάνη προκειμένου να εργαστεί στην EgnatiaAviation. Χάρηκα. Γούσταρα τις αεροπλανικές φωτογραφίες που ανέβαζε, γιατί λατρεύω τα αεροπορικά ταξίδια. Κι αν με ρωτούσαν ποια επαγγέλματα αγαπώ, εκτός από το δικό μου, θα έλεγα πιλότος και δισκοθέτης μουσικών ακουσμάτων. Πίστευα πως η κιθάρα και το μπουζούκι ήταν η προέκταση των χεριών του και παρακολουθούσα τα βιντεάκια που ανέβαζε και στα οποία έπαιζε εκείνος.
Έμαθα για τον θάνατό του τηλεφωνικά. Με κάλεσε ο κολλητός μου και με ρώτησε: «Αυτός ο Νίκος Ασλάνης, που ήταν μουσικός και δούλεψε με τον Κραουνάκη, για τον οποίο γράφει η ΠΡΩΙΝΗ ότι πέθανε αιφνιδίως, είναι ο φίλος σου που κάνατε πλάκα στο fb;» Κοκκάλωσα. Θυμήθηκα τον τρόμο που με κατέλαβε όταν τον Ιούλη του 2011 μου ανακοίνωναν τηλεφωνικά πως είχε πεθάνει ο Χρήστος Λυκόπουλος. Άνοιξα την ιστοσελίδα και δυστυχώς είδα τη φωτογραφία του Νίκου. «Κοίτα που κι αυτός ο μπαγάσας μας την έκανε νωρίς και πονηρά», σκέφτηκα.
Αρνήθηκα να πάω στην κηδεία του γιατί μου ήταν ακατόρθωτο να τον δω πεθαμένο. Προτίμησα να τον κρατήσω στο μυαλό μου όπως τον είχα δει την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Ήταν τον Ιούλη του 2022 στο 5ο Summer Music Event της διαδικτυακής ομάδας του Παληού. Το Camping Paradiso ξεχείλιζε από κόσμο κι ο Νίκος καθόταν στο μπαρ κι έκανε παρέα στον Χρήστο Καφά, φορώντας μια κίτρινη μπλούζα. Κι εγώ μόλις έβρισκα ευκαιρία, έφευγα από το τραπέζι μου και πήγαινα να κάνω μαζί τους κουβεντούλα.
Δεν είναι ένα θλιβερό μνημόσυνο αυτό το κείμενο Νικόλα μου. Είναι μια καθυστερημένη συγνώμη, που ειλικρινά σου ζητώ, για τους καφέδες και τις μπύρες τις οποίες δεν προλάβαμε να πιούμε.Βλέπεις, εγώ η χαζή επικαλούμενη την πληθώρα των υποχρεώσεών μου, ανέβαλα τη συνάντησή μας γι’ αργότερα, πιστεύοντας αφελώς πως θα είχαμε άφθονο χρόνο στη διάθεσή μας. Είναι όμως και μια υπόσχεση πως όταν ο Χρήστος, εσύ κι εγώ θα συναντηθούμε κάποτε στην άλλη πλευρά, τότε θα ροκάρουμε, θα μαρσάρουμε, θα πιούμε, θα κουτσομπολέψουμε, θα κάνουμε άγρια πλάκα και θα γελάσουμε με την καρδιά μας. Και μέχρι τότε, να θυμάσαι… «Μουσική αδέλφια…» και «Love you μηχανόβιο μανάρι…»
Πολύ με πίκρανες ζωή
Μακριά θα φύγω ένα πρωί
Θ’ ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
Να δω τον κόσμο από κει πάνω…
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
