Μέσα στην κόκκινη ζώνη

Ο ιός, ο χρόνος, η δύναμη, η εξουσία

Εν μέσω της πανδημίας, τα πρώτα σημεία για προβληματισμό σχετικά με τις συνέπειες της εξάπλωσης του ιού Sars-CoV-2 σκιαγραφούνται εδώ. Μια ολόκληρη Χώρα κηρύχτηκε «κόκκινη ζώνη» για πολύ καιρό, περιοχή υπό περιορισμένη ελευθερία, επιτηρούμενη. Η κόκκινη ζώνη που χρησιμοποιείται ως σύμβολο αυτού που χρειάστηκε να εγκαταλείψουμε και που, ίσως, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε στο μέλλον. Οι Συγγραφείς αμφισβητούν τα αποτελέσματα του κοινωνικού πειράματος που πραγματοποιήθηκε με το lockdown, με τεράστιες οικονομικές, κοινωνικές και σχεσιακές συνέπειες, που μας ανάγκασαν να αντιμετωπίσουμε τους φόβους και τις αδυναμίες μας. Ελπίζουν και εύχονται σε μια συλλογική επίγνωση του γεγονότος ότι η υγεία δεν είναι ένα ατομικό πρόβλημα, αλλά ένα παγκόσμιο κοινό καλό, αγαθό, το πιο σημαντικό από όλα, και ότι διασταυρώνεται βαθιά με την υγεία του πλανήτη. Μας καλούν να μην σπαταλήσουμε αυτή την κρίση, αλλά να τη μετατρέψουμε σε μια ευκαιρία να αλλάξουμε πορεία.

Ο Francesco Fantuzzi εργάζεται για πάνω από είκοσι χρόνια στο Mag 6 (Συνεταιρισμό βοηθητικής και αλληλέγγυας Χρηματοδότησης, του Reggio Emilia). Έχει μεγάλο πάθος για το περιβάλλον, τα κοινά αγαθά, την ενεργό συμμετοχή στα δημόσια πράγματα, το ποδήλατο του.

Ο Franco Motta διδάσκει σύγχρονη ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο. Μελετητής της πολιτικής θεολογίας της εποχής της Αντιμεταρρύθμισης, είναι συγγραφέας, μεταξύ άλλων κειμένων, του Επαίνου των μειονοτήτων-Elogio delle minoranze ( μαζί με τον M. Panarari, Marsilio, 2012).

Ανασκόπηση του Serge Latouche:

Αγαπητοί συγγραφείς,

Τώρα τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου σας. Αποτελεί πραγματικά ένα σημαντικό έργο, απόλυτα συνεπές με το σχέδιο της αποανάπτυξης ως οικοδόμησης μιας κοινωνίας ευημερίας χωρίς ανάπτυξη, ή λιτής αφθονίας…Η αντικατάσταση στα τηλεοπτικά talk show της συνηθισμένης χορωδίας των ενοριτών και των κληρικών με την πιο βλοσυρή ομάδα επιδημιολόγων είναι ένα σημαντικό σήμα για την κατεύθυνση προς την οποία σήμερα η κοινή ευαισθησία απευθύνεται σε καιρούς αγωνίας». 26.

Καλή συνέχεια και όλες οι ευχές μου για τα Χριστούγεννα (περιορισμένα και μασκοφόρα) και για ένα πιο ευχάριστο, εύθυμο 2021.

Σερζ Λατούς

Ανασκόπηση του Angelo Tartaglia:

Μέσα στην κόκκινη ζώνη είναι ένα ενδιαφέρον δοκίμιο, γραμμένο με δύο χέρια, αξιοποιώντας έναν καλό αριθμό μαρτυριών και προβληματισμών άλλων στοχαστών. Ο προβληματισμός, διαρθρωμένος και βαθύς, αφορά το θέμα της πανδημίας και το κάνει άμεση αναφορά στο ανοιξιάτικο lockdown. Αυτό δεν είναι μια απλή ιστορία ούτε η απλή περιγραφή των συμπεριφορών και των αισθήσεων που βιώθηκαν σε αυτή την περίοδο. Οι συγγραφείς αναλαμβάνουν να πάνε σε βάθος διερευνώντας τις πραγματικές αιτίες της πανδημίας. Ξεκινούν αναλύοντας την αφήγηση της ιστορίας του κοροναϊού, τις εικόνες που χρησιμοποιήθηκαν και διαδόθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης της μαζικής επικοινωνίας, την προσέγγιση των πολιτικών και οικονομικών ηγετών, τα ίδια συνθήματα ανακατεμένα με την πολεμική ρητορική που πηγαινοέρχεται κατά το μέγιστο. Υπογραμμίζουν την αντίθεση μεταξύ του «τίποτα δεν θα είναι όπως πριν» που διακηρύττεται με έμφαση και την «επιστροφή στην κανονικότητα» και την «ανάκαμψη» που επικαλούνται: δηλαδή συγκεκριμένα ακριβώς μια επιστροφή σε ένα μυθικό «πριν». Αυτό που προκύπτει είναι η σύγκρουση μεταξύ ενός μοντέλου της οικονομίας και, μαζί με αυτό, της κοινωνίας, παγκοσμιοποιημένα – και της εφικτής συνύπαρξης με την οικοσφαίρα της οποίας είμαστε μέρος.

Η μη βιωσιμότητα ενός οικονομικού συστήματος σύμφωνα με το οποίο αυτό που πωλείται είναι καλό και αυτό που δεν πωλείται είναι κακό, και στο οποίο ο οδηγός-το πολικό αστέρι είναι το κέρδος, που παρουσιάζεται ιδεολογικά ως καλό και σωτήριο. Ένα σύστημα που επιμένει στον μύθο της (υλικής) ανάπτυξης απεριόριστης σε ένα πεπερασμένο περιβάλλον πέρα από κάθε κοινή λογική, για να μην αναφέρουμε τις φυσικές επιστήμες. Ένα σύστημα, πάλι, που ενισχύει και αποθεώνει τον ανταγωνισμό εξ ου και τις ανισότητες. Τέλος ένα σύστημα που σίγουρα έχει τον covid-19 να το αμφισβητεί αποκαλύπτοντας εμπειρικά τις ασυνέπειες του: τις δυσκολίες που συνάντησε και αντιμετώπισε μια υπηρεσία υγείας επικίνδυνα αποδυναμωμένη από τον μύθο των ιδιωτικοποιήσεων, που επικυρώθηκαν και επιδιώκονται σε όλους τους τομείς από ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής τάξης. την αδυναμία διάκρισης ανάμεσα σε αυτό που είναι χρήσιμο σε όλους και σε αυτό που επιδεινώνει πραγματικότητα την κατάσταση και προδιαθέτει για μελλοντικές κρίσεις στο εγγύς μέλλον.

Ένα σύστημα στο οποίο η οικονομία (αυτή η οικονομία) και η υγεία έρχονται σε αντίθεση, ακόμη και η ζωή των ανθρώπων. Γράφοντας για αυτά τα θέματα σήμερα, ενώ βρισκόμαστε στη μέση ενός δεύτερου κύματος, που προαναγγέλθηκε και ξορκίστηκε στο πρόσφατο παρελθόν, και μεταξύ άλλων με τον φόβο ενός πιθανού αν όχι πιθανότατου τρίτου κύματος, [που ήρθε τελικά], μπορούν να προστεθούν περαιτέρω στοιχεία στοχασμού. Εμφανίστηκε σαφώς η σύγκρουση μεταξύ της ευημερίας της οικονομίας (που εξασφαλίζεται από τον μηχανισμό παραγωγής/κατανάλωσης ανεξάρτητα από το τι και με αυξανόμενους ρυθμούς) και των ανθρώπινων όντων ως τέτοιων, που συνοψίζεται καλά στην ατυχή πρόταση του προέδρου της Ένωσης Βιομηχάνων της Macerata: «Οι άνθρωποι είναι λίγο κουρασμένοι και θα ήθελαν να ξεφύγουν λιγάκι, ακόμα κι αν κάποιος πεθάνει, υπομονή». Το βλέπουμε μπροστά από το πήγαινε έλα στο θέμα ανοίγματος/κλεισίματος που προέρχεται από τις δύο αντίθετες ωθήσεις.

Ωστόσο, ο Covid έχει δώσει το μάθημά του με πολύ σαφή τρόπο που δείχνει πόσο σωστή είναι η μη βιωσιμότητα του περιβάλλοντος λόγω των διεστραμμένων μηχανισμών που πυροδοτεί ο μύθος της αγοράς ως δημιουργίας που λύνει όλα τα προβλήματα, εκεί όπου αντιθέτως τα εμπειρικά στοιχεία δείχνουν ότι βρίσκεται στην προέλευση, στη γέννηση, [της κρίσης]. Αν αναγκαζόμαστε να επιβραδύνουμε, η περιβαλλοντική κατάσταση του πλανήτης βελτιώνεται ορατά και γρήγορα, αν εκτοξευόμαστε στην «ανάκαμψη» και ονειρευόμαστε μια «επανεκκίνηση», η κατάσταση χειροτερεύει και μετά ο ιός μας δίνει άλλο ένα πλήγμα, μια γροθιά.

Έξω από ρητορική, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, φαίνεται ότι πραγματικά δεν θέλουμε να μάθουμε το μάθημα και να αλλάξουμε πραγματικά κάτι. Δεν μιλάμε φυσικά να αντικαταστήσουμε ένα ιδεολογικό σχήμα με ένα άλλο ιδεολογικό σχήμα, αλλά συγκεκριμένα για την έναρξη ορθολογικών συμπεριφορών συμβατών με τους κανόνες, ούτε διαπραγματεύσιμους ούτε τροποποιήσιμους, του φυσικού κόσμου. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόσο χρήσιμο και απαραίτητο είναι να τηρούμε την αρχή «ή θα βγούμε όλοι μαζί, ή κανείς δεν βγαίνει από αυτή την κατάσταση». Σίγουρα μέσα στην κόκκινη ζώνη υπάρχει ένα πολύ χρήσιμο ερέθισμα για έναν προβληματισμό που καλούμαστε όλοι να κάνουμε.

Angelo Tartaglia

ένα και μόνο σχόλιο για τα καθ’ ημάς, κατά την κ. Καζάντη: η Εκκλησία της Ελλάδος δεν ακολουθεί καμία από τις βασικές χριστιανικές αρχές και οι περισσότεροι των ρασοφόρων δεν διαθέτουν κανένα από τα βασικά γνωρίσματα του χριστιανού. Συνταυτιζόμενοι με τη Δεξιά ή την ακροδεξιά του Κυρίου, συνταυτιζόμενοι εν πολλοίς με την υπερσυσσώρευση και τον χυδαίο πλούτο, συνταυτίζονται με την εκμεταλλεύτρια τάξη. Και πορεύονται κατά τα συμφέροντά της, χέρι χέρι με τους πολιτικούς της εκπροσώπους, εναντίον του αδελφού του ελάχιστου, εκείνου που ο Ναζωραίος τοποθέτησε στην καρδιά του κηρύγματός του.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος