Μια πλανητική Γάζα

14 Δεκεμβρίου 2023

Ήδη στις πρώτες οκτώ εβδομάδες της τελευταίας τρομακτικής κλιμάκωσης του πολέμου κατά του πληθυσμού της Γάζας, το Ισραήλ είχε σκοτώσει περισσότερους Παλαιστίνιους από ό,τι τα 106 χρόνια που πέρασαν από τη γνωστή Διακήρυξη του Μπαλφούρ, εκείνη στην οποία ο άγγλος υπουργός έλεγε ότι ήταν υπέρ μιας «εθνικής κατοικίας για τον εβραϊκό λαό» στην Παλαιστίνη.

Οι πολιτικοί, οι στρατιωτικοί και ένα μεγάλο μέρος της ισραηλινής κοινωνίας των πολιτών ζητούν ανοιχτά και χωρίς κανένα ταμπού τη σφαγή των αμάχων.  Ποτέ η εμφάνιση, τα αποδεικτικά στοιχεία μιας ηθικής αυτοκτονίας δεν είχαν τόσους πολλούς θεατές, γράφει ο Rafael Poch σε αυτό το άρθρο του, όπως πάντα, με μεγάλη σαφήνεια και ενδιαφέρον.

Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα τις τελευταίες εβδομάδες, λέει, είναι από πολλές απόψεις μια αναχρονιστική τραγωδία: η ολοκληρωτική εξάλειψη του γηγενούς πληθυσμού και η αντικατάστασή του είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να δείχνεται και να λέγεται σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως συνέβη με τις γενοκτονίες των αυτόχθονων λαών της Αμερικής.

Η ιστορική μνήμη του Νότου θυμήθηκε στη Γάζα ότι η αποικιοκρατία επέκτεινε τον «πολιτισμό» της με γενοκτονίες απόλυτα συμβατές με τον διαφωτισμό και τον κοινοβουλευτισμό. Κατά άλλους τρόπους, αντιθέτως, με άλλα λόγια, είναι κάτι που δείχνει ξεκάθαρα ένα στρατηγικό σχέδιο για το μέλλον.

Οι συνενοχές των δυτικών κυβερνήσεων, που ξεδιάντροπα διεκδικούνται στην επικοινωνιακή προπαγάνδα, διευρύνουν δραματικά τις αποστάσεις με τον υπόλοιπο κόσμο και περιέχουν μια σαφή προειδοποίηση για το πώς η ελίτ και το προνομιούχο μέρος του κόσμου πιστεύει ότι μπορεί να λύσει το αδιέξοδο στο οποίο το καπιταλιστικό σύστημα μας έχει οδηγήσει σε αυτόν τον αιώνα.

Ελλείψει «νέων κόσμων» στους οποίους να εξάγονται οι απόβλητες ζωές, ο ορίζοντας που αναδύεται είναι μια «πλανητική Γάζα». Μιλάμε για τη δημιουργία νήσων ευημερίας και δικαίου, που προστατεύονται αυστηρά από στρατούς και οπλισμένων, για περισσότερο ή λιγότερο το 20 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού, και τον περιορισμό των υπολοίπων ανθρώπων σε καταστροφικές για τον άνθρωπο και το περιβάλλον περιοχές

Μια αναχρονιστική τραγωδία διαδραματίζεται στη Μέση Ανατολή: η προσπάθεια επίλυσης μιας κατάστασης που εμφανίζεται στον 21ο αιώνα με μεθόδους περασμένων αιώνων. Η ισραηλινή αποικιοκρατία είναι πολύ ιδιαίτερη: ο αποικισμένος πληθυσμός δεν χρησιμεύει ως εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση.

Για τον ισραηλινό αποικιστή, «ο καλύτερος παλαιστίνιος είναι ο νεκρός ή αυτός που έχει φύγει», σύμφωνα με τα λόγια του Edward Said, που αναφέρονται στο υπέροχο βιβλίο του Rashid Khalidi για τον εκατονταετή πόλεμο κατά της Παλαιστίνης.

Η πλήρης εξάλειψη του γηγενούς πληθυσμού και η αντικατάστασή του ήταν εφικτή στο παρελθόν, τον 18ο και τον 19ο αιώνα, στη Βόρεια Αμερική ή την Αυστραλία, αλλά το Ισραήλ φτάνει αργά σε εκείνη την «τελική λύση» της οποίας υπήρξαν θύματα οι ίδιοι οι εβραίοι της Ευρώπης στο μεγαλύτερο ρατσιστικό έγκλημα της σύγχρονης ιστορίας. Αυτό το τραγικό παράδοξο οδηγεί στην τρελή επιθετικότητα του σιωνισμού με το κράμα αποικιακής βίας παλιάς σχολής, όπλα τελευταίας τεχνολογίας και μια ιδεολογία υπεροχής τυλιγμένη σε πρωτόγονες βιβλικές σκηνές.

Με τις ρίζες του σε μια φρικτή, αιωνόβια ιστορία διώξεων, το άγχος για την ασφάλεια ενός μικρού λαού εννέα εκατομμυρίων, στερημένου φυσικών πόρων και περικυκλωμένου από εχθρικά κράτη και πληθυσμούς ριζοσπαστικοποιημένους από δεκαετίες αδικίας και διπλών μέτρων και σταθμών, μεταφράζεται σε μια πολιτική επιθετική και αυτοκτονική, με όλο το τεράστιο πλαίσιο της, μη βιώσιμο χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ.

Μια υποστήριξη που δεν θα κρατήσει για πάντα. Μια ολόκληρη κοινωνία ανασφαλών μεταναστών έχει εκπαιδευτεί σε αυτή την επιθετικότητα. Με τους πολιτικούς της, τον στρατό και την κοινωνία των πολιτών που ανοιχτά και χωρίς κανένα ταμπού ζητούν τη σφαγή των αμάχων.

Ποτέ τo πασιφανές μιας ηθικής αυτοκτονίας δεν είχε τόσους πολλούς θεατές. (Δείτε την αναφορά il resoconto των δηλώσεων γενοκτονίας που έγιναν από τις ισραηλινές πολιτικές και στρατιωτικές αρχές, που συντάχθηκαν από τους Yaniv Cogan και Jamie Stern-Weiner)

Η συντριπτική στρατιωτική υπεροχή του Ισραήλ, που ενισχύθηκε από την αερογέφυρα των ΗΠΑ, έχει μετατρέψει αυτή τη σύγκρουση σε «μια από τις πιο καταστροφικές και θανατηφόρες του 21ου αιώνα». 

Ο Walid Al Khalidy, κορυφαίος ιστορικός και ιδρυτής του Ινστιτούτου Παλαιστινιακών Σπουδών, εκτιμά ότι, έως τις 4 δεκεμβρίου, το Ισραήλ έχει σκοτώσει σχεδόν 20.000 παλαιστίνιους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν άμαχοι, σε οκτώ εβδομάδες πολέμου κατά της Χαμάς στη Γάζα, περισσότερους από όσους στα 106 χρόνια εβραϊκής παρουσίας στην Παλαιστίνη, η οποία ξεκίνησε με τη Διακήρυξη του Balfour που ανήγγειλε τη δημιουργία μιας «Εθνικής Εβραϊκής Εστίας στην Παλαιστίνη» το 1917.

Από την πλευρά του, ο Haytham Manna, πρόεδρος του Σκανδιναβικού Ινστιτούτου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (SIHR) και ηγετικό στέλεχος των σύριων πολιτικών αντιπολιτευόμενων, σημείωσε ότι ο πόλεμος για την καταστροφή της Γάζας θέρισε διπλάσιο αριθμό θυμάτων αμάχων σε 55 ημέρες σε σύγκριση με τα δύο τελευταία χρόνια του πολέμου στην Ουκρανία (2022-2023), και ότι ο αριθμός των δημοσιογράφων, γιατρών και του προσωπικού των πρακτορείων των Ηνωμένων Εθνών που έδρασαν στον θύλακα και πέθαναν είναι απείρως υψηλότερος από αυτόν που καταγράφηκε στα 20 χρόνια του πολέμου του Βιετνάμ (1955-1975) ή στα 8 χρόνια του πολέμου στο Ιράκ (2003-2011).

Πιο συγκεκριμένα, 50 δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν μέσα σε 45 ημέρες στη Γάζα, sono stati uccisi 50 giornalisti in 45 giorni a Gaza, 11 των οποίων κατά την άσκηση των καθηκόντων τους: ένας από τους μεγαλύτερους αριθμούς θυμάτων αυτού του αιώνα.

Η συμπεριφορά των δυτικών κυβερνήσεων απέναντι στο θέαμα μιας πολιτικά και στρατιωτικά υποστηριζόμενης σφαγής, που δικαιολογείται και χειραγωγείται από τα μέσα ενημέρωσης τους και μεταδίδεται ζωντανά, έχει διευρύνει όσο ποτέ άλλοτε το χάσμα μεταξύ της Δύσης και του Νότου του κόσμου, ακόμη και στις δυτικές μητροπόλεις, σε ορισμένες εκ των οποίων απαγορεύονται και ποινικοποιούνται οι διαδηλώσεις συμπαράστασης στους σφαγιασθέντες.

Ξαφνικά έγινε εμφανής η άρνηση-απόρριψη της αρχής της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων που ασκούσε η ευρύτερη Δύση. Και με αυτή την άρνηση φάνηκε ξεκάθαρα η συμβατότητα των «ευρωπαϊκών αξιών» και ολόκληρου του σημασιολογικού ρεπερτορίου για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η ιστορική μνήμη του Νότου θύμισε στη Γάζα ότι η αποικιοκρατία επέκτεινε τον «πολιτισμό» της με γενοκτονίες απόλυτα συμβατές με τον Διαφωτισμό, τον διαχωρισμό των εξουσιών και τον κοινοβουλευτισμό.

Ο καθρέφτης της ευρωπαϊκής ιστορικής μνήμης υπενθύμισε επίσης τη συνύπαρξη του αναγεννησιακού ουμανισμού με τους θρησκευτικούς πολέμους και εκείνον του Άουσβιτς με τον γερμανικό «μεγάλο πολιτισμό».

Στη Γερμανία και τη Γαλλία, οι διάδοχοι και οι απόγονοι του Χίτλερ και του Πετέν – καθώς και σε ολόκληρο το κατεστημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένας ολόκληρος στρατός πολιτικών, αξιωματούχων και ανθρώπων της επικοινωνίας – γύρισαν την πλάτη τους στην πραγματικότητα της γενοκτονίας με έναν τρόπο που θυμίζει τον κομφορμισμό που εμφανίστηκε με το γενοκτονικό κύμα των δεκαετιών 1930 και 1940.

Για να καλυφθεί η ασυνέπεια, η τρέχουσα υποστήριξη προς το Ισραήλ και η αντίστοιχη ισλαμοφοβία βασίζονται στην ευθύνη για την ιουδαιοκτονία εκείνης της εποχής. Αυτή η ηθική αυτοκτονία υποδηλώνει ότι η συνέχιση αυτής της διαβόητης ιστορικής σειράς είναι απολύτως εφικτή σήμερα και έχει μέλλον.

Η συμπεριφορά των δυτικών κυβερνήσεων, των μέσων ενημέρωσης και της προπαγάνδας τους περιέχει μια σαφή προειδοποίηση για το πώς το προνομιούχο μέρος αυτού του κόσμου μπορεί να επιλύσει το αδιέξοδο στο οποίο μας οδήγησε το καπιταλιστικό σύστημα αυτόν τον αιώνα.

Ελλείψει «νέων κόσμων» στους οποίους θα εξάγονται δημογραφικά πλεονάσματα και ζωτικοί μεταβολισμοί που δεν είναι βιώσιμοι και είναι ασυμβίβαστοι με την αρχή της ισότητας μεταξύ των ανθρώπινων όντων, ο ορίζοντας που διαγράφεται είναι μια «πλανητική Γάζα».

Πρόκειται για τη δημιουργία νήσων ευημερίας και νόμου-δικαίου, που προστατεύονται αυστηρά από στρατούς και είναι οπλισμένοι, ας πούμε, για το 20 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού, και τον περιορισμό των υπολοίπων ανθρώπων σε καταστροφικές για τον άνθρωπο και το περιβάλλον περιοχές.

Όπως παρατήρησε ο Immanuel Wallerstein, αυτό δεν είναι ένα πολύ διαφορετικό σχέδιο από αυτό που είχαν στο μυαλό τους ο Χίτλερ και οι σύγχρονοί του. Για όσους προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτές τις περιοχές θα υπάρχουν τείχη, σφαίρες και ναυάγια. 

Αυτό δείχνουν οι 28.000 θάνατοι που έχουν καταγραφεί μόνο στη Μεσόγειο από το 2014, ως προεπισκόπηση της μεγάλης περιβαλλοντικής μετανάστευσης που μας περιμένει. Εάν αυτό το μοντέλο λειτουργεί στα μέσα ενημέρωσης και πολιτικά για αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη, μπορεί να λειτουργήσει και σε άλλα γεωγραφικά πλάτη και στις καταστάσεις-περιπτώσεις που θα έρθουν.

Ο Πρόεδρος της Κολομβίας Gustavo Petro αναφέρθηκε σε αυτό υπογραμμίζοντας ότι «εκείνο που εξαπέλυσε η βάρβαρη στρατιωτική δύναμη του βορρά εναντίον του παλαιστινιακού λαού είναι το προοίμιο αυτού που θα εξαπολύσει εναντίον όλων των λαών του Νότου του κόσμου όταν, ως συνέπεια της κλιματικής κρίσης θα μείνουμε χωρίς νερό. το προοίμιο για αυτό που θα πυροδοτήσει την έξοδο ανθρώπων που, κατά εκατοντάδες εκατομμύρια, θα προσπαθήσουν να πάνε από το νότο στον βορρά».

Η γενοκτονία της Γάζας, είπε, ha detto ο ιταλός φιλόσοφος Φράνκο Μπεράρντι «είναι το επίκεντρο ενός κατακλυσμού που θα διχάσει την ανθρώπινη φυλή: ο νότος του κόσμου και τα περίχωρα των δυτικών μητροπόλεων περιβάλλουν το λευκό οχυρό με ένα τείχος μίσους που θα τροφοδοτήσει την εκδίκηση τους μήνες και τα χρόνια που έρχονται. Αυτό το γεγονός εγκαινιάζει τον αιώνα της αναμέτρησης μεταξύ της αποικιακής φυλής και του αποικισμένου κόσμου. Το Ισραήλ είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο του αποικιοκρατικού ρατσισμού στον κόσμο.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος      Comune.info