Ο κ. Χρήστος, ένας φίλος …καραντινάτος

Αγαπητό ημερολόγιο,

Σήμερα θα σου διηγηθώ μια όμορφη ιστορία. Μια ιστορία της καραντίνας. Από αυτές που θα έχουμε να θυμόμαστε για χρόνια. Όταν όλο αυτό θα έχει τελειώσει και θα μας έχει μείνει η ανάμνηση μιας γλυκόπικρης εμπειρίας.

Όλα ξεκίνησαν αρχές Νοεμβρίου. Ένα ήσυχο απόγευμα καθώς χάζευα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έπεσε το μάτι μου πάνω σε μια ανακοίνωση του περιοδικού «Σχεδία».¹ Σε περίπτωση που δεν το έχεις ακουστά, αγαπητό ημερολόγιο, η «Σχεδία» είναι το περιοδικό των αστέγων και των φτωχών συμπολιτών μας.

Ίσως κάπου στην Αθήνα ή στην Θεσσαλονίκη να έχεις πετύχει έναν κύριο ή  μια κυρία με κόκκινο γιλέκο.   Τους βρίσκει κανείς πάντα στα πιο κεντρικά σημεία των πόλεων. Έξω από το μετρό ή στην πλατεία Αριστοτέλους. Στο Μοναστηράκι ή δίπλα στον Λευκό τον Πύργο. Να χαζεύουν την θάλασσα και να περιμένουν καρτερικά.

Κάποτε ένας περαστικός σταματάει. Τους καλημερίζει και ζητά να αγοράσει το περιοδικό που κρατούν στα χέρια τους οι άνθρωποι με τα κόκκινα γιλέκα. Η συναλλαγή γίνεται ήσυχα. Δίνονται τα ρέστα, η απόδειξη και το τεύχος. Ο περαστικός ευχαριστεί και φεύγει. Εκτός από το περιοδικό μόλις κέρδισε και το χαμόγελο της πωλήτριας ή του πωλητή.

Έτσι, «οι μέρες περνούν τα χρόνια κυλάνε στους ίδιους ρυθμούς» ³. Φέτος τον χειμώνα, όμως, κάτι άλλαξε. Άλλαξε δραματικά την καθημερινότητα των ανθρώπων της «Σχεδίας». Δεν μπορούσαν πλέον να κυκλοφορούν και να πωλούν τα περιοδικά τους. Έχασαν ξαφνικά μια σημαντική πηγή εισοδήματος. Ο Κορωνοϊός, όμως, εκτός από αυτό τους στέρησε και την παρέα των περαστικών. Την βαβούρα του δρόμου. Τους περιόρισε και τους περιθωριοποίησε ακόμα περισσότερο.

Έπρεπε, λοιπόν, να βρεθεί μια λύση. Να μην χαθεί τουλάχιστον το κομμάτι της ανθρώπινης επικοινωνίας. Η ανθρωπιά που κρύβεται στην «καλημέρα» και στο «τι κάνεις». Γι’ αυτόν τον λόγο δημιουργήθηκε και το «Πρόγραμμα Συντροφικότητας της Σχεδίας».

Όταν είδα την ανακοίνωση και διάβασα σε τι αφορούσε ακριβώς, ενθουσιάστηκα! Δεν δίστασα στιγμή και δεν το πολυσκέφτηκα. Επικοινώνησα ευθύς με την υπεύθυνη και εκδήλωσα το ενδιαφέρον μου.

Η ανταπόκρισή της υπήρξε άμεση. Μου έδωσε όλες τις απαραίτητες οδηγίες και το τηλέφωνο του πωλητή της «Σχεδίας» με τον οποίον θα επικοινωνούσα καθ’ όλο το διάστημα της καραντίνας. Μου έδωσε το τηλέφωνο του κ. Χρήστου.

Και τότε πανικοβλήθηκα. Γιατί κατάλαβα τι έπρεπε να κάνω και πόσο σημαντικό ήταν αυτό.

«Τι θα λέω εγώ με έναν άγνωστο άνθρωπο;»

«Τι λύση μπορώ να δώσω στα βιοποριστικά του προβλήματα;»

«Πως θα τον βοηθήσω να μην καταρρεύσει ψυχολογικά;»

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Είπα στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρει.

«Δεν είσαι μόνη σου σε αυτό τον κόσμο Λιάνα.  Εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος που χρειάζεται την παρέα σου. Μην κωλώνεις και πάρε τηλέφωνο.»

Δεν τηλεφώνησα, όμως, αμέσως. Πρώτα πήρα τον αδελφό μου. Του εξήγησα τους προβληματισμούς μου. Μόλις τελείωσε ο μονόλογος μου ο Παύλος μου λέει: «Λιάνα απλά τηλεφώνησε στον άνθρωπο και κανόνισε να μην τον τρελάνεις με την φλυαρία σου.» Και μου το έκλεισε. Τόσο απλά.

Και ευτυχώς ακολούθησα την συμβουλή του. Σάββατο μεσημεράκι γύρω στις δώδεκα τελικά τηλεφωνώ. Ο κ. Χρήστος το σηκώνει αμέσως.  Δεν ενοχλούσα καθόλου. Χάρηκε που με άκουγε. Και είχε απίστευτη διάθεση και να μου μιλήσει και να μου γκρινιάξει. Για τα πάντα. Μιλούσα με έναν γλυκύτατο μεσήλικα. Και τότε κατάλαβα ότι μόλις είχα κάνει έναν καινούριο φίλο. Καραντινάτο.

Επί δύο μήνες μιλούσαμε δύο-τρεις φορές την εβδομάδα. Κάθε φορά που του τηλεφωνούσα χαιρότανε. Το καταλάβαινα από τον τόνο της φωνής του. Πάντα τον έπαιρνα εγώ τηλέφωνο. Όποτε είχα χρόνο. Σταδιακά γνωριστήκαμε, έμαθα ιστορίες για την ζωή του, για την οικογένειά του, για την πόλη του. Ο κ. Χρήστος αυτό το διάστημα ζούσε ολομόναχος και του έλειπε πολύ η καθημερινότητά του. Αυτές οι μέρες της κανονικότητας. Πριν την καραντίνα.

Οι συζητήσεις μας ποικίλαν. Πρώτα πρώτα θα λέγαμε τα νέα μας ή καμία ιστορία από παλιά. Ύστερα, σειρά είχε ο σχολιασμός της επικαιρότητας. Ξεχωριστή θέση στις εβδομαδιαίες συνομιλίες μας είχαν οι αγώνες ράλι που τόσο του αρέσει να παρακολουθεί. Αλλά και τα ζώδια! Ο κ. Χρήστος θυμόταν ότι ήμουν Κριός και φρόντιζε να παρακολουθεί με συνέπεια την Άση Μπίλιου και να με ενημερώνει ανελλιπώς για το τι με περιμένει την επόμενη εβδομάδα.

Κάποιες μέρες ήταν χαρούμενος. Άλλες στεναχωρημένος. Συνειδητοποίησα ότι γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που το τι θα φάνε αύριο αποτελεί πραγματικό τους πρόβλημα. Το ίδιο και το αν θα έχουν να πληρώσουν το ενοίκιο ή το ρεύμα. Ο κ. Χρήστος είχε τέτοιες ανησυχίες. Περίμενε κάθε μέρα να του τηλεφωνήσουν από την «Σχεδία» και να του πουν ότι μπορεί να επιστρέψει στο πόστο του.

Ένα απόγευμα -πριν μία εβδομάδα και κάτι- του ξανατηλεφώνησα. Αυτή την φορά ενοχλούσα. Είχε επιστρέψει στο πόστο του. Πωλούσε τα περιοδικά του. Και είχε και δουλίτσα. Ήταν χαρούμενος. Αισιόδοξος. Του ευχήθηκα καλό κουράγιο και έκλεισα στα γρήγορα το τηλέφωνο.

Η ιστορία του κ. Χρήστου είναι η ιστορία χιλιάδων συμπολιτών μας. Η «Σχεδία» για αυτούς δεν είναι μόνο ένα περιοδικό ή ένα εισόδημα. Είναι και ο δίαυλος επικοινωνίας τους με την κοινωνία. Με όλους εμάς. Που τους προσπερνάμε στα γρήγορα πηγαίνοντας στην δουλειά μας. Που κλεινόμαστε στον μικρόκοσμό μας. Που τους βλέπουμε στις ταινίες και τους λυπόμαστε.

Δεν χρειάζονται, ωστόσο, την λύπησή μας. Δεν την έχουν ανάγκη. Χρειάζονται, όμως, την ανθρωπιά μας. Και κάποτε την παρέα μας.

Γι’ αυτό στηρίζω και θα στηρίζω πάντα την «Σχεδία».

Για τον κ. Χρήστο και όλους τους ανθρώπους που θα με περιμένουν στα πιο κεντρικά σημεία των μεγαλουπόλεων και που με ένα νεύμα, με έναν καλό λόγο θα μου φτιάχνουν την ημέρα. Και θα αγοράζω κάθε μήνα το περιοδικό, για να είμαι σίγουρη ότι τους βοηθάω. Για να ξέρουνε ότι δεν τους ξεχνώ.

Και να σου πω, αγαπητό ημερολόγιο, και ένα άλλο μυστικό; Η επικοινωνία αυτή δεν βοήθησε ψυχολογικά μόνο τον κ. Χρήστο αλλά και εμένα. Γιατί την ανθρωπιά δεν την είχε ανάγκη μόνο εκείνος. Την είχα ανάγκη και εγώ. Την έχουμε ανάγκη όλοι μας.

Και σκέφτομαι ότι είναι τελικά αυτό που πάντα λέει η γιαγιά Λίτσα: «Την καλημέρα να την λες πάντα και σε αγνώστους ακόμα. Δεν σου κοστίζει τίποτα. Μια καλημέρα του Θεού είναι, πες την και ας πέσει χάμω».

Με ελπίδα ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες,

η έγκλειστη φοιτήτρια

1. Για περισσότερες πληροφορίες αναζητείστε στο διαδίκτυο την επίσημη ιστοσελίδα της «Σχεδίας»: https://www.shedia.gr/.
2. Αν ενδιαφέρεστε να στηρίξετε το έργο της «Σχεδίας» επισκεφτείτε το διαδικτυακό τους κατάστημα στο ακόλουθο υπερσύνδεσμο: https://shediahome.gr/
3. Ο στίχος προέρχεται από το τραγούδι «Έτσι οι μέρες περνούν» σε στίχους και μουσική του Δ. Καρρά. Μαζί του το ερμηνεύουν σε πρώτη εκτέλεση η Μ. Λούκα και ο Φ. Ανδρικόπουλος.
4. Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο του περιοδικού του Δεκεμβρίου του 2020.