«Ο θυμός μου με προστάτεψε»
13/7/2022
Η ειδική επιτήρηση για την «Eddi» Marcucci έληξε την περασμένη άνοιξη, μια ιστορία που είναι γκροτέσκ, καθώς τα δικαστήρια έδωσαν στην τιμωρία της Eddi μια προειδοποιητική χροιά σε οποιονδήποτε σκοπεύει να εμπλακεί σε εκδηλώσεις διαφωνίας οποιουδήποτε είδους.
«Ο θυμός μου με προστάτευσε», έτσι ξεκινούν οι χαιρετισμοί της Maria Edgarda Marcucci –για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Sherwood– μπροστά στην κατάμεστη πλατεία που συρρέει για να την ακούσει.
Την Παρασκευή 8 Ιουλίου ήταν η τελευταία από τις τέσσερις εκδηλώσεις που διοργάνωσε το «Yabasta! Êdî Bese!», που περιλαμβάνεται στο Sherbooks Event. Συναντήσεις που κυμαίνονταν από τα προγονικά εδάφη του Μεξικού, με το βλέμμα ήδη προς το Καραβάνι που θα φύγει τον Αύγουστο.
Στους φεμινιστικούς αγώνες στην Αργεντινή, δίνοντας φωνή μέσω της Claudia Korol σε εκείνες τις ακτιβίστριες που έχασαν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν τη γη, τα δικαιώματα και τις αρχές τους· στις αθλητικές πρακτικές ως αντίσταση στα κατεχόμενα εδάφη στην Παλαιστίνη· μέχρι το Κουρδιστάν.
“Κάθε φορά που αποφάσισα να συμμετάσχω σε μια δημόσια εκδήλωση έπρεπε να αναρωτιέμαι: τι θα γινόταν αν η παραβίαση του διατάγματος είχε συνέπειες; Για παράδειγμα, μια δίκη με ποινές που κυμαίνονται από τρεις έως δώδεκα μήνες; Θα πιστεύω ότι θα αξίζει τον κόπο; Αν πήγα εκεί, είναι επειδή απάντησα ναι. Ναι, επειδή αυτός είναι ένας αγώνας που τον θεωρώ σημαντικό, οπότε θα πάω στην πλατεία, αλλά και απλά ναι, επειδή αυτό το πράγμα μου δίνει τροφή, θα μπορούσε να με κάνει να αναπτυχθώ. (σ. 243)”
Από αυτό το απόσπασμα του «Rabbia Proteggimi», γεννιέται με φυσικό τρόπο η συζήτηση της Έντι με τον Marco Sandi.
Marco Sandi: Σε μια προηγούμενη παρουσίαση εξήγησες ότι αυτό το βιβλίο είναι η ιστορία μιας δίκης, εκείνης της κοινωνικής επικινδυνότητας αλλά και της δίκης της ζωής σου και των επιλογών σου. Θα ήθελα να διατρέξω μαζί σου το πώς η Maria Edgarda γίνεται Έντι, αγωνίστρια του No Tav και πολύ ενεργή συντρόφισσα στους τρανσφεμινιστικούς αγώνες, και πώς η Έντι γίνεται Shilan, μαχήτρια Ypj.
Maria Edgarda Marcucci: Θέλω να επαναλάβω ότι πάντα ήμουν η Έντι, είμαι ακόμα η Μαρία Έντγκάρντα και είμαι επίσης η Σιλάν. Έντι είναι το παρατσούκλι μου, ένα πλάσμα επικοινωνιακό, που προέρχεται κυρίως από την επιστολή που έγραψα για την 25η νοεμβρίου, την ημέρα της ανδρικής βίας κατά των γυναικών, ενώ ήμουν στις Ypj, προς το τρανσφεμινιστικό κίνημα, και την υπέγραψα ως Έντι, οπότε οι εφημερίδες ανέλαβαν το θέμα. Δεν νομίζω ότι διαφέρω πολύ από τους άλλους, νομίζω ότι η μαχητική μου πορεία είναι παρόμοια με αυτή πολλών άλλων στις περισσότερες πτυχές της, η ουσιαστική διαφορά είναι αυτή της εμπειρίας του πολέμου και της δυνατότητας και της θέλησης να ζήσω σε μια περιοχή όπου υπάρχει μια συνεχής επανάσταση, τη Rojava.
Θέλω να κρατήσω τη Maria Edgarda, την Eddi και τη Shilan μαζί ακριβώς γιατί κάθε βήμα της ζωής μου δεν ήταν προγραμματισμένο αλλά περιλαμβανόταν στις επιλογές που έκανα και αυτό προμήνυε το επόμενο βήμα. Υπάρχει μια στάση που διδάσκεται από τον τρανσφεμινισμό που είναι αυτή του να ξεκινάς από τον εαυτό σου. Η ιστορία της στράτευσης μου είναι μια ιστορία του να ξεκινάς από τον εαυτό σου: έχασα την αδερφή μου στα 18 λόγω περιβαλλοντικών οχλήσεων, έχασα μια υποτροφία επειδή ο κυβερνήτης του Πιεμόντε, της περιοχής όπου σπούδαζα, είπε ότι το δικαίωμα στη μελέτη δεν ήταν πλέον μια προτεραιότητα, πήγα στο Τορίνο το 2011 για να εγγραφώ και λίγους μήνες αργότερα εγώ και άλλοι 11.000 φοιτητές χάσαμε την υποτροφία τους επειδή δεν υπήρχαν πλέον χρήματα.
Προσέγγισα λοιπόν τον αγώνα No Tav γιατί εστίαζε στους περιβαλλοντικούς αγώνες, γιατί μιλούσε για ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, για την τύφλωση του καπιταλιστικού αναπτυξιακού μοντέλου, που διακρίνεται από το «άμεσο», από ένα αιώνιο «εδώ και τώρα» που μοιάζει να σβήνει τις συνέπειες αυτού που κάνουμε, όταν στην πραγματικότητα οι συνέπειες είναι πάντα εκεί και είναι επίσης ισχυρές και ξεκάθαρες. Έτσι, προσέγγισα τον αγώνα NoTav γιατί μιλούσε έντονα για την εμπειρία μου, γιατί δεν θα ήταν δυνατό να ξεπεράσω εκείνο το πένθος χωρίς να εισαγάγω αυτό που θεωρούσα μια δυστυχία, ένα πάθημα σε μια πολύ ακριβή εικόνα των ποσοστών καρκίνου που υπάρχουν σε αυτή τη χώρα λόγω της περιβαλλοντικής βλαβερότητας, της επιβλαβούς επιβάρυνσης.
Μετά προσέγγισα την αυτόνομη πανεπιστημιακή κολεκτίβα γιατί ήμουν φοιτήτρια που βρέθηκε χωρίς υποτροφία. Ύστερα άρχισα να δουλεύω γιατί έπρεπε να συντηρηθώ και συγκρούστηκα με τη φρικτή πραγματικότητα του κόσμου της εργασίας σε αυτή τη χώρα, και στο βιβλίο υπάρχουν επεισόδια που δεν έχουν να κάνουν με το Κουρδιστάν ή με τον αγώνα NoTav αλλά με τη ζωή που κάνουμε σε αυτή τη χώρα, σκέφτομαι την περιφρούρηση για να διεκδικήσουμε την αμοιβή ενός φίλου μάγειρα, πράγμα που λειτούργησε ως επιχείρημα για την κοινωνική μου επικινδυνότητα. Η πραγματικότητά μου συνομιλεί τόσο πολύ με τις αρχές και τις πρακτικές της επανάστασης στη Ροζάβα και την ιδεολογία του απελευθερωτικού κινήματος του Κουρδιστάν, που στη σύγχρονη εποχή μας είναι η μόνη επανάσταση σε εξέλιξη και είναι η εμπειρία που είχε την αξία να μας δείξει ότι αυτό είναι δυνατό.
Εδώ και 10 χρόνια αυτός ο τρόπος οργάνωσης συνέχισε να επεκτείνεται, πριν από 10 χρόνια κήρυξαν την δημοκρατική αυτονομία σε ορισμένες πόλεις της Ροζάβα, σήμερα όταν μιλάμε για αυτόνομη διοίκηση της βορειοανατολικής Συρίας, μιλάμε για περισσότερα από 5 εκατομμύρια άτομα, πολύ πιο πέρα από τα εδάφη με κουρδική πλειοψηφία. Αυτή η επανάσταση επέλεξε συνειδητά να σπάσει οποιαδήποτε ταυτότητα σε εθνοτική βάση, ξεκίνησε από το Κουρδιστάν, αλλά από την αρχή, ποτέ δεν ήταν κάτι μόνο κουρδικό. Έφυγα επειδή έθεσα στον εαυτό μου μια σειρά ερωτήσεων και αυτό που είδα στην επανάσταση που ξεκίνησε από τη Ροζάβα ήταν μια πιθανή επιχειρησιακή απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, πρώτα απ’ όλα: υπάρχει μια πιθανή εναλλακτική; Είναι δυνατόν να ζεις καλύτερα και με άλλο τρόπο;
Είχα την εντύπωση ότι η απάντηση ήταν «ναι» και είχα την επιβεβαίωση γιατί το είδα, γιατί πέρασα αυτή την επαναστατική εμπειρία για σχεδόν ένα χρόνο της ζωής μου. Κοινωνική επανάσταση σημαίνει να ξεκινάμε από την υπόθεση ότι οι απαντήσεις και η καπιταλιστική λύση δεν είναι αποτελεσματικές, δεν είναι έγκυρες, δεν είναι επιθυμητές, ερωτήματα που δεν έχουν θέση στην πραγματικότητά μας, βρίσκονται στη Ροζάβα στο κέντρο, στο επίκεντρο. Μια επανάσταση που εστιάζει: στην ελευθερία και την αυτονομία των γυναικών, μια οικολογία πολύ μακριά από την οικολογική μετάβαση που βρίσκεται στη «σάλτσα» της κυριαρχίας. μιλάμε για αυτοκυβέρνηση, για αυτοδιάθεση πληθυσμών.
Μετά το 2013 και το 2014, με την απόπειρα γενοκτονίας του πληθυσμού των γιαζίντι από το Ισλαμικό Κράτος και την ιστορική αντίσταση του Κομπάνι, αυτή η επανάσταση έγινε ολοένα και περισσότερο γνωστή και ήταν σαφές για μένα ότι αυτό το κομμάτι της ιστορίας που βρισκόταν σε εξέλιξη ήταν συνεπές με αυτό που προσπαθούσα να κάνω σε αυτή τη χώρα. Έφυγα με μια πολιτική αντιπροσωπεία ακριβώς επειδή είχα ερωτήσεις που κάναμε πολλοί από εμάς, επέλεξα να ενταχθώ στις Ypj και να μείνω γιατί όσο περισσότερο έμενα εκεί, τόσο πιο ξεκάθαρο γινόταν για μένα ότι αυτή ήταν και η μάχη μας. Νομίζω ότι είναι απαραίτητο να κρατάμε μαζί αυτό που σκεφτόμαστε, αυτό που λέμε και εκείνο που κάνουμε. Ένωση σκέψης, λόγου και πράξης. για μένα όταν λέμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε αυτό το σύστημα, πρέπει να αναρωτηθούμε πολύ σοβαρά πώς να το κάνουμε και τι να βάλουμε στη θέση αυτής της θανατηφόρας μηχανής που είναι το τρέχον σύστημα. Το να πάω εκεί λοιπόν ήταν αναγκαίο και από τη στιγμή που βρέθηκα εκεί ήταν απαραίτητο η συνείδησή μου να συμμετάσχει σε κάτι που θεωρώ κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας.
Marco Sandi: Στο βιβλίο σου υπάρχουν επαναλαμβανόμενες φιγούρες που χαρακτηρίζουν την ιστορία σου, δύο πολύ σημαντικές προσωπικότητες όπως η Anna Campbell και ο Lorenzo Orsetti. δύο επαναστάτες που βρίσκουν το μαρτύριο στην υπεράσπιση της ιδέας του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού και της επανάστασης. Για εμάς, αυτός ο όρος έχει μια θρησκευτική χροιά, οπότε θα σε παρακαλούσα να εξηγήσεις τη σημασία του. Σου ζητώ επίσης να σχεδιάσεις τη ζωή αυτών των δύο ανθρώπων και να εξηγήσεις πόσο σημαντικό είναι αυτή τη στιγμή να κινητοποιηθούμε. Τι παράδειγμα μπορούν να δώσουν αυτοί οι άνθρωποι για αυτούς σαν εμάς που κάτι «καίει μέσα»;
Maria Edgarda Marcucci: Μιλάω πολύ και για τους δύο πρώτα από όλα γιατί έζησα μαζί αλλά και γιατί πιστεύω ότι η ζωή τους είναι ένα καλό παράδειγμα, ειδικά σήμερα που οι άθλιοι χαρακτήρες που στριμώχνουν τον δημόσιο χώρο αποτελούν την πλειοψηφία. Χρειάζονται λοιπόν και άλλα παραδείγματα, που υπάρχουν αλλά δεν αφηγούνται.
Εγώ είμαι μόνο μια «ηχώ» του περάσματός τους, καθώς η ζωή και τα λόγια τους τα λένε ήδη όλα. Η Anna Campbell, Helin για μένα, ήταν το άλλο μισό μου, κάναμε στρατιωτική εκπαίδευση μαζί, πήγαμε στο μέτωπο μαζί, παρά το γεγονός ότι οι σύντροφοι προσπάθησαν να μας αποτρέψουν από αυτό το ενδεχόμενο, στην πραγματικότητα υπηρετούσαμε στο μέτωπο της Αφρίν όπου ο τουρκικός στρατός ήταν ήδη εκεί, ο δεύτερος μεγαλύτερος στρατός στο Νατο.
Ειδικότερα, η Τουρκία πάντα υποστήριζε πλήρως το ισλαμικό κράτος. Στην Τουρκία ήταν απολύτως αποδεκτό να περάσεις ανάμεσα στα σύνορα Τουρκίας-Ισλαμικού Κράτους και να ενταχθείς στο Daesh. Στην Αγγλία οι δεσμοί με το τουρκικό κράτος είναι πολύ ισχυροί, όπως και στην Ιταλία, αλλά υπάρχουν και πολλά άτομα που προέρχονται από το απελευθερωτικό κίνημα, όπως η Άννα Κάμπελ. Ήταν μια επαναστάτρια γυναίκα που συμμετείχε σε πολλούς αγώνες στην επικράτειά της, έβλεπα σε αυτήν τον εαυτό μου, είναι ένα άτομο που αγωνίστηκε όπου κι αν βρισκόταν: αγωνίστηκε ως φοιτήτρια ενάντια στην αύξηση των φόρων στην Αγγλία (σταμάτησε να σπουδάζει λόγω του νόμου που τους αύξησε), πήγε να γίνει au pair* στη Γαλλία και προσπάθησε να οργανώσει τα κορίτσια au pairs με βάση τον τρόπο που τα αντιμετώπιζαν, ήταν μια queer, λεσβία, φεμινίστρια, αλληλογραφούσε με ανθρώπους στη φυλακή, ώστε να μην αισθάνονται μόνοι, ήταν ενεργή στο κυνηγετικό σαμποτάζ.
η Helin είδε σε εκείνη την επανάσταση, στον πρωταγωνισμό των γυναικών που αποφάσισε να επικυρώσει εκείνη η επανάσταση, τη συνέχεια με αυτό που έκανε στην Αγγλία. Θα ήταν ανόητο να πιστεύουμε ότι εκείνο που συμβαίνει σε άλλο μέρος του κόσμου δεν μας αφορά. Απέρριψε την ιδέα ότι είχε έρθει για να βοηθήσει αυτή την επανάσταση, έλεγε ότι ήρθε για να συμβάλει στην ένοπλη υπεράσπιση αυτού στο οποίο πίστευε. Η ιστορία της είναι ένα παράδειγμα, διάβαζε τον κόσμο σαν έναν, δεν πήγαινε να βοηθήσει κάποιον (δεν ήταν ο «λευκός σωτήρας»), ήταν μια επαναστάτρια γυναίκα που υποστήριζε ότι αυτή η επανάσταση ήταν σημαντική για να υπάρξει αυτό το είδος επαναστάσεων και σε άλλα μέρη του κόσμου.
Η παραβολή του Orso είναι διαφορετική, δεν προερχόταν από μια στρατευμένη εμπειρία με την κλασική έννοια, αν και μεγάλωσε σε μια αντιφασιστική οικογένεια. Νομίζω ότι το μεγαλείο του Lorenzo Orsetti έγκειται στο πώς επέλεξε να χρησιμοποιήσει τη ζωή του και να μας την χαρίσει, και η παραβολή του είναι επίσης πολύτιμη από την άποψη ότι η πρώτη μάχη που έδωσε και κέρδισε ήταν ενάντια στην ίδια του την παραίτηση. Ο Tekosher (το όνομα μάχης του Lorenzo Orsetti) είχε πολλές στιγμές σκότους, απόγνωσης, αδυναμίας να βρει ένα νόημα στη ζωή του, παρόλα αυτά, όταν τον γνώρισα ήταν ένα φωτεινό και γαλήνιο άτομο σε σύγκριση με τη θέση του στον κόσμο που είχε επιλέξει. Όταν τον ρωτούσαν «γιατί είσαι εδώ;», ο Όρσο κατάφερε να συνοψίσει την απάντησή του σε λίγες λέξεις: «Δεν ήθελα να περάσω τη ζωή μου μαγειρεύοντας για ανθρώπους που έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ένα πιάτο ζυμαρικά για 20 ευρώ, δεν έχει νόημα.»
Σε σχέση με τη λέξη μάρτυρας, «Sehid», στα κουρδικά έχει κοινή ρίζα με τη λέξη σοφία, μαρτυρία, η θρησκευτική χροιά με την οποία συνήθως την συνδέουμε είναι ένα ιστορικό πολιτιστικό αποτέλεσμα δικό μας το οποίο δεν βρίσκεται στην ίδια τη λέξη. τόσο που το επαναστατικό κίνημα την υιοθέτησε χωρίς προβλήματα διότι δεν υπάρχει αυτή η ασάφεια, αυτή η αμφισημία σε εκείνο τον πολιτισμό.
Αυτή του sehid είναι μια σημαντική τιμή αυτού του κινήματος, μια θεμελιώδης τιμή γιατί λένε «Sehidnamirin», δηλαδή «οι μάρτυρες δεν πεθαίνουν ποτέ», και μιλάμε για sehid και όχι για νεκρούς διότι υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ αυτού που έχει χάσει τη ζωή του και εκείνου και τη χαρίζει και τη θέτει στην υπηρεσία του άλλου. Δεν γίνεται κανείς sehid μόνο πεθαίνοντας στο πεδίο της μάχης, πολλοί σύντροφοι γνώρισαν την τελευταία τους μέρα σε ειρηνικές συνθήκες, δεν εξαρτάται από το πώς θα πεθάνει κανείς για να γίνει μάρτυρας, εξαρτάται από το πώς έζησε, το sehid είναι μια έννοια που έχει να κάνει με τη ζωή όχι με το θάνατο.
Πραγματικά πιστεύω ότι οι μάρτυρες δεν πεθαίνουν επειδή γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που έχουν κάνει επιλογές ζωής τις οποίες δεν θα έκαναν ποτέ δίχως να γνωρίζουν την ιστορία της Άννας Κάμπελ και του Λορέντζο Ορσέτι. Για μένα, το να μιλάω για νεκρούς όταν αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν να παίρνουν τόσους πολλούς από εμάς από το χέρι, να μας συμβουλεύουν και να μας δίνουν τη δύναμη να συνεχίσουμε, μου φαίνεται περίεργο. Βλέπω ζωντανό το πέρασμά τους στον κόσμο. Για μένα είναι πολύ σαφές πως «Sehidnamirin».
Marco Sandi: Τώρα ας μιλήσουμε για τα τρέχοντα γεγονότα. Εδώ και λίγες μέρες η αυτόνομη διοίκηση έχει κηρύξει κατάσταση συναγερμού για πιθανή τουρκική επίθεση, οι καιροί είναι σκοτεινοί και πρέπει να προετοιμαστούμε για κινητοποίηση. Μπορείς να μας εξηγήσεις τι συμβαίνει σε αυτές τις περιοχές και ποιες είναι οι μελλοντικές προοπτικές;
Maria Edgarda Marcucci: Χθες, 7 Ιουλίου 2022, κηρύχθηκε κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε όλη την αυτόνομη διοίκηση της βορειοανατολικής Συρίας, τόσο οι Ypg όσο και οι Ypj βρίσκονται σε κινητοποίηση, όπως και οι πολιτικοί φορείς που είναι υπεύθυνοι για τη λήψη των όπλων στην περίπτωση επίθεσης κατά του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού. Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή επειδή το κοινό μνημόνιο μεταξύ Τουρκίας, Σουηδίας και Φινλανδίας έχει καταστήσει σαφές ότι όποιος είναι πρωταγωνιστής εντός του ΝΑΤΟ έχει θέσει στο λογαριασμό τη γενοκτονία του κουρδικού πληθυσμού ως τίμημα που πρέπει να πληρώσει.
Αυτό σημαίνει ότι όσοι κάθονται «στο κέντρο» του ΝΑΤΟ (όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία) έχουν λάβει υπόψη τους ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί, διαφορετικά δεν θα είχε λάβει χώρα. Αύριο ο Ερντογάν θα πάει στο Ιράν και αυτό είναι ανησυχητικό μιας και το Ιράν δεν είχε ποτέ συμφέρον να στηρίξει τα «νεο-οθωμανικά» επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας, ενώ τον τελευταίο καιρό εκφράζεται με διφορούμενο τρόπο από ότι συνήθως. Η διαδοχή των γεγονότων είναι αξιοσημείωτη, βλέπουμε τη Ρωσία να προσπαθεί να εισβάλει στην Ουκρανία και όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου που δικαίως σκανδαλίζονται από αυτό, στηριζόμενες στο διεθνές δίκαιο που κυρώνει το γεγονός πως δεν επιτρέπεται να καταπατάς κυρίαρχα κράτη.
Ενώ ο Πούτιν τιμωρήθηκε ως παραβάτης του διεθνούς δικαίου, η Τουρκία κάνει παρέα με τη γενική σιωπή τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ τον Απρίλιο. Το μνημόνιο προβλέπει πολύ ανησυχητικά πράγματα: την έναρξη της προμήθειας όπλων στην Τουρκία από τη Σουηδία και τη Φινλανδία, οι οποίες προς τιμήν τους ήταν οι μόνες από τις ελάχιστες χώρες που το 2019, όταν η Τουρκία εισέβαλε στη βορειοανατολική Συρία, ανέστειλαν την προμήθεια των όπλων. Αυτό είχε ανακοινώσει και ο υπουργός Εξωτερικών Ντι Μάιο το 2019, ενώ το 2022 δίνει τα χέρια με τον Ερντογάν, και τον αποκαλεί «συνέταιρο».
Η κατάσταση λοιπόν είναι πολύ σοβαρή, οι επιθέσεις έχουν ενταθεί. Είναι ανησυχητικό ότι το μνημόνιο μιλάει για PYD (Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης στη Βόρεια Συρία), στην Τουρκία το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα έχει πολλές ψυχές, συμπεριλαμβανομένου του PKK (το εργατικό κόμμα του Κουρδιστάν που δραστηριοποιείται στην Τουρκία και το Ιράκ) το οποίο εξακολουθεί να είναι με παράνομο τρόπο, και σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, μεταξύ των τρομοκρατικών οργανώσεων για Ευρώπη και ΗΠΑ. Αυτό το μνημόνιο συμβαίνει αφού συγκεντρώθηκαν εκατομμύρια υπογραφές για να αφαιρεθεί το PKK από αυτόν τον κατάλογο, η αποσύνδεση μεταξύ κοινωνιών και κυβερνήσεων είναι σαφής.
Είναι πολύ σοβαρό αυτό το πράγμα, μια οργάνωση λαϊκής άμυνας σε ένα πλαίσιο εμφυλίου πολέμου να είναι τρομοκρατική οργάνωση. Το γεγονός ότι βρίσκεται στη λίστα δίνει κάλυψη σε όσους θέλουν να εξασφαλίσουν την επιχείρησή τους στην Τουρκία, διατηρώντας αυτή την ασάφεια. Το μνημόνιο εμφανίζει επίσης τους Ypg και το PYD, μια οργάνωση που δραστηριοποιείται στη Συρία που αναφέρεται στον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό και το PKK, αυτή δεν ήταν μια οργάνωση μέσα στους καταλόγους των τρομοκρατικών ομάδων, συνεχίζει να μην είναι σε επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά βρίσκεται πλέον σε επίπεδο Νατο. Στην πραγματικότητα μιλάμε για εθνοκάθαρση ξεκινώντας από τον κουρδικό λαό αλλά και όλων των ανθρώπων που είναι μέρος αυτής της εναλλακτικής.
Η αυτόνομη διοίκηση της βορειοανατολικής Συρίας θα είναι το πρώτο μέτωπο στο οποίο θα χτυπήσουν οι σκοταδιστικές πολιτικές του Ερντογάν, και επίσης η πρώτη μας άμυνα, η Ροζάβα, η οποία μας υπερασπίστηκε από το ισλαμικό κράτος, ενώ η Τουρκία το τροφοδοτούσε. Στη σύγκρουση μεταξύ των δύο, αν κερδίσει η Τουρκία, θα έχει νικήσει η άποψη που έχει καλλιεργήσει τον τζιχαντισμό, που έχει χτίσει ένα τείχος στα τουρκοσυριακά σύνορα με τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα ανοιχτό τείχος για τους τζιχαντιστές αλλά κλειστό για όλους τους άλλους ανθρώπους. Ο Ερντογάν είναι αδίστακτος, του χρόνου θα γίνουν εκλογές στην Τουρκία, όπου υπάρχει πληθωρισμός 75% και ο απερχόμενος πρόεδρος δεν απολαμβάνει καμία συναίνεση.
Παρόλα αυτά, η Τουρκία είναι μια προεδρική δημοκρατία, και από το 2017 δεν υπάρχει πραγματική αντιπολίτευση στον Ερντογάν, οι αντίπαλοι είτε είναι νεκροί είτε είναι πρόσφυγες αλλού είτε βρίσκονται στη φυλακή. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που θα κάνει ίσως μεγάλο γύρο, περνώντας από τη Συρία, αλλά που θα επιστρέψει στο σπίτι μας γιατί τότε εκ των πραγμάτων το ζήτημα του ενεργειακού εφοδιασμού (μετά τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας) είναι κάτι που προσφέρει όλο και περισσότερα κομμάτια στα χέρια του σουλτάνου. Ο TANAP διέρχεται από την Ανατολία, ένας αγωγός φυσικού αερίου που θα πρέπει να επανασυνδεθεί στην Απουλία. Όταν μιλάμε για εξουσία του Ερντογάν, μιλάμε για: γενοκτονία ενός λαού και πολιτική κρίση.
Εάν ο δημοκρατικός συνομοσπονδισμός εξαφανιστεί από αυτή τη γη, όλοι οι άνθρωποι που ψάχνουν μια εναλλακτική δεν θα τη βρίσκουν, επομένως είναι θέμα πολιτικής έκτακτης ανάγκης. Και τέλος, ας μιλήσουμε για τον πλουτισμό βιομηχάνων και οπλουργών εις βάρος των εδαφών και των τσεπών μας, οπότε το να πούμε στον εαυτό μας ότι το πρόβλημα είναι αλλού δεν μπορεί παρά να το μεγεθύνει. Πιστεύω ότι αν θέλουμε να σκεφτόμαστε πως έχουμε μέλλον, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και να του επιτεθούμε μάλλον γρήγορα, διότι η υπεράσπιση αυτής της πολιτικής εμπειρίας είναι θεμελιώδης και για όλες τις πολιτικές μας εμπειρίες εδώ.
*au pair: ένας νεαρός αλλοδαπός, συνήθως γυναίκα, που βοηθά στις δουλειές του σπιτιού ή στη φροντίδα των παιδιών με αντάλλαγμα φαγητό, δωμάτιο και χαρτζιλίκι.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
