Ποιος ήταν και Ποιος το Έκανε. Αποκλειστική συνέντευξη με την Claudia Pinelli, κόρη του Giuseppe του αναρχικού

23 μαΐου 1992, σφαγή Capaci, ξεκινά η «στρατηγική της έντασης» με δυναμίτη, δεύτερο επεισόδιο, από τα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος με άρωμα μαφίας.

Στις 19 ιουλίου, πάντα εκείνης της χρονιάς, Via D’Amelio και στη συνέχεια, το 1993 στη Via Fauro στη Ρώμη, οι Georgofili στη Φλωρεντία και Via Palestro στο Μιλάνο. Η πρώτη σεζόν των βομβών και των σφαγών είχε δει, ως πρωταγωνιστές, τη δεξιά τρομοκρατία και τις διάφορες διεισδύσεις των μυστικών υπηρεσιών, ιταλικών και των Ηπα και δεν θα είχαμε ποτέ σκεφτεί να δούμε τις σκηνές των τρένων που διαλύονται κάτω από τις σήραγγες, της Brescia και της Piazza Fontana εκ νέου, γράφει ο Michele Petrocelli—23/05/2023.

Ακριβώς η Piazza Fontana στο Μιλάνο, η μητέρα όλων των σφαγών που διέπραξε η ανατρεπτική δεξιά, άμεσος κληρονόμος της εικοσαετίας, που ήλπιζε και επιχείρησε επανειλημμένα ένα πραξικόπημα, με τον νοτιοαμερικανικό τρόπο. Εξ ου και τα γεγονότα στο Μιλάνο τα οποία έχουν συζητηθεί τόσο πολύ και με τρόπο πολύ ανεπαρκή. Με τους πολλούς «ηθοποιούς», καλώς ή κακώς, εκείνης της υπόθεσης, που μέσα σε τριάντα χρόνια δικαστικών πράξεων, ακόμη και σήμερα, δεν έχουν βάλει τη λέξη τέλος με όρους ευθυνών, άμεσων ή λιγότερο άμεσων. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, παρά τη θέληση του, ήταν ένας αναρχικός σιδηροδρομικός, ο Τζουζέπε Πινέλι-Giuseppe Pinelli, ο οποίος μπήκε, αθώος, και βγήκε από το παράθυρο του αστυνομικής διεύθυνσης του Μιλάνου, εξίσου αθώος. Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά τη δολοφονία του από Κρατικούς αξιωματούχους, συναντήσαμε, με αφορμή τον εορτασμό της ημέρας για τα αθώα θύματα του Κράτους, μια από τις δύο κόρες του, την Claudia, η οποία μας διηγήθηκε μια ιστορία.

16 δεκεμβρίου 1969. Η Εθνική Τράπεζα Γεωργίας στο Μιλάνο
κατεστραμμένη από τον εκρηκτικό μηχανισμό

Ποια ήταν και ποια είναι η εμπειρία σου σε αυτά τα πενήντα χρόνια ως κόρη του Τζουζέπε Πινέλλι

Η εμπειρία μου είναι μια εμπειρία που κράτησε 54 χρόνια και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να δίνουμε την μαρτυρία διότι αυτό που μας συνέβη μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε, όπως έχουμε δει να συμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια: άνθρωποι που πεθαίνουν τη στιγμή που βρίσκονται στα χέρια των θεσμών και επομένως σε αστυνομικό τμήμα, όπως συνέβη με τον πατέρα μου, κατά τη διάρκεια αστυνομικής προσαγωγής ή σε ψυχιατρείο. Σε έναν χώρο όπου οι θεσμοί θα έπρεπε να είναι εγγυητές της ασφάλειας του πολίτη.

Τι σημαίνει σε αυτά τα 54 χρόνια να ζεις χωρίς έναν πατέρα που, παρά τη θέληση του, έγινε διάσημος.

Φυσικά, παρά την θέληση του έγινε διάσημος. Σημαίνει να ζεις με μιαν ευθύνη και ταυτόχρονα να συνεχίζεις τη δική σου ζωή. Δεν είμαι ο Giuseppe Pinelli, εγώ είμαι η Claudia και έκανα τα λάθη μου χωρίς να χρειαστεί να απαντήσω σε κανέναν… κάποιοι λένε: «Μα ο πατέρας σου δεν θα το έκανε αυτό», του απαντώ ότι ίσως θα ήταν χρήσιμο να οργανώσει μια πνευματική συνάντηση για να τον ρωτήσει. Η ευθύνη όμως υπάρχει γιατί αυτό που ίσως ξεφεύγει στους περισσότερους είναι ότι δεν ήταν εύκολος δρόμος. Η αλλαγή της αφήγησης ήταν ένας αγώνας, μια μάχη, και είναι τρομερό να χρησιμοποιούμε αυτούς τους πολεμικούς όρους, αλλά αυτό έπρεπε να αντιμετωπίσουμε ως οικογένεια Pinelli. Και συνεχίσαμε, προχωρήσαμε με τη δύναμη της μητέρας μας Licia, ήμουν οκτώ χρονών εγώ, η αδερφή μου ήταν εννέα όταν πέθανε ο πατέρας μας, και η μητέρα μου χρειάστηκε να γίνει ένας βράχος, για να έχει δικαιοσύνη, να έχει αλήθεια, αυτό που θα έπρεπε να εγγυημένο και που δεν είναι εγγυημένο σε όλους. Μια δέσμευση λοιπόν, μια δέσμευση που οδηγήσαμε μπροστά γιατί δεν είμασταν εμείς που ντρεπόμασταν και δεν ήταν ο Pino.

η κηδεία του Giuseppe Pinelli

Claudia, ας προσπαθήσουμε να δούμε την ιστορία από μια άλλη οπτική γωνία. Ο κομισάριος Calabresi… τι σχέσεις υπήρξαν πραγματικά, αν υπήρξαν ποτέ, μεταξύ του Giuseppe Pinelli και του Luigi Calabresi και ποιες σχέσεις υπήρξαν στη συνέχεια.

Λοιπόν, πρώτα από όλα πρέπει να ειπωθεί ότι ο, δεύτερος τη τάξει, κομισάριος Calabresi ήταν επικεφαλής του πολιτικού γραφείου του αρχηγείου της αστυνομίας και αυτή είναι σήμερα η Digos, επομένως γνώριζε τον πατέρα μου, επειδή ήταν αυτός μέσα στο πολιτικό γραφείο που ασχολούνταν με τους αναρχικούς και τις ομάδες της άκρας αριστεράς. Υπήρχε σχέση, λοιπόν, μεταξύ αναπληρωτή αστυνομικού επιτρόπου και αναρχικού. Ο πατέρας μου είπε: «Υπάρχει ένας νεαρός αστυνομικός που δεν είναι σαν τους άλλους, έχει σπουδάσει, είναι κάποιος με τον οποίο μπορείς να μιλήσεις». Αυτό δεν σημαίνει ότι με τον καιρό ο πατέρας μου, ειδικά για την πολιτική του δραστηριότητα και τη δέσμευσή του για τους νέους που είχαν συλληφθεί για τις προηγούμενες επιθέσεις της Piazza Fontana, έτυχε μεγαλύτερης προσοχής και απειλήθηκε περισσότερο από άλλους. Ο Calabresi ήταν ένας αξιωματούχος της αστυνομίας και ο πατέρας μου ήταν ένας αναρχικός και δεν ήταν αφελής, και μπορεί ο Calabresi να ήθελε να κάνει τον Giuseppe Pinelli πληροφοριοδότη, αλλά ο πατέρας μου δεν ήταν αφελής. Μιλούσαν για φιλία, φιλία δεν υπήρξε ποτέ φιλία. Έγινε μια ανταλλαγή βιβλίων. Ο Calabresi είχε δώσει στον πατέρα μου ένα βιβλίο, “Mille milioni di uomini”, ‘Χίλια εκατομμύρια άνθρωποι’ του Enrico Emanuelli, ο πατέρας μου το επέστρεψε λίγο αργότερα και αφού μίλησε με τη μητέρα μου και με τους συντρόφους του αναρχικού του κύκλου, έδωσε στον κομισάριο το βιβλίο της καρδιάς του. ήταν το “Η Ανθολογία του Spoon River” του Edgar Lee Masters. Αυτή ήταν η σχέση. Τούτου λεχθέντος προσθέτω ότι ο κομισάριο Calabresi έχει ευθύνες για το θάνατο του πατέρα μου επειδή ήταν αστυνομικός και ήταν υπεύθυνος για την ανάκριση εκείνο το βράδυ και επομένως, σίγουρα ο Calabresi είναι θύμα επειδή δολοφονήθηκε, αλλά είναι η ζωή που έχεις κάνει η οποία μετρά. αυτό έχει σημασία. Υπάρχουν εκείνοι που είχαν εξουσίες και εκείνοι που δεν είχαν καθόλου εξουσία όπως ο Giuseppe Pinelli

Πιστεύεις ότι πίσω από όλα αυτά βρίσκονται οι αποκλίνουσες μυστικές υπηρεσίες υπό τις διαταγές της Cia και των Ηνωμένων Πολιτειών;

Πρέπει να με συγχωρήσεις αν κάνω αυτή τη διευκρίνιση. Δεν υπάρχουν αποκλίνουσες μυστικές υπηρεσίες. Σαφώς η Ιταλία είναι μια χώρα που βγήκε ηττημένη από τον β’ παγκόσμιο πόλεμο και ως εκ τούτου οι νικήτριες δυνάμεις του β’ παγκοσμίου πολέμου δρουν στη χώρα μας, και η Ιταλία βρίσκεται στο δυτικό μπλοκ. Αυτό που συμβαίνει σε αυτή την εύθραυστη δημοκρατία δεν είναι μια αυτόνομη επιλογή, όλα κατευθύνονται από αλλού άμεσα, και τώρα υπάρχουν έγγραφα που μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτό που τότε μόνο σκεφτόμασταν. Απλώς λάβετε υπ’ όψη πόσες βάσεις του Νατο έχουμε στην επικράτειά μας και επομένως μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι πολιτικές αποφάσεις θα μπορούσαν να είχαν ληφθεί χωρίς να συμφωνηθούν με αυτόν που κέρδισε τον πόλεμο; Και μετά, ας σκεφτούμε απλώς όλες τις απόπειρες πραξικοπήματος που έχουν γίνει και οι οποίες έχουν μπλοκαριστεί, αλλά από ποιον; Το ξέρουμε, σωστά; Και σε κάθε περίπτωση, επιστρέφοντας στο θέμα των μυστικών υπηρεσιών, αν μιλάμε για αυτές μιλάμε για το Κράτος.

Μια τελευταία ερώτηση. Οι πρωτοβουλίες για την ανάμνηση και τον εορτασμό τραγικών γεγονότων που σχετίζονται με την περίοδο της στρατηγικής της έντασης ή των χρόνων του μολυβιού είναι σίγουρα καλές αν αναφέρονται στην έννοια της μνήμης, της θύμησης, γιατί προσπαθούμε να κατανοήσουμε τη δική μας ιστορία αλλά, σύμφωνα με εσάς, είναι επαρκείς;

Στη διάρκεια των χρόνων εμείς υπήρξαμε μια μικρή επίμονη σταγόνα νερού και όπως έλεγα πριν δεν είναι εύκολο να αλλάξει η αφήγηση, αλλά μια δημοκρατία ολοκληρώνεται τη στιγμή που συνειδητοποιεί την αλήθεια, και δεν είναι η αλήθεια που πρέπει να φοβόμαστε. Αρκούν αυτές οι πρωτοβουλίες; Μάλλον όχι, αλλά προσπαθούμε.

Και πώς τοποθετούνται τα θεσμικά όργανα υπό αυτή την έννοια;

Έχουν γίνει βήματα από τους θεσμούς που δεν ακολούθησαν ένα δρόμο της αλήθειας κι έτσι έγινε λόγος για μια από κοινού μνήμη, για ειρήνευση, αλλά κοινή μνήμη δεν μπορεί να υπάρξει στη Χώρα μας και το βλέπουμε ακόμη και τώρα, με την τρέχουσα κυβέρνηση και συνεπώς αν μιλήσουμε για μια δίκη όπως εκείνη, για παράδειγμα, που έλαβε χώρα στη Νότια Αφρική, τότε ναι, εκεί ειπώθηκε η αλήθεια.

Υστερόγραφο – Ευχαριστώ τον καλό μου φίλο και πρώην σύντροφο στους αγώνες Benigno Moi που μου έστειλε αυτό το εξαιρετικό υλικό, μερικές φωτογραφίες της Claudia ως παιδί με την αδερφή της (Silvia), τη μητέρα της Licia (ακόμη ζωντανή και διαυγή) και τον Pino. Και επίσης μια δική της με τις σημειώσεις και τα τετράδια της Asce, με τις μικρές μου ζωγραφιές.

Στο βίντεο, του περασμένου οκτώβρη, ο Benigno την καλωσορίζει σε μια εκδήλωση στην Asce, [Σύλλογος Σαρδηνίας κατά της Περιθωριοποίησης]

Ευχαριστώ για όλα, Μιχάλης

https://youtube.com/watch?v=pCGVqoB07jY%3Ffeature%3Doembed%26enablejsapi%3D1%26origin%3Dhttps%3A

accidentale di un anarchico di Dario Fo e Franca Rame – dedicato a Giuseppe Pinelli

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος       αέναη κίνηση