Προεδρικές: τα επιχειρήματα των μεν και των δε

Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος

Ευρισκόμεθα ήδη στο πρώτο δεκαπενθήμερο του νέου έτους και οι υπεύθυνοι του πολιτικού τσιρκοθεάματος σπεύδουν να ανοίξουν για το φιλοθέαμον κοινό τις θύρες της επιχειρήσεώς τους. Ο καθείς προπαγανδίζει την προσφερόμενη δωρεάν, εάν μπορούμε να πούμε, «ψυχαγωγία». Προς το παρόν, καθ’όλες τις ενδείξεις, η προεκλογική κινητοποίηση των κομμάτων, όχι όλων όμως, χρησιμοποιεί σαν λυδία λίθο για να επισύρει την προσοχή των εκλογέων, τον φόβο του κοβίντ και την πλειοψηφικώς επικριτική θέση που εκφράζουν οι Γάλλοι για τους ανεμβολίαστους. Αυτή η αγχώδης φοβία εδέχθη την 13η τρέχοντος μηνός ένα σοβαρό πλήγμα από την χαρακτηρισθείσα από τον Τύπο ως «ιστορική» 24ωρη απεργία του των διδασκάλων και των καθηγητών κατά της πολιτικής του συνεχούς γρήγορου τεστ των μαθητών ως επίσης και από την ογκώδη διαδήλωση της 8ης Ιανουαρίου των Γάλλων που αντιτίθενται στον εμβολιασμό.

Μέσα σε αυτές συνθήκες, το συχνάκις δεξιόστροφον ακραίο  κέντρο του Μακρόν διάλεξε και συνεχίζει, σαν μέσο παραπλανήσεως, την υβριστική απόρριψη των μέχρι τούδε επιμενόντων στην άρνηση του εμβολιασμού. Στην πολύκροτη συνέντευξή του στην εφημερίδα “Λε Παριζι” έν επεβεβαίωσε  ότι θέλει να τους «τσαντίσει», (να τους χ…ει) χαρακτηρίζοντάς τους, εκτός των άλλων σαν ανεύθυνα άτομα και άρα μη δικαιούμενα να αποκαλούνται πολίτες. Τους προσάπτει την παραπάνω κατηγορία για ένα και μόνο λόγο: είναι πεπεισμένος ότι, ανεξαρτήτως της πολιτικής τοποθετήσεώς τους, θα αποφύγουν να τον ψηφίσουν. Όπως λένε οι Γάλλοι, o Μακρόν διάλεξε, για διαφόρους λόγους, σαν άλογο μάχης την περιφρονητική στάση έναντι εκείνων που αρνούνται τον εμβολιασμό οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, ουδόλως παραβιάζουν το Σύνταγμα.

Oι αντίπαλοί του, οι Ρεπουμπλικάνοι παρουσιάζονται από τις στήλες του Τύπου διηρημένοι επί του θέματος της μετατροπής του πάσο υγείας σε πάσο εμβολιασμού, είναι δε εν μέρει επικριτικοί των μειωτικών δηλώσεων του Μακρόν για τους ανεμβολίαστους. Ή νεοεκλεγείσα αρχηγός αυτού του κόμματος κ. Πεκρές, ετάχθη υπέρ της μακρονικής τροποποιήσεως του «πάσο» αλλά προσέθεσε ότι η κυβέρνηση δεν κάνει ό,τι πρέπει για μια σωστή διαχείριση της υγειονομικής κρίσεως. Μερικά από τα κύρια στελέχη της, όπως ο  Λωράν Πασκιέ, πρώην υπεύθυνος του κόμματος, εδήλωσε ότι πρέπει να χτυπηθεί άνευ οίκτου η υγειονομική πολιτική του Μακρόν ενώ αντιθέτως ένα άλλο διευθυντικό στέλεχος προέτρεψε την κ. Πεκρές, αφού είναι η υποψηφία για τις προεδρικές, να καλέσει ένα προς ένα τους βουλευτές και να τους συστήσει να ψηφίσουν υπέρ του πάσο εμβολιασμού. Στον κοινωνικό τομέα η δεξιά δεν απαρνείται την φύση της φύση της: Διακηρύττει ότι ο αριθμός των κρατικών υπαλλήλων πρέπει να μειωθεί κατά 150.000 άτομα. Δεν εξηγεί όμως πώς θα λειτουργεί η κρατική μηχανή η οποία ήδη επισύρει την αγανάκτηση των πολιτών λόγω ελλείψεως προσωπικού στους τομείς της υγείας και της παιδείας. Για να εξισορροπήσει την τελευταία αρνητική δήλωσή της διευκρίνισε ότι ανερχόμενη στην εξουσία θα προέβαινε σε αύξηση της διδασκαλίας των γαλλικών και των μαθηματικών. Είθε…

Άπό την πλευρά του, o άλλος υπολογίσιμος αντίπαλος, ο λογοτεχνίζων δημοσιογράφος και ιστορικός, λαοπλάνος ικανότατος ρήτωρ ακροδεξιός Ζεμούρ, επέλεξε σαν άλογο μάχης για τις επερχόμενες εκλογές, την προβολή της ξενοφοβίας του, τον έπαινο του ρατσισμού και την χωρίς μέτρο κριτική της σταδιακής και επιδεινούμενης απώλειας δύναμης της Γαλλίας στον παγκόσμιο χάρτη. Πιθανόν στο τελευταίο σημείο να έχει εν μέρει δίκαιο αλλά η αναγνώριση της παρακμής της Γαλλίας χρονολογείται μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Μόνο δυο αναλαμπές στην πρόσφατη ιστορία της προεκάλεσαν τα χειροκροτήματα ενίων λαών, κυρίως ευρωπαïκών: 1ον) ο Μάης του 1968 που απαιτούσε ολιγότερη εφαρμογή της αυστηρότητος και της αυταρχικότητος στην διοίκηση της χώρας από το τότε καθεστώς και 2ον) των Αράβων για την στερεά αντίθεσή των Παρισίων, επί κυβερνήσεως Σιράκ, στην εισβολή (2004) των Αγγλοαμερικάνων στο Ιράκ.

Την εποχή εκείνη ευνοïκή εντύπωση είχε κάνει σε όλους τους φιλειρηνιστές, ο λόγος στον ΟΗΕ του Γάλλου υπουργού των Εξωτερικών ντε Βιλπέν.

Η παρουσιαζόμενη σαν φιλολαϊκή Μαρίν Λε Πέν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, φιλοδοξούσα να καταλάβει την δεύτερη θέση στον α’ γύρο, στηρίζει και αυτή όπως και ο ομογάλακτός της Ζεμούρ, την προεκλογική της προπαγάνδα στην ξενοφοβία και την δυσπιστία της έναντι των μεταναστών. Η διαφορά συνίσταται στο ότι ο διανοουμενίζων πολιτικός, ισραηλίτης βερβερινο-αλγερινής καταγωγής, επαγγέλλεται την αποπομπή όλων ανεξαιρέτως των Αράβων από την Γαλλία, ενώ η κόρη του υπερηλίκου Ζαν-Μαρί Λε Πέν πρεσβεύει την δραστική μείωση του αριθμού εισόδου των μουσουλμάνων στο γαλλικό έδαφος. Αμφότεροι θεωρούν τα παιδιά των μεταναστών υπεύθυνα των σημειούμενων επεισοδίων στα εργατικά προάστια, όπου η ανεργία κάνει θραύση, και αναγγέλλουν την λήψη αυστηρών μέτρων για την επιβολή της τάξεως

Για τον οικολόγο  Ζαντό το μόνο επιχείρημα ολκής που προβάλλει είναι το κλείσιμο των κρατικών επιχειρήσεων που παράγουν πυρηνική ενέργεια και η αντικατάστασή τους με άλλες πιο «πράσινες» που δεν μολύνουν την ατμόσφαιρα και δεν επιδρούν δυσμενώς στην υγεία των κατοίκων. Δεν εξηγεί όμως με ποια ύλη θα μπορούσαν να λειτουργήσουν οι «πράσινες» και κυρίως εάν θα ήταν ικανές να παράγουν, όπως σήμερα οι πυρηνικές μονάδες, το απαραίτητο ηλεκτρικό ρεύμα για την βιομηχανία και την θέρμανση των κατοικιών τον χειμώνα.

Από την αριστερά, ο αρχηγός της Ανυπότακτης Γαλλίας Μελανσόν, προτείνει μια αόριστη λαϊκή συμμαχία ή μέτωπο χωρίς όμως να προσδιορίζει το περιεχόμενό τους. Εν πάση περιπτώσει είναι εκείνος που έλκει περισσότερο από κάθε άλλον αριστερό υποψήφιο τις προτιμήσεις των Γάλλων. Σοσιαλιστές και κομμουνιστές δεν προκαλούν, τουλάχιστον προς στιγμή, τον ενθουσιασμό την οπαδών τους. Η σοσιαλίστρια Ιντάλκο δήμαρχος των Παρισίων, εκτός της απορριφθείσης ιδέας διοργανώσεως προκριματικών εκλογών για μια κοινή υποψηφιότητα της αριστεράς, δεν προτείνει ουδέν το συγκεκριμένο και οι Παριζιάνοι της προσάπτουν την ατελέστατη καθαριότητα της πόλεώς τους. Όσον αφορά τους κομμουνιστές, ο υποψήφιος και γενικός γραμματεύς του ΚΚΓ παραμένων κλασσικός στα επιχειρήματα του κόμματός του, προβάλλει την αναγκαιότητα της αυξήσεως της αγοραστικής δυνάμεως του κοινού. Πάνσωστο τώρα που η ακρίβεια ταλανίζει τους μισθωτούς, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί να κινητοποιήσει εκείνους που πρεσβεύουν μια άλλη κοινωνία…