Είναι πολύς ο καιρός που θέλω να καταθέσω σκέψεις και αισθήματα που μοιάζουν να συντρίβονται κάτω από την πίεση που ασκεί η έλλειψη ενημέρωσης.
Κι είναι αυτή η χρονιά που νιώθω ότι ολισθαίνει όλο το αξιακό και συναισθηματικό υπόστρωμα με το οποίο χρόνια πολλά ενισχύσαμε το δημόσιο σχολείο και πλάσαμε με υλικά ελπίδας και αγώνα τα όνειρα των μαθητών μας.
Μια χώρα ολόκληρη χτυπιέται καθημερινά κι ένας λαός νιώθει ότι είναι ανεπιθύμητος στον ίδιο τον τόπο του. Είναι έγκλειστος ένα χρόνο τώρα, πειθαρχημένος στα κελεύσματα των επιστημόνων και δευτερευόντως των κυβερνώντων, οι οποίοι κάθε τόσο αναμασούν τα περί ατομικής ευθύνης με ευκολία αντιστρόφως ανάλογη της ανέμελης έως ανεύθυνης συμπεριφοράς που συχνά οι ίδιοι επιδεικνύουν.
Ο ανθός της χώρας, οι Έλληνες και Ελληνίδες μαθητές και φοιτητές, συκοφαντείται διαρκώς για ανευθυνότητα και ανωριμότητα από ΜΜΕ που έχουν αλωθεί οικονομικά και λειτουργούν σε καθεστώς αδιαφανούς επιλογής πληροφοριών.
Και στο δικό μου σχολείο πρέπει εγώ και εμείς να συνεχίσουμε να τονίζουμε την ελευθεροτυπία ως βασικό πυλώνα της δημοκρατίας και να απαλύνουμε τις αντιδράσεις των μαθητών μας αδυνατώντας να στοιχειοθετήσουμε απαντήσεις στα «γιατί» τους.
Στο δικό μου σχολείο και σε κάθε δημόσιο σχολείο παλέψαμε, αβοήθητοι, να κατανοήσουμε τη λειτουργία της διαδικτυακής διδασκαλίας, όντας πολλοί εξ ημών ψηφιακά αναλφάβητοι. Μέρες πολλές και άπειρες εργατοώρες χρειαστήκαμε για να περατώσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μοντέλα διδασκαλίας και διδακτικές πρακτικές τις οποίες δεν κατείχαμε αλλά τις κατακτήσαμε ολομόναχοι και τις προσφέραμε στα εφηβάκια μας.
Έτσι, ως αντίδωρο στο αίσθημα πνιγμού τους επειδή τους αφαιρούν την καθημερινότητά τους και πειραματίζονται με τις φωτεινές μέρες του μέλλοντός τους.
Στο δικό μου το δημόσιο σχολείο δε συνηθίζουμε να ειρωνευόμαστε τα εφηβάκια μας, ούτε να τα εκφοβίζουμε ούτε να εκχυδαίζουμε τη καθημερινότητά τους. Τα θεωρούμε όλα γεννήματα της χώρας μας και τα ανταμείβουμε για την προσπάθειά τους και τον κόπο των γονιών τους. Δεν εξισώνουμε τις πανεπιστημιακές σπουδές τους με σπουδές κολεγιακές αμφιβόλου ποιότητας που γίνονται από τους έχοντες και κατέχοντες τον οικονομικό πλούτο.
Στο δικό μου δημόσιο σχολείο δεν αποκλείουμε, βάζοντας κόφτη, από τη μόρφωση 25.000 περίπου μαθητές και μαθήτριες που σύμφωνα με τα νομοσχέδια που κατεβάζει συνεχώς σε τέτοιες συνθήκες η κυβέρνηση δε θα μπορέσουν φέτος να εισαχθούν στα δημόσια Πανεπιστήμια.
Η διαμόρφωση βάσης εισαγωγής στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο δεν είναι μόνο μια στρόφιγγα αποκλεισμού από την πρόσβαση σε αυτό, αλλά ανοίγει τη ροή προς την ανάπτυξη της ιδιωτικής εκπαίδευσης, εξασφαλίζοντάς της πελάτες
Το θέμα της ποιότητας της δημόσιας εκπαίδευσης που παίρνουν τα παιδιά των εργαζόμενων στο δικό μου δημόσιο σχολείο και η συνεχής συρρίκνωσή της, είναι από τα πρώτα ζητήματα που παλεύει στον δρόμο και τις σχολικές τάξεις η μαχόμενη εκπαιδευτική κοινότητα.
Η σπουδαιοφανής συζήτηση περί «βάσεων» αποσιωπά τα θέματα των εξετάσεων που πολλές φορές προσεγγίζουν με τη δυσκολία τους τις γνώσεις που πρέπει να έχουν φοιτητές προχωρημένων ετών και καμιά σχέση δεν έχουν με τις απαιτούμενες γνώσεις για να παρακολουθήσει κάποιος πανεπιστημιακή σχολή.
Στο δικό μου δημόσιο σχολείο οι εκπαιδευτικοί είναι σύμμαχοι και συνεργάτες του Υπουργείου Παιδείας και δεν αντιμετωπίζονται με τρόπο που απαξιώνει την επιστημονική ταυτότητα και πολιτική φυσιογνωμία τους.
Η υπουργός Παιδείας αφουγκράζεται τις αντιρρήσεις των εκπαιδευτικών και σέβεται τις επιλογές τους. Δεν οδηγεί χιλιάδες εκπαιδευτικούς σε εκλογές- παρωδία, οι οποίοι της επιστρέφουν ένα μεγαλοπρεπές 94% αποχής τους από αυτές ταυτόχρονα με την επίμονη άρνησή της να αποδεχτεί την ήττα της.
Το δικό μου δημόσιο σχολείο προσπαθεί να απαλλαγεί από τη δύσπνοια που αποπνέει ο αργυρώνητος Τατιανισμός και η γλιστερή Αυτιάδικη ενημέρωση που έχουν ξεφτίσει το δημόσιο λόγο κι έχουν διαστρέψει το γούστο μας.
Σ’αυτό το σχολείο σφυρηλατείται η πίστη στον άνθρωπο και η κριτική ικανότητα των παιδιών, ώστε να είναι σε θέση να αδειάζουν το σκοτάδι που έχει εισβάλει στο νου τους. Αυτό το σχολείο αντιστέκεται σε θρασύδειλους, υβριστές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, Λιγνάδηδες και σε αυτάρεσκους ηγεμονίσκους , τοπικής και πανελλαδικής εμβέλειας, που επιδίδονται σε εμφυλιοπολεμικά τσιτάτα ρηχής σκέψης και επιχειρημάτων καφενείου, αφήνοντας πάνω τους τη σκόνη της συνομωσίας και του φόβου για τον διπλανό, τον ξένο, τον Αλλον.
Στο δικό μου δημόσιο σχολείο προετοιμάζουμε τους αυριανούς φοιτητές και φοιτήτριες με βασικές αρχές την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και σεβασμό στη δημοκρατική βούληση του ελληνικού λαού. Χτίζουμε την πίστη τους στη ζωή τους μέσα σ αυτό το άθλιο κλίμα που έχει διαμορφωθεί, το οποίο καλώς ή κακώς πρέπει να το αλλάξουν. Φτάνει να μην τους αφήσουμε απέξω . Γιατί «κανείς ποτέ που χτύπαγε τη νεολαία δε γλίτωσε». Γιατί δεν απόμειναν πολλά πηγάδια για να σβήσουν τα παιδιά την οργή και την περιφρόνησή τους προς τους μικρόσωμους πολιτικά και τους ανέραστους αξιακά που διαφεντεύουν τις ζωές τους.
Στο δικό μου δημόσιο σχολείο δεν επιβάλλεται μία αξιολόγηση που επιδιώκει να αλλάξει την ποιότητα των ανθρώπινων και συναδελφικών σχέσεων και να την αντικαταστήσει με σχέσεις ιεραρχικές, του ανταγωνισμού και της καχυποψίας. Δεν επιθυμώ να απολέσω τις ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες συναδέλφων μου στη διδασκαλία και να τις αντικαταστήσω με σχέσεις στελέχους εκπαίδευσης και υπάκουου εκπαιδευτικού, όπου «όλοι θα φυλάγονται και θα προσέχουν πολύ τι λένε».
Στο δημόσιο σχολείο δεν έχει νόημα να μιλήσουμε τώρα, σ αυτές τις συνθήκες, για εκπαιδευτική αξιολόγηση. Μπορούμε όμως να μιλήσουμε για προγράμματα σπουδών, για τη χρηστικότητα των γνώσεων που αποκομίζουν τα παιδιά, για την απομνημόνευση, για τρόπους διδασκαλίας της προβλεπόμενης ύλης.
Να στοχαστούμε για τις χαμηλές επιδόσεις των μαθητών μας και να αναζητήσουμε τις αιτίες, την οικογενειακή τους κατάσταση, το ταξικό και οικονομικό τους υπόβαθρο.
Να αναστοχαστούμε για την αποτελεσματικότητα της επιβολής ποινών εντός της σχολικής κοινότητας. Να αναζητήσουμε τους λόγους της μη συμμετοχής πολλών παιδιών στη σχολική ζωή και τις σχολικές δραστηριότητες , να ερμηνεύσουμε τον σχολικό εκφοβισμό, την έκφραση ή απόκρυψη της σεξουαλικότητας των παιδιών.
Κι όλα τα παραπάνω , σε συνδυασμό με επιμορφωτικές διαδικασίες και ουσιαστικές παρεμβάσεις των στελεχών της εκπαίδευσης σε ζητήματα που σχετίζονται με την παρεχόμενη γνώση, την παιδαγωγική και το κοινωνικό πλαίσιο του σχολείου.
Η επαγγελματική και παιδαγωγική συμπεριφορά μας είναι άμεσα συνδεδεμένη με το αξιακό μας οικοδόμημα και όχι με την απόκτηση μιας πλειάδας τίτλων, αμφιβόλου κύρους, που προσδίδουν βέβαια πόντους στην επαγγελματική μας ανέλιξη αλλά μας απομακρύνουν από τη σχολική πραγματικότητα και τις ισχύουσες μέσα σ αυτή συνθήκες.
Στο δημοκρατικό δημόσιο σχολείο σφυρηλατούμε χαρακτήρες που αντιτίθενται στη βία, τον ρατσισμό και το φασισμό. Βγάζουμε στη ζωή πολίτες που δεν συμπεριφέρονται βάναυσα, μέρα μεσημέρι, ενώπιον εκατοντάδων ανθρώπων, οικογενειών με μωρά, ηλικιωμένων και φιλήσυχων πολιτών.
Ακυρώνουμε εικόνες με άρβυλα να χτυπάνε στο οδόστρωμα, πολίτες να χλευάζονται και να καθυβρίζονται, μανάδες να απαξιώνονται, γκλοπ να πέφτουν αλύπητα στις πλάτες όσων τόλμησαν να καθίσουν στις πλατείες, δικυκλιστές να εφορμούν κυνηγώντας πιτσιρικάδες στα στενά, αύρες και δακρυγόνα να διαλύουν ειρηνικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κατοίκων.
Το «πονάω ρε» στοιχειώνει τους πρόθυμους εφαρμοστές του δόγματος «νόμος και τάξη», που επιβάλλει την καθολική πειθαρχία και υποταγή σε ένα κρατικό μηχανισμό που δεν δυσκολεύεται και πολύ να σέρνει ημίγυμνους φοιτητές μέσα στα Πανεπιστήμια, διότι «δεν συνεμορφώθησαν προς τα υποδείξεις» μιας γκρίζας σύμπλευσης των υπουργείων Παιδείας και Προστασίας(!) του Πολίτη, «για το καλό μας».
Το σύνθημα που ακούγεται στους δρόμους είναι «Όχι στην εκδίκηση, Ναι στη ζωή».
Εκεί στοχεύουμε όλοι εμείς που επενδύσαμε χρόνια πολλά στο δημόσιο σχολείο. Να σηκώσουμε το μπόι μας, τον ίδιο τον εαυτό μας, λίγο ψηλότερα και να ξεκινήσουμε τη γιορτή της αλληλεγγύης σε όσους δοκιμάζονται, του σεβασμού προς όσους διαφέρουν και υποφέρουν,της περιφρόνησης και της υπέρβασης της αυταρχικής συμπεριφοράς με γνώμονα την πίστη στον άνθρωπο και τα πολλά εξώφυλλά του.
Να αντιπαραθέσουμε στην ημιμάθεια και την αισθητική απαξίωση την ταπεινότητα και την ουσιώδη κριτική, πρόσφορο στη νιότη που αυτήν την περίοδο ζυμώνουμε, έστω και διαδικτυακά.
«Ύβρις φυτεύει Τύραννον. Αν όμως σαν τον ποταμό η έπαρση σηκώνει ματαιότητα, αν κατεβάσει φέρνοντας παράκαιρα δεινά κι αν ανεβεί στην κορυφή της στέγης, απότομα γκρεμίζεται στα βάθη της ανάγκης και με το πόδι στο κενό παραπατά.»
Σοφοκλέους Αντιγόνη
Και ,επειδή στο δημόσιο σχολείο, το δικό μου σχολείο, διδάσκουμε Αντιγόνη, δε φοβόμαστε τη ξηρασία που πιθανόν το μέλλον θα φέρει
Λυμπεράκης Δημήτρης, Εκπαιδευτικός
