Διερευνητικές του αδιέξοδου: Γράφει ο Θωμάς Καρακάσης
Η ανακοίνωση της έναρξης των διερευνητικών επαφών Ελλάδας-Τουρκίας την 25η Ιανουαρίου δεν ήρθε ξαφνικά. Αρχικά ας θυμηθούμε ότι από το καλοκαίρι του 2019 και μετά η Ελλάδα έχει γνωρίσει ένα τεράστιο λαθρομεταναστευτικό κύμα, το οποίο κατευθύνουνε και υποδαυλίζουνε ανοικτά οι Τούρκοι, ενώ η Ελληνική κυβέρνηση είχε πιαστεί κυριολεκτικά απροετοίμαστη με την υπογραφή του τουρκολιβυκού συμφώνου, που απέκλειε εξ ολοκλήρου την Ελλάδα από την Ανατολική Μεσόγειο.
Έτσι άνοιξε η όρεξη της Τουρκίας για αύξηση των επιθέσεων εναντίον της Ελλάδας.
Ο Ερντογάν πίστευε ότι, και εξ’ αιτίας του φοβικού και ευρωϋποτελή χαρακτήρα των Ελληνικών ελίτ, που αναπαράγεται σαν «μετριοπαθής» από τα ΜΜΕ, τους διαφόρους συλλόγους «Ελληνοτουρκικής φιλίας», τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια, και έχει καταδειχθεί τόσες και τόσες φορές από το 1959 (Ζυρίχη-Λονδίνο), 1974 (Κυπριακό), 1996 (Ίμια), 1997 (Μαδρίτη), 1999 (Ελσίνκι), 2018 (Πρέσπες) κ.ο.κ. , η Ελλάδα θα υποχωρούσε και στα δύο απειλούμενα μέτωπα.
Στο μεταναστευτικό και στο ανατολικό Αιγαίο. Εν τούτοις, επειδή ακριβώς θέλησε να τα πάρει όλα μαζί, ΥΠΟΧΡΕΩΣΕ τους Έλληνες να αντιδράσουν. Αυτή την αλλαγή μπορεί κανείς να τη διαπιστώσει και στην ίδια την εικόνα που εκπέμπουν τελευταία τα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που τώρα δίνουνε πλέον λόγο και σε στρατιωτικούς και διεθνολόγους, που υποστηρίζουν την ανάγκη μιας στρατηγικής αντίστασης στον τουρκικό επεκτατισμό.
Είναι λογικό αποτέλεσμα της διαχρονικής και ξεκάθαρης Ελληνοτουρκικής κατάστασης απειλούντος και απειλούμενου και της παράλληλης, λόγω ιδίων οικονομικών συμφερόντων, αδιαφορίας των «εταίρων μας», κατά παράβαση κάθε έννοιας του διεθνούς και ευρωενωσιακού δικαίου.
Η Ελλάδα ποτέ δεν αρνήθηκε ένα διάλογο με βάση το ισχύον διεθνές δίκαιο, για τη μόνη υπάρχουσα ανεπίλυτη διαφορά, αυτή της οριοθέτησης της ΑΟΖ/ υφαλοκρηπίδα. Εκκρεμότητες που προέκυψαν τα τελευταία χρόνια, λόγω διεθνών αποφάσεων, και όχι σε ένα διάλογο άνευ όρων, όπως επιμένει και επιζητά η Τουρκία, για όλα τα ζητήματα που δεν έχουνε επιλυθεί, λόγω αδιεξόδου, στους προηγούμενους 60 γύρους διερευνητικών.
Εδώ ας επισημάνουμε ότι η Ελλάδα την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενη στη συμφωνία οριοθέτησης των ΑΟΖ με την Αίγυπτο δέχθηκε τη μειωμένη επήρεια νησιών. Αλλά από αυτό μέχρι εκείνα που απαιτεί η Τουρκία δηλαδή ενώ π.χ. η Μάλτα, η Σαρδηνία, η Σικελία έχουνε πλήρη ΑΟΖ, η Κρήτη, η Ρόδος, η Κάρπαθος, Κάσος, και το σύμπλεγμα Καστελόριζου να έχουνε μειωμένη ή και καθόλου, αποδεικνύει τις προθέσεις του συνομιλητή.
Ας μην αυταπατώμεθα. Οι διερευνητικές επαφές ξεκινούν για να δικαιολογήσουνε το αδιέξοδο στο οποίο θα οδηγηθούν. Από τη μία πλευρά, η Ελλάδα δεν μπορεί να δώσει και να συναινέσει σε αυτά που ζητά η Τουρκία, και από την άλλη η Τουρκία, δεν μπορεί, λόγω εσωτερικών της πολιτικών ισορροπιών να αποσύρει τις διεκδικήσεις της.
Οι διερευνητικές επαφές ξεκινούν, επειδή η Ελλάδα θέλει να δείξει ότι είναι ευρωυπάκουη, και η Τουρκία ότι είναι λογική και αδικημένη, μέσα στα σύνορα που η ίδια αποδέχθηκε και συνυπέγραψε το 1923.
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά με τη Τουρκία για τα θαλάσσια σύνορα, ούτε για τις άλλες απαιτήσεις που προβάλει, παρά μόνο τα απολύτως προσδιορισμένα ελληνικά σύνορα και η κυριαρχία επ’ αυτών, και οι διεκδικήσεις της Τουρκίας.
Η Ελλάδα δημιούργησε το σημερινό αδιέξοδο επειδή ενώ μέχρι περίπου το τέλος του 20ου αιώνα, είχε με τη Τουρκία μια αμυντική εξισορρόπηση, μετά με τις πολιτικές και λογικές που ακολούθησαν, προτάσσοντας τα συμφέροντα και επιδιώξεις της Ε.Ε. από τα δικά μας, έφθασε στη κατάσταση που υπάρχει.
Ας μην ξεχνάμε ότι και προηγούμενες δεκαετίες υπήρχανε προβλήματα, και γίνανε συμφωνίες επί Καραμανλή το 1976, και επί Ανδρέα Παπανδρέου 1988(Μνημόνιο Παπούλια Γκιλμάζ), τα οποία ίσχυσαν για αρκετό διάστημα.
Αντίθετα, οι συνομιλίες το 1991(Μητσοτάκη – Γιλμάζ), και οι αντίστοιχες επί Σημίτη με τον Γκιονενσάϊ, τον Ντεμιρέλ και τον Ετσεβίτ, κατέληξαν σε αδιέξοδα, επειδή η Ελλάδα πήγαινε για να δώσει, και όχι για να κρατήσει.
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω δεδομένα, και επειδή οι «σύμμαχοι μας» έχουνε αποκαλυφθεί και δείξανε επανειλημμένα ότι το μόνο που υπολογίζουνε είναι τα δικά τους Εθνικά συμφέροντα, και η απειλή από τον αντίπαλο είναι πολύ ορατή και δεν αφήνει περιθώρια για αστεία, πρέπει η Ελλάδα να γίνει στρατηγικά, διπλωματικά και αμυντικά αυτάρκης, και να μην εξαρτά την επιβίωση της από άλλους παρά από την δική της αποτελεσματική δύναμη.
Ένα κράτος που θα λειτουργεί και θα το σέβονται οι αντίπαλοί του. Να σταματήσουμε να παρακαλάμε και να κλαίμε όταν δεν μας δίνουνε σημασία, επειδή εμείς προκαλέσαμε αυτή την απαξίωση. Έχουμε ένα δύσκολο μονόδρομο μπροστά μας, που ονομάζεται ΕΠΙΒΙΩΣΗ.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
