Ένα απόγευμα με τα σκουπίδια
Γράφει η Λιάνα Κουτσογιαννάκη
Αγαπητό ημερολόγιο,
Η έγκλειστη φοιτήτρια δεν μπορεί να κάτσει ποτέ ήσυχη. Ούτε εν καιρώ καραντίνας.
Έτσι, τους τελευταίους μήνες έχω πάρει τα βουνά. Μην φανταστείς τίποτα φοβερό. Ας πούμε ότι μετά από είκοσι χρόνια ανακάλυψα επιτέλους το άλσος της γειτονιάς μου. Το περιαστικό δάσος της πόλης μου.
Εγώ και η μισή Ελλάδα. Οι Έλληνες πλέον πεζοπορούν και τρέχουν σε βουνά και σε λαγκάδια. Οικογένειες και παρέες ανακαλύπτουν πανέμορφα μέρη γύρω από το σπίτι τους. Απολαμβάνουν τον καφέ τους κοντά στην φύση. Το ζούνε στα άκρα εν μέσω πανδημίας.
Και αυτό είναι απλά τέλειο. Μια αναπάντεχα θετική εξέλιξη σε μία μουντή και μίζερη εποχή. Και το παραμύθι θα τελείωνε εδώ σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. Στην σημερινή μας, όμως, ιστορία πρωταγωνιστής είναι ο άνθρωπος.
Και ως γνωστόν ο άνθρωπος είναι ικανός για το μεγαλύτερο καλό και ταυτόχρονα για το μεγαλύτερο κακό.
Στην πρώτη καραντίνα ένα πλαστικό ποτηράκι αποτέλεσε την αιτία (ή μάλλον την αφορμή) για να ξεκινήσει μία όμορφη δράση. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Από την ημέρα που ο Βασίλης Σφακιανόπουλος αποφάσισε να πάει μια βόλτα στα αγαπημένα του Τουρκοβούνια. Εκεί είδε έναν πιτσιρικά να πετάει κάτω ένα πλαστικό ποτηράκι.
«Όταν τον ρώτησα τι κάνει, η απάντησή του ξεπέρασε κάθε φαντασία. «Μα καλά, δεν βλέπεις τι γίνεται; Το δικό μου σε πείραξε;»1
Αυτό ήταν! Στις 13 Νοεμβρίου ο Βασίλης αποφασίζει να διοργανώσει την πρώτη εκστρατεία καθαρισμού της περιοχής. Τότε γεννήθηκε και το Save your Hood. Πέντε μήνες μετά η ιδέα του Βασίλη έχει φτάσει από άκρη σ’ άκρη σε όλη την Ελλάδα. Έτσι βρέθηκα και εγώ το απόγευμα του Σαββάτου να μαζεύω σκουπίδια στον «Δρόμο του Νερού» στην Καβάλα.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή βαριόμουν να πάω. Όταν είχα πρωτακούσει για την ιδέα είχα ενθουσιαστεί. Το ίδιο και όταν έμαθα για τις δράσεις στην Καβάλα. Εν τέλει, όμως, αμφιταλαντευόμουν για το αν θα ξεκουνηθώ μεσημεριάτικα να τρέχω να παριστάνω τον ρακοσυλλέκτη της γειτονιάς. Ευτυχώς η περιέργειά μου και η περιβαλλοντική μου συνείδηση υπερνίκησαν την νωχέλεια της μεσημεριανής ραστώνης. Πήρα τις σακουλίτσες μου, φόρεσα τα γαντάκια μου, τα σπορτεξάκια μου και πήγα.
Για να είμαι ειλικρινής περίμενα ότι θα ήμασταν τρεις και ο κούκος. Τελικά μαζευτήκαμε γύρω στα δώδεκα άτομα. Και όλοι νέοι άνθρωποι. Άνθρωποι χαμογελαστοί. Πρόθυμοι να προσφέρουν.
Επί δύο ώρες και κάτι περπατήσαμε όλοι μαζί στο μονοπάτι, γνωριστήκαμε και φυσικά μαζέψαμε σκουπίδια. Στην αρχή θυμάμαι ότι το μέρος μου είχε φανεί μια χαρά. Πεντακάθαρο. Κάποια σκουπιδάκια εδώ και εκεί αλλά τίποτα το σημαντικό. Η Αγγελική πιο έμπειρη από εμένα τα εντόπιζε από απόσταση. Εγώ χαλαρή την ακολουθούσα και χάζευα δεξιά και αριστερά. Κάποια στιγμή φτάσαμε σε ένα σημείο στο μονοπάτι και η Αγγελική σταμάτησε. «Αυτό το έχω άχτι από την προηγούμενη φορά. Περίμενε να δεις πόσες σακούλες θα γεμίσουμε».
Είκοσι τρεις! Χίλια οκτακόσια λίτρα. Κάποια στιγμή σταματήσαμε γιατί δεν είχαμε άλλες σακούλες!
Φτιάξαμε μια αλυσίδα και χέρι με χέρι τις συγκεντρώσαμε όλες σε ένα σημείο. Τις φορτωθήκαμε και τις μεταφέραμε μέχρι τους πλησιέστερους κάδους. Η δική μου στην διαδρομή σκίστηκε. Όλα τα σκουπίδια έπεσαν δεξιά και αριστερά στο μονοπάτι. Κόντεψα να βάλω τα κλάματα! Ευτυχώς μερικά από τα παιδιά έσπευσαν να με βοηθήσουν. Μοιράσαμε τα σκουπίδια στις δικές τους σακούλες. Όταν επιτέλους τελειώσαμε αισθανόμουν εξουθενωμένη.
Πονούσαν η μέση μου, τα χέρια μου και τα πόδια μου. Ήμουν απογοητευμένη γιατί μετά από τόση δουλειά το μέρος θύμιζε ακόμα χωματερή. Η κατάσταση ήταν σαφώς καλύτερη αλλά ήταν φανερό ότι στην περιοχή είχαμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς. Οι σακούλες μας ήταν γεμάτες από ένα ολόκληρο νοικοκυριό. Άνοιγες σπίτι με όλα αυτά τα σκουπίδια. Κανονικά προικώα.
Με τα παιδιά όσο μαζεύαμε κάναμε πλάκα. Προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε τι θα πάρει ο καθένας μαζί του στο σπίτι. Άλλος τα τραπέζια και τις καρέκλες. Άλλος τα σερβίτσια και τις άπειρες συσκευασίες με τους καφέδες του «Ανανιάδη». Ένα από τα παιδιά ήταν νοσοκόμος και μετρούσε τις συσκευασίες με ψυχοφάρμακα και αντικαταθλιπτικά που βρίσκαμε. Ανακαλύψαμε επίσης και τόνους πλαστικής σακούλας και ωραιότατες σόλες παπουτσιών. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να τα πάρουμε μαζί μας. Είχαν γίνει ένα με τις ρίζες των δέντρων και των φυτών.
Το κατάστημα διέθετε επιπλέον τενεκέδες λάδι για μαγείρεμα μεσογειακού τύπου και συσκευασίες από αλλαντικά και τυροκομικά για τους πιο μερακλήδες της παρέας. Την τιμητική τους είχαν φυσικά και οι κονσέρβες. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες συλλέξαμε αλλά ήταν σίγουρα αρκετές για να πάθει σκορβούτο ένας ολόκληρος στόλος. Τέλος η εκπομπούλα κλήρωνε και ωραιότατα vintage ραδιόφωνα. Παραδόξως δεν βρήκαμε προφυλακτικά ή sextoys. Δικά σας τα συμπεράσματα για την σεξουαλική ζωή των κατοίκων της περιοχής και των Καβαλιωτών εν γένει.
Ενδιαφέρον είχαν και οι αντιδράσεις των περιπατητών και των ανθρώπων που συναντήσαμε τυχαία ενώ μαζεύουμε τα σκουπίδια. Κάποιοι γίνανε για λίγο κομμάτι της παρέας μας και μας βοηθήσανε μεταφέροντας σακούλες μαζί μας. Ένας κύριος σταμάτησε απορημένος και μας ρώτησε τι κάνουμε. Του απάντησα και τότε άρχισε να μας δίνει συγχαρητήρια και να μας μιλά με τα πιο ενθαρρυντικά και όμορφα λόγια. Δύο κυρίες από την άλλη πλευρά (μας ρωτήσανε σχεδόν όλους για να το εμπεδώσουν), αν μας πληρώνει ο Δήμος. Προφανώς είχαν άγνωστες λέξεις στην φράση: «Όχι, εθελοντικά το κάνουμε». Δεν πειράζει.
Στο τέλος της ημέρας αισθανόμουν πολύ χαρούμενη. Είχα περάσει ένα δημιουργικό απόγευμα. Είχα συνεισφέρει έστω και λίγο στην γειτονιά και στην πόλη μου. Και το πιο τέλειο ήταν ότι αυτό το είχα κάνει μαζί με άλλους έντεκα υπέροχους ανθρώπους. Άγνωστους μέχρι εκείνη την ημέρα.
Το Save your Hood είναι η Αγγελική, ο Νίκος και όλοι όσοι συντονίζουν τις δράσεις. Είναι ο Γιάννης, η Ράνια, ο Αλέξανδρος, η Ευγενία και τα άλλα παιδιά που συμμετέχουν και δίνουν το «παρών». Το Save your Hood είναι το δάσος, η παραλία, η γειτονιά σου, το σπίτι σου. Το Save your Hood είμαι εγώ. Είσαι εσύ. Είμαστε όλοι εμείς που καθημερινά γινόμαστε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο.
Τα σκουπίδια υπάρχουν παντού γύρω μας. Κάποιοι άνθρωποι τα ρίχνουν. Κάποιοι άλλοι τα μαζεύουν. Είναι επιλογή σου ποιος άνθρωπος θέλεις να είσαι.
Με χαμόγελο και αισιοδοξία,
η έγκλειστη φοιτήτρια
Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους που γνώρισα το Σάββατο 17/04/2021 στην δράση του Save your Hood στον «Δρόμο του Νερού» στην Καβάλα.
- Ολόκληρη την συνέντευξη του Βασίλη Σφακιανόπουλου στην LIFO μπορείτε να την βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο: https://www.lifo.gr/tropos-zois/urban/oi-save-your-hood-sozoyn-tis-geitonies-tis-polis-ap-ta-skoypidia
Με εκτίμηση,
Ευαγγελία Κουτσογιαννάκη
