Λιμάνια & απόνερα
Διαβάζοντας τις δηλώσεις και τοποθετήσεις διαφόρων της τοπικής αυτοδιοίκησης, σχετικά με την ιδιωτικοποίηση τοπικών λιμένων, και το εάν οι περιβάλλοντες αυτούς δρόμοι θα ανήκουνε ή όχι στον ιδιώτη κλπ, δεν μπορώ παρά να αισθανθώ αυτό που στη γλώσσα μας ονομάζεται «κλαυσίγελος».
Δηλαδή γέλια και κλάμματα μαζί. Και παρακάτω θα το αναπτύξω αναλυτικά. Ιστορικά η τοπική αυτοδιοίκηση, αρχής γενομένης από την επανάσταση του 1821 και μετέπειτα, υπήρξε η κινητήρια δύναμη κάθε σημαντικού ιστορικού γεγονότος, κάθε σημαντικού τοπικού γεγονότος όπως η αξιοπρέπεια των πολιτών, και οι αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη, απελευθέρωση, οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη κλπ.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ήταν η τοπική αυτοδιοίκηση και οι εκπρόσωποί της που ηγήθηκαν και προετοίμασαν το έδαφος μέσα από συγκρούσεις, μέσα από κριτική και προτάσεις, προς όφελος των δημοτών, αλλά και του Έθνους συνολικότερα.
Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν αποτελεί μια κοινωνική τάξη ή ομάδα αλλά αποτελείται από γνωστούς μας ανθρώπους, επιστήμονες, επαγγελματίες, υπαλλήλους, και λοιπές προσωπικότητες που επιβάλλεται να κατέχουν κάποιες γνώσεις. Μιλάμε, δηλαδή, για ένα σύνθετο πολιτικό θεσμό και από συμμετέχοντες σε αυτόν, που πρέπει να εκτελούν ένα σύνθετο έργο.
Δυστυχώς, ακολουθώντας την πεπατημένη και εύκολη οδό, και απεμπολώντας τον κυρίαρχο ρόλο της, τα τελευταία τουλάχιστον είκοσι χρόνια η ελληνική και τοπική αυτοδιοίκηση έχει λιποτακτήσει. Ένα σημαντικό τμήμα της έχει ενσωματωθεί ή απορροφηθεί στο κυρίαρχο σύστημα εξουσίας και έχει αφομοιωθεί και χειραγωγηθεί. Τα μέλη της χρησιμοποιούνται, λόγω των θέσεων τους και των δυνατοτήτων εύκολης και άμεσης πρόσβασης στους πολίτες, για να χειραγωγούν αυτούς και να εδραιώνουν την κυρίαρχη ιδεολογία του ραγιαδισμού και της ξένης εξάρτησης. Ως αντάλλαγμα λαμβάνουν θέσεις και αξιώματα που συνοδεύονται από υλικές απολαβές, αναγνώριση και προβολή από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης -προπαγάνδας κλπ.
Ερχόμενοι στα καθ’ ημάς, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, στο τμήμα αυτό της τοπικής αυτοδιοίκησης ανήκουνε αυτοί που έτρεχαν και παρακαλούσανε να πάρουνε κομματικά χρίσματα, στηρίξεις από πολιτικούς διαφόρων κομμάτων, διαμορφώνοντας μετά τις οποιεσδήποτε διοικήσεις. Και επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι στα τελευταία είκοσι χρόνια της αυτοδιοίκησης, επειδή στο παρελθόν οι διαφοροποιήσεις μεταξύ των παραγόντων της, ήτανε κυρίως ιδεολογικές και πολιτικές.
Σήμερα υπάρχει μια οριζόντια διαστρωμάτωση, και βλέπεις να «καμώνονται» ότι αντιμάχονται και διαφοροποιούνται μεταξύ τους πρόσωπα που στήριξαν διαφορετικά κόμματα, πρόσωπα και πολιτικές, αλλά που όλα μαζί όμως στήριξαν το «Σχέδιο Ανάν» για την Κύπρο, που στηρίζουν και αποδέχονται τις εκβιαστικές θέσεις της Τουρκίας, υποστηρικτές της «πάση θυσία» παραμονής στο ευρώ, αυτούς που στην αρχή ή και αργότερα συμφώνησαν και αποδέχθηκαν τη Συμφωνία των Πρεσπών με αντάλλαγμα την έντοκη επιμήκυνση του χρέους κατά 10 επιπλέον χρόνια, τους θιασώτες της πολυπολιτισμικής Ελλάδας με εισαγόμενους αφροασιάτες που «συμπληρώνουνε» τα κενά των νεοελλήνων μεταναστών, και που τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα άλλων κρατών διώχνουνε από τις χώρες τους, τους προπαγανδιστές της προσφυγής στη Χάγη για το μοίρασμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας, και πολλά άλλα που υπαγορεύει η καρεκλοκεντρική και μηδενιστική ιδεολογία τους.
Κομμάτων και πολιτικών, που μας δείχνουνε το δέντρο, κρύβοντας μας το δάσος. Πολιτικών που ζητούσανε κατάργηση των μνημονίων, χωρίς να εξηγούνε γιατί επιβλήθηκαν αυτά, και χωρίς ταυτόχρονα να αμφισβητούνε την παραμονή μας στην ευρωζώνη. Βρίζανε τους Γερμανούς, χωρίς να εξηγούνε από πού αντλούνε τη δύναμη τους αυτοί σε βάρος της Χώρας μας. Προκήρυσσαν εκλογές και αλλάζαμε κυβερνήσεις, ενώ η διαρκής και ουσιαστική κυβέρνηση της Χώρας μας είναι το Eurogroup. Μιλάνε για «μείωση» του χρέους της Χώρας το οποίο από 129% του ΑΕΠ το 2009, ανέβηκε στο 185% του ΑΕΠ το 2019, με ξεπουλημένα, αεροδρόμια, ακτές, κεντρικά λιμάνια κλπ, και χωρίς να εξηγούνε το γεγονός ότι αυτό από το 2002 και μετά είναι στο σύνολο του συναλλαγματικό και δημιούργημα του ευρώ.
Υπερχρεώνουνε τη Χώρα και τους πολίτες της για να αναχρηματοδοτήσουνε (4 φορές) τις ξένες πλέον τράπεζες, προκειμένου αυτές να χρηματοδοτήσουνε τη γερμανική fraport, ούτως ώστε αυτή να νοικιάσει για 40 χρόνια τα αεροδρόμια μας.
Έτσι λοιπόν οι την τελευταία 20ετία αυτοδιοικητικοί μας, ομοτράπεζοι του Φούχτελ, και επιμορφωμένοι σε σεμινάρια του Ελληνογερμανικού συνδέσμου, όταν δεν στριμώχνονται για τις φωτογραφήσεις , όταν δεν δίνουνε ονόματα δρόμων μας σε γερμανικές πόλεις, λες και χάθηκε η δυνατότητα Ελληνικής ονοματοδοσίας, να έχουνε φθάσει ταχύτατα στον πάτο της αναξιοπρέπειας ώστε να χρειάζεται να παρακαλάνε το αμαρτωλό και ξενοελεγχόμενο ΤΑΙΠΕΔ, κύριο 100% του λιμένος Καβάλας, να μας παραχωρήσει αυτό ή ο μετέπειτα ιδιώτης ένα τμήμα της χερσαίας ζώνης γύρω από το λιμάνι, προκειμένου να μην ξεφτιλιστούμε εντελώς. Μόνο σε ένα εξαρτημένο οικονομικό προτεκτοράτο είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια κατάπτωση των διαφόρων κεντρικών και τοπικών εξουσιών.
Όταν λοιπόν καταφέρουμε κάποτε να καταλάβουμε, όπως έχουνε καταλάβει οι Βρετανοί, ότι όλα όσα αποσπασματικά και ετεροχρονισμένα ακούγονται, λέγονται και προτείνονται, καταλήγουν σε προτάσεις προς ένα ξενοελεγχόμενο πολιτικό σύστημα, που απλά και μόνο πρέπει να υφίσταται, χωρίς να του επιτρέπεται στην ουσία να ακούει , αποφασίζει και να εκτελεί, τότε υπάρχει η δυνατότητα να επανακτήσουμε πάλι την αξιοπρέπεια μας, και τη Χώρα μας!
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
πρώην Δημοτικός Σύμβουλος
