Στις 2 Αυγούστου 1990 ξεκίνησε ο πρώτος πόλεμος του Κόλπου με την ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ.
Λίγες μέρες νωρίτερα, το ΝΑΤΟ είχε καθιερώσει μια νέα στρατηγική αντίληψη στο Λονδίνο, σύμφωνα με την οποία η συμμαχία μπορούσε να επέμβει στρατιωτικά εκτός συνόρων των μελών της και για ζητήματα που απειλούσαν την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, εφαρμόζοντας επεμβάσεις που αργότερα ορίστηκαν ως «ανθρωπιστικές», στη συνέχεια μετά τη στρατιωτική νίκη στο Ιράκ, στις 7 Νοεμβρίου 1991 στη Ρώμη αυτή η νέα στρατηγική έννοια καθιερώθηκε επίσημα.
Η κυβέρνηση ΗΠΑ (και τα υποτελή κράτη της) είχαν κερδίσει την αντιπαράθεση με τις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και η ΕΣΣΔ διαλύονταν, και σε αυτό το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, μέσω του ΝΑΤΟ, άρχισε να παρεμβαίνει στρατιωτικά για να επιβάλει τη στρατιωτική και πολιτική της ηγεμονία σε περιοχές όπου σταδιακά διεύρυνε το πεδίο δράσης του, της.
Με πραξικοπήματα μεταμφιεσμένα σε «έγχρωμες επαναστάσεις», εξοπλίζοντας και εκπαιδεύοντας ισλαμιστές τρομοκράτες και όχι μόνο, και με στρατιωτικές επιθέσεις πάντα δικαιολογημένες ως ανθρωπιστικές επεμβάσεις, οι Πολιτείες επιτέθηκαν σταδιακά στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία.
Σε αυτή τη στρατιωτική επίθεση, οι ΗΠΑ επέβαλαν στις πρώην σοβιετικές χώρες ηγεσίες που είχαν υποδουλωθεί ή επρόκειτο να το κάνουν σε αυτές και στο ΝΑΤΟ (Πολωνία, Ουγγαρία, χώρες της Βαλτικής, Ρουμανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Ουκρανία).
Ο στόχος αυτών των ενεργειών ήταν να περικυκλώσουν και να υποτάξουν, πιθανώς θρυμματίζοντας τη Ρωσία, που θεωρούνταν κληρονόμος της ΕΣΣΔ, επειδή θεωρήθηκε προφανώς πολύ μεγάλη για να την υποτάξουν απλώς στα συμφέροντα των ΗΠΑ (εμείς οι ευρωπαίοι μετράμε λιγότερο από το τίποτα για αυτούς, και η απόδραση προς τα εμπρός από το Αφγανιστάν είναι εκεί για να το αποδείξει ξεκάθαρα).
Το επόμενο βήμα στη Ρωσία θα ήταν σίγουρα η Κίνα.
Συνεχίζει ο Paolo De Prai λέγοντας πως Αυτή η στρατιωτική στρατηγική και επιθετικότητα σταμάτησε για πρώτη φορά με τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Γεωργία το 2008, η οποία τερμάτισε την εθνοκάθαρση που ξεκίνησε από τον «εκτελούντα διαταγές» των ΗΠΑ Σαακασβίλι.
Μετά η ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία απέτρεψε τη διάλυση του κράτους από τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές που ήταν εξοπλισμένοι και χρηματοδοτούμενοι από τις ΗΠΑ.
Μια στιγμιαία αλλαγή στρατηγικής συνέβη με τον Τραμπ που προτίμησε να επικεντρωθεί στην Κίνα από την επιθετικότητα κατά της Ρωσίας, αλλά με την εκλογή του Μπάιντεν οι Πολιτείες επέστρεψαν στην άμεση επίθεση της Ρωσία, προσέξτε, δεν είναι μια κομμουνιστική χώρα, αλλά όπως και με τον «πρώτο παγκόσμιο πόλεμο», θεωρείται ένας αντίπαλος που πρέπει να νικηθεί γιατί ανταγωνίζεται την πλήρη παγκόσμια ηγεμονία τους.
Ωστόσο, η τρέχουσα κατάσταση βλέπει μια μερική αποτυχία των στρατιωτικών επιθέσεων ΗΠΑ/ΝΑΤΟ.
Η άδοξη φυγή από το Αφγανιστάν, ίσως με στόχο τη διάλυση των κρατών της Κεντρικής Ασίας που συνορεύουν με τη Ρωσία, οι αποτυχημένες απόπειρες έγχρωμων επαναστάσεων στη Λευκορωσία και το Καζακστάν, δεν εμπόδισαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία εδώ και ένα χρόνο υποδαυλίζει και πιέζει για μια πολεμική αναμέτρηση Ρωσίας-Ουκρανίας.
Η ρωσική κυβέρνηση αντιστάθηκε σε αυτήν την πίεση μέχρι πριν από μια εβδομάδα, αλλά όταν ο Zelenski, που δάνεισε τον εαυτό του στους αμερικανούς, κωμικός ηθοποιός μέχρι πριν από δύο χρόνια, είπε ότι ήθελε τα ατομικά όπλα, αυτή η θέληση θεωρήθηκε ως πραγματικός και θανάσιμος κίνδυνος από μέρος μιας ουκρανικής ηγεσίας, κάνοντας τη Ρωσία να επέμβει στρατιωτικά.
Εν ολίγοις, ο πόλεμος που τα δικά μας ΜΜΕ πιστεύουν ότι είναι μια επιθετικότητα των πάντα κακών Ρώσων, είναι μόνο η τελευταία φάση του ηγεμονικού πολέμου που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ το 1990, ενός πολέμου που ελπίζουν να είναι ανάμεσα σε εμάς τους ευρωπαίους και ενδιαφερόμενους θεατές τους.
Οι εξελίξεις στον πόλεμο στην Ουκρανία, ωστόσο, μπορεί να είναι τραγικές.
Μέχρι τώρα, ο πόλεμος των ΗΠΑ, ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος που δεν είχαμε καταλάβει την αρχή του, ήταν χαμηλού προφίλ, για περιορισμένα εδάφη και με συμβατικά όπλα, αλλά οι ανεύθυνες αξιώσεις ή ενέργειες των δουλοπρεπών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ΝΑΤΟ μπορεί να μας παρασύρουν σε εκτεταμένες συγκρούσεις και με πυρηνικά όπλα, ειδικά αφού η Ιταλία είναι γεμάτη από πυρηνικά όπλα και βάσεις των ΗΠΑ.
Το να μιλάμε για ειρήνη και να κλαίμε για τον ουκρανικό πληθυσμό, χωρίς να δηλώνουμε ανοιχτά ότι η ουκρανική φατρία αποτελείται από ναζί, όχι μόνο είναι άχρηστο και παραπλανητικό, αλλά αντίθετα μας εμπλέκει να είμαστε συνένοχοι στον πόλεμο που αναζητούσαν οι ΗΠΑ.
Θα συμμετάσχω σε διαδηλώσεις για την ειρήνη αν σε αυτές το κάλεσμα είναι ξεκάθαρα στην καταγγελία ότι είναι πόλεμος που αναζητούν οι ΗΠΑ και ότι πρέπει να βγούμε από μια εγκληματική συμμαχία, το ΝΑΤΟ.
Τα υπόλοιπα είναι απλώς μυθοπλασία.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org
