02/04/2025
Διάφορα πρόθυμα κράτη, με επικεφαλής τους γάλλους και βρετανούς ιππείς της αποκάλυψης, θέλουν να δημιουργήσουν τη δύναμη καθησυχασμού για να την στείλουν στην Ουκρανία. Αλλά καθησύχαση για ποιον;
Σίγουρα όχι για τη Ρωσία. Και πώς μπορούμε να σκεφτούμε να καταλήξουμε σε οποιοδήποτε είδος ειρήνης, ή ακόμα και απλώς σε μια εκεχειρία, χωρίς και πάνω από όλα να καθησυχάζουμε τον εχθρό;
Η αμοιβαία ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αμοιβαιότητα στην ασφάλεια. Η διασπασμένη Ευρώπη το γνωρίζει καλά αυτό. Και προετοιμάζεται για πόλεμο, καλώντας μας -μέσα σε ευχάριστα πικάντικα αστεία- να εξοπλιστούμε με ένα σακίδιο πλάτης ώστε να αντέξουμε, να αντισταθούμε, κλεισμένοι στο σπίτι για τουλάχιστον 72 ώρες, ίσως ακριβώς κάτω από έναν ρωσικό (ατομικό) βομβαρδισμό, γράφει ο Enrico Euli.
Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ θάβει οριστικά τους παλαιστίνιους με ένα φυλλάδιο πιο αδίστακτο από τις βόμβες: ό,τι και να σας κάνουμε, ο κόσμος δεν θα δώσει δεκάρα. Και έτσι ακριβώς είναι, δυστυχώς.
Μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και κανείς δεν θα αντιδράσει. Όπως ακριβώς μπορεί να το κάνει ο Ερντογάν εναντίον των ίδιων των πολιτών του. Και το καθεστώς της Βιρμανίας, που βομβαρδίζει από τους ουρανούς έναν πληθυσμό που έχει ήδη εξαντληθεί από τον σεισμό.
Στο Ισραήλ θα χρειάζονταν ένα αντίστροφο aliyah [1]: Οι ισραηλινοί εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα για να αποφύγουν να είναι συνένοχοι σε μια γενοκτονία.
Ή όνειρο μιας κατοχής αντίστροφα: οι παλαιστίνιοι της Γάζα που βρίσκουν τη δύναμη να εγκαταλείψουν τη Χαμάς και να περάσουν τα σύνορα, εγκαθιστάμενοι στο ισραηλινό έδαφος.
Επιμένω: όπως συνέβη ήδη στο Ιράν και -ακόμα πριν- στις αραβικές ανοίξεις, τα αυταρχικά καθεστώτα αντιστέκονται σε οποιαδήποτε διαδήλωση στους δρόμους, ακόμα κι αν είναι καθημερινές και μαζικές.
Συμβαίνει και εδώ σε εμάς, τώρα. Πόσο μάλλον εκεί. Τα κράτη πρέπει να παραλύσουν σε αυτό που τα κρατά όρθια: η καθημερινή εργασία, οι οικονομικές δραστηριότητες, η υποστήριξη στους γραφειοκρατικούς θεσμούς στους οποίους λειτουργούμε καθημερινά.
Εάν αυτά δεν μπλοκαριστούν, και συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε σε αυτό το επίπεδο, είναι άχρηστο να τρέχουμε να διαδηλώνουμε κάθε απόγευμα, μετά τη δουλειά. Και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ψηφίζουμε, αυτούς που μας κυριαρχούν, ή άλλους που λένε ότι αντιτίθενται.
Πρώτον, γιατί αυτοί οι τελευταίοι εκεί δεν καταφέρνουν πλέον ούτε ελεύθεροι να φτάσουν, σώοι και αβλαβείς στην ψήφο. δεύτερον, διότι -ακόμα κι αν έφταναν εκεί- όπως έχει ήδη συμβεί επανειλημμένα εδώ στα μέρη μας (Πέντε αστέρια docent ) – θα έκαναν ακριβώς αυτό που διαμαρτύρονταν στους αντιπάλους τους.
Αυτό αποδεικνύεται ξανά σήμερα: η ειρηνική θέση του Κόντε δεν θα ήταν η ίδια αν ήταν στην κυβέρνηση. Και οι διακρίσεις της Elly Schlein για τον επανεξοπλισμό δεν θα είχαν βρει φωνή αν το PD ήταν στην πλειοψηφία.
Αν οι Ντράγκι, Μόντι, Λέτα, Τζεντιλόνι, Ρέντζι επέστρεφαν να μας κυβερνήσουν σήμερα, θα ήταν ήδη ξαπλωμένοι στα πόδια της Φον Ντερ Λάιεν. Κάθε άλλο παρά μια μελονιακή ανωμαλία!
Η κατάσταση είναι τόσο παράλογη που -για να επιβραδύνουμε την ψύχωση σε εξέλιξη- πρέπει να εμπιστευτούμε τους πατριώτες του Σαλβίνι. Και τον σύντροφο Τραμπ. Αλλά είναι μια άστοχη εμπιστοσύνη, το ξέρω: όταν ο πόλεμος προχωρά στα μυαλά, ακόμη περισσότερο από ό,τι στα πράγματα, κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει. Ούτε οι πιο φανφαρόνοι.
[1] Το Aliyah είναι η μετανάστευση Εβραίων από τη διασπορά προς, ιστορικά, τη γεωγραφική γη του Ισραήλ ή την περιοχή της Παλαιστίνης
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος Comune-info
