Κάτι συμβαίνει: Γράφει ο Θωμάς Καρακάσης

ΚΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

Τους τελευταίους μήνες, έχει παρατηρηθεί μια «νευρικότητα» στις σχέσεις Ρωσίας Τουρκίας. Αυτή έγινε εμφανής από τα γεγονότα στο Ιντλίμπ στη Βόρεια Συρία, όπου δημιουργήθηκε η πρώτη διαφοροποίηση, μέχρι τη πρόσφατη ανάμιξη της Τουρκίας στη διαμάχη Αρμενίας- Αζερμπαϊτζάν, στη περιοχή του Καυκάσου, στο λεγόμενο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας.

Είχαμε επίσης το κοινό ανακοινωθέν από ΗΠΑ, Ρωσία και Γαλλία, όπου και με τις αποκαλύψεις του Μακρόν για τη μεταφορά τζιχαντιστών μέσω Τουρκίας στο πολεμικό μέτωπο, στην ουσία αποτελούσε μια καταγγελία και προειδοποίηση για τις κινήσεις του «σουλτάνου», ο οποίος εμφανίστηκε ενοχλημένος από τη συγκεκριμένη παρέμβαση.

Όσον αφορά τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, η πρώτη φιλική προς την Ελλάδα αναφορά αφορούσε από τη δημοσιοποίηση, μέσω ανακοίνωσης την 15^η Οκτωβρίου, της Ρωσικής πρεσβείας στην Αθήνα, ότι είναι κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας η επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια.

Ακολούθησαν μια ακόμη ανακοίνωση του Ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών, στις 20 Οκτωβρίου, που έκανε ακόμη πιο έντονη τη τουρκική ανησυχία, που αφορούσε τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και τη βύθιση του τουρκικού στόλου σε αυτήν. Στις 22 Οκτωβρίου, επιβεβαιώθηκε η άφιξη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα, στις 26 Οκτωβρίου.

Η επίσκεψη γίνεται δυο χρόνια σχεδόν μετά από τον Ιούλιο 2018, όταν η Ελλάδα είχε απελάσει δυο Ρώσους διπλωμάτες,  με πρόφαση κάποιες παράνομες ενέργειες κατά της εθνικής ασφάλειας. Ας θυμηθούμε όμως επίσης ότι οι Αμερικανοί ανέτρεψαν το 2009 τον Καραμανλή, γιατί είχανε φοβηθεί ότι μέσω του τότε σχεδιαζόμενου αγωγού φυσικού αερίου SOUTHSTREAM, η Ρωσία θα πατούσε το πόδι της στη Μεσόγειο.

Τελικά εμείς χάσαμε τον SOUTHSTREAM , που μας απεγκλώβιζε από την αζεροτουρκική εξάρτηση του TAP, αλλά η Ρωσία απέκτησε στρατιωτικές και ναυτικές βάσεις στη Συρία, Αίγυπτο, Λιβύη, Αλγερία, και τίποτε δεν μπορεί να γίνει στη περιοχή εάν δεν ερωτηθεί αυτή.

Στο μεταξύ οι χρονικές συγκυρίες φαίνεται πως ευνοούν την όποια προσέγγιση, καθώς οι ΗΠΑ είναι απασχολημένες με τα εσωτερικά τους ζητήματα και η Τουρκία μάλλον έχει εκνευρίσει τη Ρωσία.Aς είμαστε ρεαλιστές και ας μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα με τη μοιρασιά της Γιάλτας δεν  μπορούμε να έχουμε πολύ στενές σχέσεις με τη Ρωσία, κάτι που το ξέρει και αυτή.

Η χώρα μας όμως λόγω της γεωγραφικής αλλά και ιστορικής της θέσης, σαν σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών και διαρκώς απειλούμενη από τη Τουρκία, οφείλει να διατηρεί καλές σχέσεις και επικοινωνία με όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες με κοινά συμφέροντα και να μην προσκολλάται στο άρμα της μιας ή της άλλης πλευράς.

Στη διπλωματία, δεν υπάρχουν αιώνιες συμμαχίες-φιλίες, αλλά μόνο συμφέροντα.

Έχω αναφερθεί και άλλη φορά ότι τα ενδιαφέροντα των ΗΠΑ μεταφέρονται πλέον στον Ειρηνικό, και ότι το ενδιαφέρον τους για τη περιοχή μας δεν είναι σίγουρα δεδομένο.

Επιπλέον οι «εταίροι μας» στην Ευρώπης, εκτός της Γαλλίας, που τα συμφέροντα της συμπλέουνε με μας και άλλες χώρες της περιοχής, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορούνε ή ότι θέλουνε να καλύψουνε το κενό της Αμερικανική απόσυρσης.

Και ότι, τέλος, το Βερολίνο είναι ιστορικά σύμμαχος της Τουρκίας και όχι ανταγωνιστής της, και πιθανότατα θα παραμείνει τέτοιος και στο ορατό μέλλον. Αντίθετα, η Ρωσσία θα είναι και αύριο και μεθαύριο εδώ, ίσως μάλιστα απομείνει το μόνο προπύργιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού σε μια περιοχή που για άλλους λόγους συνέχεια και ραγδαία εξισλαμίζεται.

ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ